A ISIDORO XA NON LLE MOLA A PANA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Cando Pedro  Sánchez péchase en banda  na súa negativa  á investidura  de Rajoy e anuncia  a conformación  dun goberno de progreso con Podemos,  o sector mais reaccionario do PSOE  con Felipe  Gonzalez á fronte , ao marxe da militancia, deciden abrir a veda  ao  seu linchamento político  

Tráxicas consecuencias para  a orde constitucional e  a democracia  está a causar o golpe de estado  que ven sacudir os cimentos do PSOE, unha manobra de desestabilización  levada a termo polas forzas de choque  do  sector máis reaccionario do partido da rosa, as ordes  do todo poderoso  Felipe González  como   xeral  xefe  da asonada,  que a pesar de non  ostentar cargo executivo  de tipo algún no aparello do partido,  ninguén puxo freo aos seus excesos  nin  á súa clandestina intromisión, como  aos constantes cuestionamentos  dos órganos de dirección,  e tampouco, ás súas repugnantes prácticas  de xogo  sucio e á función  de infiltrado  da oligarquía no seo da organización socialista. 

Alzamento  levado a cabo non para corrixir a precariedade dos mais  desfavorecidos  como determina o credo  socialista,  senón  coa  única finalidade de impedir custe o que custe  a constitución dun goberno de progreso  alternativo  ao PP,  para facilitar así  a continuidade  das   políticas  de corte neoliberal   e acadr  con iso o seu verdadeiro obxectivo, que non é outro, que garantir a continuidade  ás dinámicas de austeridade    como norma  e regra  política.

 De todos os xeitos a    presente actitude do Isidoro doutros tempos  para nada debe xerar sorpresa na cidadanía, pois sabido é que  a súa volubilidad  e  cambios de rumbo balizan a súa traxectoria política,  como vén indicar   o xiro ideolóxico cando sendo  Secretario Xeral impuxo ao PSOE tras a celebración da súa XXVIII Congreso, onde se encargou de desterrar o marxismo da súa ideoloxía e configurar en suplencia  un partido de esquerda moderada.

Sen obviar   o seu  discurso  cambiante sobre a OTAN, que pasou dunha radical  negativa ao ingreso na alianza militar occidental  a promover da noite para a mañá  a convocatoria dun referendo onde se situou  como defensor a ultranzas    do voto afirmativo á permanencia. 

Decisións que en ningún caso atendían  a formulacións ou inquietudes da militancia socialista,  nin formaban parte das demandas características   dunha  formación   de esquerdas ; senón que xusto   como agora ocorre, ao tratarse    de asuntos     de difícil defensa e espiñenta xustificación desde unha percepción  xeral, resulta obvio   que a súa autoría intelectual lonxe de buscarse  no ámbito do progresismo político,  haxa de sondarse    na contorna  da oligarquía que resultan ser  os que de verdade ordenan e mandan, e así seguirá sendo  mentres personaxes como Felipe González exento do mais elemental  código ético, no canto de      facer da política un oficio  de decencia,  sitúanse favorecendo  a indisciplina  e  proliferación  de noxentas prácticas.

Se a iso sumamos  o estalido de infinidade de casos de corrupción destapados no transcurso  do seu desempeño da   Presidencia do Goberno,  e engadimos a iso o abominable  escándalo dos GAL que en sen mesmo  consistiu en aplicar  o terrorismo de Estado  con asumida complicidade   nunha guerra sucia sen precedentes , un crime contra  as  garantías constitucionais e o dereito internacional, determinante da escasa catadura  moral de quen a pesar do seu  fatal desenlace non reparou o mais mínimo en tentar  xustificar o indefendible manifestando para o efecto que a democracia se defendía tamén nos sumidoiros e nos desaugadoiros.

Deleznables testemuños que valeiros de rigor bótanlle abaixo  a  prefabricada aureola de gran  estadista  que artificiosamente adxudicáronlle   o sequito dos favorecidos, poñendo  ao descuberto  a súa verdadeira   identidade  que lle sitúa en equivalencia como  a maior fraude da Transición,  pois nula fiabilidade debe merecer quen demostrou non ter máis ideoloxía que a do seu propio ego e dos seus intereses.

Tendo de engadir a iso  como acento de maior  detracción da súa deostada integridade, o nexo sostido  con     a corrupción legal  institucionalizada  en formato de "portas xiratorias", que sumado á desmedida obsesión pola acumulación de riqueza,  fan que a súa proceder político sexa un todo cuestionable, para converterse   nun personaxe sinistro, nun individuo  sen valores  adicado ao exclusivo servizo da oligarquía e do gran capital.

Resultando inaudito  por iso que un personaxe en permanente conspiración como Felipe  González , aduza a estas alturas como argumentario  á  súa desabrida intromisión  a anecdótica xustificación  de sentirse enganado persoalmente  polo Secretario a Xeneral, cando  o certo foi  que a  acción de acoso e  derriba  estaba  anticipadamente planificada  coa idea  de forzar     a súa dimisión  e abortar  con iso  todo intento  da constitución  dun  goberno de progreso,  para así,  satisfacer unha vez mais intereses extra políticos outorgando  a gobernabilidade ao PP.

Con todo  o inesperado  fracaso en primeiro intento deste "estadista" e os seus acólitos evidenciou que de nada lles valeu contar para a ocasión co apoio das  elites económicas, mais ben ao revés , pois o  destape  da súa relación de alianza desatou o efecto oposto nas bases socialista que frustradas diante os feitos  ameaza  con reverter  a  orientación das dimisións  como a consumación dun cisma  que converterá ao PSOE nunha ferramenta política inservible.