A LINGUAXE DA DIVERXENCIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O fracaso de converxencia electoral na esquerda, é unha irresponsabilidade colectiva,cuxa consecuencia traerá consigo o encadeamento ao  bipartidismo e o  afianzamento da  política neoliberal.

Os defensores do neoliberalismo  sosteñen que o seu sistema  nunca se equivoca, e que con todo,  sí é o  pobo quen o fai, unha máxima  do seu laboratorio ideolóxico que promulgan  con asiduidade  ao só obxecto de falsificar  a situación e impedir con iso a percepción do que    ocorre en realidade. Por iso que cando os  autores intelectuais de tal barbaridade  insisten  en culpabilizar da crise á cidadanía, aducindo ter  vivido por riba  das súas posibilidades, tal manifestación ademais dun grave disparate, é factor indicativo  da disfuncionalidade democrática do país, da distancia abismal  entre o poder popular  e a suplantación que fan  do mesmo quen politicamente burlando o mandato das urnas  entrégano  a libre  disposición  da oligarquía financeira internacional.

Este proceder  é unha  forma impropia  de culpar ás vítimas da situación creada  por quen dirixe o ofensiva socio económica contra a propia  cidadanía, contando coa colaboración,  dunha  clase dirixente  que prefire deixarse desposuír  do poder outorgado  nas urnas para exercer con dignidade o mandato dos electores.  Por iso é polo que  por mais confusións perturbadoras  que pretendan  engadir  e estratexias de adulteración  que tenten empregar, o certo é que  a actual  crise  só ten  un único relato  veraz,  por canto, xerouse en razón ás contradicións propias do funcionamento do sistema neoliberal, que circunscrito á  austeridade, como pensamento ideolóxico resulta desde todo punto de vista un dogma impermeable aos datos e aos feitos, anulando tal circunstancia por se mesma  a solvencia    dos  seus cómplices políticos.

Os efectos secundarios  de tal conxuntura, fan que o país  deixe de ser un ente soberano capaz de xestionar os seus recursos en pos do interese xeral, pois aínda cando os alternantes ao  poder  preséntanse ante o electorado  como dúas alternativas  politicamente  diferenciadas, a realidade,  é que tanto o PSOE como o PP van xestionar idéntico modelo  económico , é dicir, ambos os partidos políticos exercendo función  de goberno reproducirán  o dogma neoliberal que sen disparidade  teñen asumido como propio. Materialización levada a termo cando un e outro, a través dun pacto de Estado referendaron a reforma express do artigo 135 da Carta Magna, e con iso, fixeron que a ideoloxía neoliberal  tomase rango constitucional  deixando á vez en suspenso o escaso  articulado de carácter  social contido na  constitución do 78.

Pero a ninguén debe pasarlle desapercibido que aínda co decaemento do bipartidismo, o neoliberalismo  manteña a súa continuidade en escena  se a transferencia electoral  ou éxodo  do voto, auspicia o afianzamento de partidos     emerxentes como é o caso  de Cidadáns,  que como radical  defensor  do credo neoliberal  non só esta chamado a cumprir  a función de recambio  dun  decaído bipartidismo, senón que tamén,  chegado o caso, a exercer de aliado  circunstancial do mesmo, e sempre co obxectivo posto  na prórroga e continuidade do sistema. Mostra evidente  do resultado   dun  deseño a medida, articulado desde o lobby empresarial e demais  aristocracia económica nacional,  que  para salvagarda dos seus intereses apostan pola  promoción da formación laranxa, publicitando o seu discurso rexeneracionista da política ao tempo de manter a interrogante  da súa indefinición ideolóxica e silenciar ao tempo o seu  neoliberalismo feroz.

Pero en tanto isto sucede, cando a  reacción  opositora non se debese facer agardar,   o certo é, que mentres o neoliberalismo reármase políticamente a esquerda pola contra, fraccionada pola súa propia  crise de liderado e de vacilación  ideolóxica, sómese na hiperfragmentación dun debate de siglas que pecha toda posibilidade á formación da fronte electoral  de amplo espectro  que a situación esixe para combater eficazmente á ditadura dos mercados de patrocinio neoliberal . Unha confluencia por tanto cada vez mais enrocada e cuxa posibilidade faise mais difícil canto mais acúrtase  o espazo temporal  que dista para a celebración dos comicios, convertendo así o intento de concorrencia  nunha oportunidade perdida, e iso,   para satisfacción e tranquilidade  dos membros da  oligarquía financeira , que pola inmadurez dirixente   e  o afán protagonista  duns irresponsables políticos,  poden percibir,  como   unha vez mais  queda a salvo a continuidade  dos  seus privilexios.

O cisma está servido, pois lamentablemente a dous meses e medio das eleccións xerais a brecha entre os chamados  a converxer  fíxose mais grande que nunca pechando toda posibilidade de entendemento, provocando con iso, que o desvarío ideolóxico tome o control da situación,   e todo isto,  cando máis falta facía a consolidación  dunha fronte popular, que de forma audaz,  convertida en primeira forza política, fose a ferramenta a empregar pola esquerda para impoñer  o cambio socio económico  que a situación demanda, e que por desgraza.  haberá de esperar outra vez mais  a que renaza  a  sensatez política. 

E mentres isto ocorre, para  desgraza social, contra  toda mutación , a continuidade faise dona da situación  retomando o total  protagonismo.