AVANTE, OU A MERCÉ DA CORRUPCIÓN

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Ante a corrupción nin caben transformismo de simulación nin parapetos de acubillo, e cando a utilización de tales artificios aprópiase da situación  por acción ou omisión dos políticos obrigados a remediar tal conduta, por ética pública, estes deben ser desposuídos da súa encomenda.

 

No noso país o custo total da corrupción excede con fartura os 90.000 millóns de euros ao ano, unha descomunal cifra que repercutida per cápita nese prazo equivale a un importe superior a 500 euros  por cidadán,  o que en se mesmo  vén indicar   a excedida proporción deste  desenfreo político, que lonxe de corrixirse apunta xusto ao revés, polo menos así o indica o feito que cada mes descúbranse unha media de dez novos escándalos de corrupción que carrexa que cinco persoas sexan  detidas ao día por tal motivo, e causa determinante  polo que Rajoy pechou a súa última lexislatura completa  establecendo  cun total  de 7.140 detidos un novo record nos  niveis de corrupción.

Indicando todo iso  a nula  eficacia lexislativa do Executivo da súa presidencia  á hora de combater esta secuela e todo a pesar de contar cunha ampla maioría absoluta, que lle outorgaba de seu plenas facultades para reconducir o actual desenfreo  e darlle un envorco á  situación. 

Se a tal eventualidade engadimos, que a xudicatura confirmou probada o financiamento ilegal do PP desde practicamente o seu nacemento e agregamos  a iso, entre outros aspectos, o feito de verse  obrigado a pagar un cuarto de millón de euros na Audiencia Nacional polo lucro que obtivo da trama Gürtel, sería de todo punto temerario facilitar  a unha organización  con semellantes antecedentes que conformase Goberno  e mantivese as rendas do poder, pois un país cun mínimo de coraxe e sentido da rexeneración  de ningún xeito debe permitir que tal posibilidade  poida suceder.

De aí que por mais vontade de emenda  que proclamen,  resulte inadmisible desde todo punto de vista, secundar formulacións de rexeneración democrática que non veñan precedidos  da erradicación de todo  indicio   de dexeneración  política, e nesta relación de reciprocidade, é evidente que  o PP ten na súa contra o infranqueable impedimento da súa propia perversión. 

Circunstancia que  fai inviable  que a rehabilitación política poida vir da man da formación conservadora, e por tanto que tal expectativa tome visos de realidade, cando o certo é que estamos ante unha forza política que pon de manifesto asiduamente a súa negativa e renuncia  a loitar contra a corrupción no seo do seu propio partido, sendo por iso  que de ningún xeito  deba seguir ostentando atribucións  na gobernabilidade  do país. 

Representando tal inconveniente, argumento mais que sobrado para que os opositores á continuidade do PP, no seu conxunto, tomen responsabilidade da situación e en consecuencia, facendo da rexeneración democrática o común denominador escruten fórmulas que desde a cesión mutua e o esforzo de diálogo, aparcando vetos e maximalismos, poidan constituír un goberno alternativo reformista e renovador. de tal modo, que asumindo a singularidade plurinacional fixe en todo caso unha vía de solución ao grave conflito territorial que vivimos,  ao tempo de sentar  as bases  para  levar a termo  a mais que necesaria reforma constitucional, e todo iso en aras a lograr as anexións necesarias, como en razón  á  situación de excepcionalidade   do actual momento  político e evitación dos  prexuízos que ocasionaría  a celebración    duns terceiros comicios.

Desaproveitar a oportunidade que brinda a composición do actual escenario  parlamentario convertería á  totalidade dos cento oitenta  deputados que coa súa maioría impediron  a investidura de Rajoy,  en directos  responsables dos  prexuízos derivados polo  súa evasiva en constituírse como alternativa  de goberno e alentar  con así  unha situación  de aversión cidadá que por incremento da abstención facilitaría o risco  de crecemento do PP sen excluír a posibilidade de obter a maioría absoluta coa achega de Cidadáns, o que por alteración do mapa electoral impediría  non só  poñer remedio á  corrupción, senón tamén recuperar o noso maltreito Estado do Benestar, así como, eliminar das actuais tensións territoriais  entre o centro e a periferia.

Para evitar tal probabilidade  non basta con tentalo, senón que  ademais ten de conseguirse,  dando por certo como quedou visto que  a maioría non  quere saber nada de Rajoy nin do PP, e coñecendo de antemán contra coartadas prefabricadas que  o obstáculo para sortear tal finalidade  non reside no nacionalismo - independentismo periférico, senón que o único problema para que tal ocasión prospere represéntao o sector histórico do socialismo movido na sombra por Felipe González , quen no seu papel de novo rico ao servizo das grandes corporacións financeiras non dubida o mais mínimo en exercer presión política e mediática  no seu intento  de liquidar ao PSOE como forza alternativa á dereita, e iso co claro intento de abortar  toda credibilidade  de conformar en substitución unha opción de goberno  de progreso.

Por iso é polo que non quede outra que  proceder en consecuencia e restituír a moralidade pública  a través dunha ofensiva de acoso e derriba das  organizacións políticas inmersas ou tolerantes coa corrupción e os seus cooperantes, a través dun acordo de gobernabilidade  das forzas progresistas, previo á celebración dos comicios autonómicos do 25 S, de tal xeito que o seu impacto teña o seu efecto repercutido no resultado da urnas e na restitución efectiva  da  vida democrática