O PSOE DÁSE DE BRUZOS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A  capacidade que se arrogan  os membros da  cúpula do PSOE para decidir, entra en colisión directa coa súa negativa para deixar oír a voz da  militancia, un  paradoxo  que ademais  de conferirlle nula  fiabilidade orgánica, vén situar ao partido ao  bordo da quebra

A secuencia intercalada de gobernos  socialdemócratas e de corte  neoliberal son o referente político  que caracteriza os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor  causante da  instauración   dunha   democracia de baixa intensidade, cuxa consecuencia  é o motivo polo  que   actualmente o país está sumido nun estado  de inflexión ética, política , económica, laboral  e territorial sen precedentes. 

Circunstancia  descritiva  de incapacidade de ambos os integrantes do bipartidismo para conducir  o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade, por canto, a contrastada  subordinación  do PP e o PSOE aos   círculos de poder económico, impediu toda posibilidade   dun  cambio a positivo, e iso,  en razón  á perigosa conxunción  entre o diñeiro  e a política  no contexto  dunha contorna  onde  os mercados perciben  aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral  de meros espectadores.

Unha actitude determinante para  situar o foco da sospeita  sobre .a totalidade  dos membros  desta  dual orbita política, que por abandono  de autoridade  e permisividade,  facilitaron  que o control do aparello  do Estado e  do Goberno  repartísenllo ao seu antollo entre os especuladores dos mercados e os lobbies financeiros; aspectos que ademais de acentuar a  deterioración  da  nosa lastrada democracia reduciu a mínimos  o  prestixio e a credibilidade da función política.

A abstención do PSOE que facilitou  a investidura de Rajoy e a axitada  deriva  que  tal decisión  xerou  no foro da esquerda socialdemócrata, evidencian a absurda predisposición do oficialismo do Partido  Socialista a paliar a caída electoral do conxunto do bipartidismo  a través dunha fusión estratéxica de conivencia coa  dereita política, para proceder en agrupamento, na súa dinámica  de seguir  achandando  o camiño aos mercados.

 Todo un referente de comportamento pactista  que ademais de imbrar a revisionismo ideolóxico, frustrou a confianza depositada polos seus electores, delatando con iso a súa  ostensible natureza  de ser un   partido descabezado e desnortado, que deixou de ter futuro polas actitudes da  súa propia ambigüidade política  e as  contradicións que lle conduciron á dicotomía   de reivindicar a  hexemonía  de esquerdas  ao tempo de manter avinza política  co PP e C`s, no seu afán  por versionar  un novo consenso en liña   co  que desde  a transición  conduciunos á convulsa situación que agora padecemos 

Cando o chamado   a poñerse   á fronte da transformación que o país require,   liderando para o efecto unha fronte ampla de esquerdas,  máis que proceder en consecuencia opera xusto á inversa  por renuncia  expresa dos compoñentes  da súa elite política, con tal  posición de continuísmo,  demostra  non  estar resolto a afrontar transformación algunha, xerando con iso unha inxustificada negativa  que sumada  ás  súas tensións e  contradicións internas  sitúan ao PSOE como organización  nunha actitude   de malabarismo  político, que ademais de agravar  a súa descapitalización lle subtrae toda solvencia como activo electoral.

 Esta anómala dinámica  fai que actualmente  desde a esquerda,  resulte  extremadamente complexo suscitar  unha  alternativa ao goberno conservador, especialmente cando o espazo da dereita móstrase  exento de toda conflitividade ao mostrar  unha imaxe pública  de madurez e estabilidade,  acorde  á disciplina prusiana dos seus cadros militantes; pero moito máis arrevesado antóllase tal labor,  sabendo de antemán que as disputas  no seo socialista son maiormente expresión  do sector mais reaccionario,   dunhas  baronías de posición proclive a un xiro á dereita en práctica consonancia cos  obxectivos da burguesía e do Ibex-35, e iso a pesar que  tal deriva  implique o abandono da base  social do partido.

Unha actitude de subordinación ao capitalismo, auspiciada desde as filas do socialismo  polo sector do partido  que como infiltrados non reparan  en avalar e poñer en práctica as demandas dos poderes fácticos e do neoliberalismo,  en liña a dar continuidade  ás políticas de recortes e austeridade, ao mantemento  da privatización dos servizos públicos, a restrición dos dereitos democráticos, así como a vixencia  das   reformas laborais e a precariedade laboral. Unha posición  de referendo dos  valedores  da política burguesa  que apadriña Felipe González coa concertada finalidade de afianzar a hexemonía do PP, aínda a sabendas que tal determinación conducirá á desaparición  do credo socialista e á extinción  da súa  propia  organización.

Ante tal continxencia  cabe referir que a condición cativa imposta  ao  PSOE polos seus xerifaltes e baronías territoriais, desatou no seu foro unha crise  irreversible  que lonxe de resolverse acelera a súa  desvalorización; un proceder  que por lesivo   convida aos seus votantes   a optar por outra opción electoral alternativa no contexto da esquerda  real.