REFLEXIONA QUE HOXE É O DÍA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

 

Poucas luces e excesivas  sombras  son a referencia  da  maioría dos programas electorais, que elaborados para non ser cumpridos, utilízanse en tempo de eleccións  ao só obxecto de acadar rendemento electoral.

Desde as primeiras eleccións xerais tras a morte de Franco ata os comicios galegos de mañá, celebráronse  a nivel de Estado  un total de 183  procesos electorais,  ou o que é o mesmo,  o país dedicou durante este período  un acumulado de medio ano a xornadas  de reflexión, é dicir a cumprir  coa veda electoral como hoxe ocorre, con esa tradición que  chegou da man da democracia coa  teórica finalidade  de protexer o voto dos  electores, pero que se na súa orixe puidese  ter fundamento argumental ,  na actualidade  converteuse nun completo  «sen sentido».

E iso entre outros aspectos polo  inicio da era dixital e  o auxe  que representan as  redes sociais que polo seu carácter  incontrolable fan  cuestionar a eficacia  desta prohibición  creando unha  situación anacrónica  que recomenda revisar a lexislación electoral.

Sobre todo cando é de sobras sabido  que esa limitación  non pasa de ser un eufemismo político, unha tregua  inútil,  tendo en conta que mais alá do imperativo legal   é difícil asumir  que alguén nos seus cabais reflexione pouco ou moito o sábado previo á cita coas urnas, cando os concorrentes ao proceso electoral, salvo excepcións,  mais que apelar á intelixencia dos  votantes, co seu anómalo proceder incítanlles  a cuestionar a fiabilidade das súas promesas  e por tanto a deducir  que  os seus ofrecementos non pasan de ser estériles estratexias de márketing   electoral, ineficaces  e de nula veracidade.

Aspecto que deixa sen materia de análise  á  cidadanía  para que esta poida  reflexionar coa debida solvencia, e motivo sobrado por tanto  para afirmar que  a tempo presente  e na actual situación, esta paréntese exótica de vinte e catro horas entre a campaña electoral e as votacións é un completo despropósito; non sendo esta a afirmación  unha invitación para devaluar  o marco legal senón unha simple apelación ao sentido común da  súa obrigada reforma.

Sendo recomendable en tanto esta non se produce proceder en consecuencia  mitigando o patrocinio rigorista a tal restrición  para envorcarse expresamente  no cumprimento do esencial, que pasa por cumprir coa  limpeza do proceso electoral para así   garantir con solvencia  o pronunciamiento da soberanía popular nas urnas

Pero ademais  da desvantaxe que representa  a influencia da era dixital  sobre a  xornada de reflexión como antesala do voto, hai outros aspectos   moito mais perniciosos para o mantemento da súa vixencia, e valla como referente   as sistemáticas mentiras electorais  que  sen ningunha dúbida debesen  ser tipificadas como delitos punibles, desde o punto e hora que coa  súa práctica   ademais de terxiversar a realidade   estase a xogarse coa vontade dos  votantes  nun claro  intento de acadar  a súa confianza nas urnas  por medio  de artificios e enganos . 

Un exercicio de cinismo e do todo vale, mediante  a utilización  da  literatura de ficción dos programas electorais como tapadeira , para atreverse así  a proferir  consignas  a propósito de estar  a falsificar a finalidade das súas intencións , desprezando  dese modo o principio de ética   como forma de facer política , unha práctica  que encobre unha turbia complexidade  e  un aberto desprezo  ás mínimas formas democráticas., onde a demagoxia envólveo todo para converter  en anécdota as eventualidades do proceso electoral.

Por iso é polo que os electores á vista dos feitos,   mais  que cinguir   a súa   reflexión  ao  formalismo das    estipulacións   da lei electoral de 1985. o sensato sería que o fixesen  co obxectivo posto en dignificar e rexenerar  a vida política,  evitando de antemán   ser presa de seducións  de fascinación política, xa que   as eleccións deben operar como mecanismo retrospectivo en protección  dos intereses da cidadanía, sendo por iso que  a súa actitude, mais que deixarse guiar por cantos de sirena,  debese consistir en compensar  ou sancionar aos candidatos nas urnas,  como única fórmula  de conferir solvencia á  función política sobre a base  de     un vínculo de efectividade  programática entre partidos e electores.

Non debendo esperarse por tanto síntomas de rexeneración se tal circunstancia non se produce, ou cando  os políticos obrigados a pagar custos electorais pola violación do seu mandato, a pesar de enganar  aos seus votantes  con relación ás políticas ofrecidas durante a campaña electoral, conseguen  eludir o castigo  e reafirmarse no poder mantendo  a súa continuidade.

Cando isto ocorre  como resulta ser o caso,    evidénciase que a cidadanía mais que estar educada no voto crítico padece colectivamente unha síndrome  de Estocolmo electoral, unha situación  tremendamente  complexa   que impulsa  a reflexionar  sobre tan anacrónica desviación de conduta  para  chegar a saber  en que pensa o votante, para conducirse  en dirección oposta á os seus propios intereses.

Contra o devandito, o día de hoxe si suscita  analizar  esa incógnita como  tamén alcanzar a  resolución debida, en razón á súa condición perentoria e toda vez que mañá  xa sería demasiado tarde.