O FICTICIO DA UNIDADE POPULAR

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Lonxe de invocacións ideolóxicas, o motivo de frustrarse  a  unidade popular da esquerda, radica no  endebedamento de EU, que por excedido impídelle comprometerse na  toma de decisións estratéxicas.

Esta semana como consecuencia do   divorcio disidente de Podemos    con EU,  ou viceversa, ademais de quedar  en evidencia a inmadrurez dirixente de ambas as formacións para impulsar conxuntamente unha candidatura electoral,   consumouse en gran medida  a  ruptura  definitiva   entre  a fachendosa  esquerda do noso país, e con iso , pechábase tamén toda posibilidade  de construír a  imprescindible  unidade popular coa que afrontar  cun mínimo de éxito a ofensiva contra un inimigo totalmente organizado e ao servizo do poder económico e financeiro . Tal determinación   a escasos dous meses e medio  da celebración das Eleccións Xerais, é unha complicación política , que ademais de impedir toda posibilidade de construción dunha alternativa  vitoriosa, trunca a ocasión a que os próximos comicios poidan ter conferido o necesario carácter Constituínte.

Todo apunta a deducir, que  no foro da esquerda a miopía  política limita percepción  á hora de desempeñar función dirixente, tal como  pon de manifesto  a súa evidente  incapacidade en adxudicar    preferencia  á  unidade  popular como obxectivo, e   única expresión efectiva  ao crecente totalitarismo do réxime  e das  cada vez mais excedidas  medidas políticas, policiais e xudiciais, que para impedir o cambio no noso país impuxeron os membros do  actual Executivo, co planificado   auxilio   da mass media e os poderes fácticos de control.  Debendo ser  tales ataques  ao interese xeral, razón mais  que suficiente  para confluír ao redor dun proxecto común,  onde a economía e as finanzas estean ao servizo do pobo, no canto de     exceptuar tan esencial  premisa  e optar como ven de ser,   polo mal exemplo  de facer caso omiso e desatendendo  esta demanda acabar fuxindo  en desbandada.

Por tanto, a decepción destas negociacións, vén evidenciar  que na    conformación da unidade popular, folga a  participación en exclusiva  de lideres  mesiánicos  como tamén  a intervención de actores políticos revestidos de pedigrí,    pois  o protagonismo  nunha diversificada esquerda rupturista,  para nada debe quedar  a expensas da decisión unilateral de profesionais  da política, pola manifesta  carencia de neutralidade  que presupón a súa posición cara a tal  obxectivo, ante  o condicionante  de ver afectada a súa posición nas listas como consecuencia  do reaxuste que impoñerían as  novas cotas  de repartición  no  suposto caso  de consumarse  a confluencia electoral.  Sendo pola catividade  de tal circunstancia, que a causa  da ruptura de avinza, obedeza mais á cobiza persoal dos  gremialistas de quenda   que ao sentido da sensatez que debese  presidir en todo momento a responsabilidade  desta  acción  política.

Na peor das situacións que vive o país desde a restauración da democracia, mais  que nunca,  os directos afectados  no seu conxunto  albergaban esperanzas  de cambio, confiando  que esta vez  a madurez  impuxésese á  resignación dos eternos perdedores, mediante a confluencia da esquerda  nunha ampla  fronte electoral, e todo  iso, con posibilidades  mais que teóricas de postularse alternativamente  como opción de goberno. Pero esta semana sen motivo aparente,  fóra dos personalismos narcisistas, facendo o contrario do  que debesen facer, os chamados a cambiar as cousas, co  xiro  dado á   súa actitude, deixaron  de concentrarse no inimigo común  para sumirnos  en pleno proceso electoral  nun estado de enfrontamento total, facendo  que a idea dun goberno de coalición da esquerda téñase convertido  da noite para a mañá  nunha completa quimera.

Aínda asumindo o dereito que cada partido político  ten para concorrer  conxuntamente ou por separado ás eleccións xerais, en boa lóxica, afianzándose en formulacións progresistas, tal determinación non debe obviar o feito  que na actual conxuntura a nosa sociedade require avanzar  cara a solucións  efectivas aos problemas repercutidos na maioría social, e tal garantía,  pasa irremediablemente  pola conformación  dunha  forza política sólida  e de esquerdas, sen que iso, presupoña de ningún xeito a perda de identidade  de cada un dos partidos que a conforman. Alianza que ademais dun exercicio de responsabilidade política,  é factor determinante  para paliar o negativo impacto  das distorsións da  proporcionalidade  do vixente sistema electoral,   cuxa única solución  pasa irremediablemente  por concorrer aos comicios en réxime de coalición. 

Pero indo á versión real do desenlace, é escusado seguir insistindo na   necesidade de confluencia, tendo en conta que  nunca existiu  posibilidade  real de levala a cabo, e todo  polas  insalvables diferenzas de índole  económico que non político, entre o  sector da esquerda histórica de EU que  lastrada  polo endebedamento  opta por concorrer  en solitario aos comicios como  vía de financiamento publico, en contraposición  coa solvente situación económica de Podemos como esquerda emerxente  que libre de dependencias  opera en consecuencia afrontando sen complicacións unha aposta clara e sen medias tintas pola unidade popular. 

Con todo, para o gran segmento de electores predispostos a referendar unha fronte electoral de progreso, difícil vai resultar poñer  remedio a súa  frustración.