ELÉCTRICAS E POLÍTICOS NA PALESTRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Os prezos da enerxía eléctrica repercutidos aos consumidores non se corresponden para nada cos custo  de xeración, sendo obrigado por tanto,  afrontar os reaxustes debidos.

O excedido custo  da factura da electricidade e a súa marcada repercusión   tanto no ámbito doméstico   como  na actividade produtiva é sen dúbida   un dos factores que está a lastrar  en gran medida toda posibilidade  de reactivación  económica,   pois  non debemos distraer como feito real que desde que comezou a crise en 2008, o recibo da luz incrementouse un 63%. Subida equivalente ao dobre  que na Uníón Europea en idéntico período, co agravante que tal  aumento  é  coincidente no tempo cos  efectos das políticas de austeridade,  que  no mellor dos  casos, minguou substancialmente   a capacidade adquisitiva  dos fogares españois, ocasionando á vez unha nociva repercusión sobre a competitividade das empresas; circunstancia que a pesar dos seus efectos, non é impedimento  para facernos saber  que a luz  seguirá subindo.

  

A verdadeira orixe deste problema arrinca no ano 2003, cando coa privatización de Endesa consúmase  a chamada liberalización do sistema enerxético, pois desde entón,  o prezo da electricidade cuxo establecemento  ata ese momento  era  potestativo do Goberno, coa privatización do sector,  unha parte significativa  do seu importe  pasou a ser fixado en exclusiva  polos  novos titulares das compañías eléctricas.   Sendo este o punto de inflexión do que parte  o actual desastre, pois coa  situación creada, os donos privados  impuxeron como norma a obtención de beneficios sen límite de ambición,  e sen reparar o mais mínimo nas consecuencias  das súas decisións sobre  a sociedade, nin vacilar  tampouco en perturbar  o marco de ponderación    que ata aquel momento vinculaba a produción de enerxía eléctrica co resto do sistema produtivo.

A  cobiza empresarial foi quen facilitou que sen  o mínimo rigor os xerifaltes  do oligopolio apostasen por prácticas de sobreproducción,  decisión que implicou un sobre investimento no sistema eléctrico cuxo dimensionamento xerou unha  sobrecapacidade produtiva, que por desaxuste coa demanda mantívose inactivo por falta de utilidade. Un desaxuste que mais que mitigarse co tempo, pasou a agravarse como consecuencia  da intensa recesión económica que afecta o país  desde fai sete anos, que ocasionou o esborralle da actividade económica e a consecuente diminución do consumo enerxético; desequilibrio, que está detrás  do problema do sector , do disparatado encarecemento  da factura eléctrica e especialmente  do "déficit de tarifa", ese subterfuxio que conxuntamente  utilizan Goberno e compañías  para defender o sobreprezo repercutido na  factura  da     electricidade.

O estrambótico do devandito déficit, é que a súa auténtica causa  prodúcea o feito de manter parcialmente inactiva   a capacidade enerxética instalada por falta de demanda, e pretender  agora as compañías repercutir o adverso resultado dos seus erróneos investimentos, facendo que os usuarios e o Estado afrontemos como propio o custo de manter operativas unhas instalacións en desuso. Repercusión que de ningún xeito debe ser asumida nos termos previstos,  tendo en conta que por tratarse  dunha propiedade  privada han de ser os  titulares empresariais  quen  en responsabilidade  asuman como propia  as perdas do seu negocio, non sendo de recibo   tentar  derivar  a terceiros as nefastas consecuencias das súas propias decisións, cuxos resultados   de explotación  son fornecidos por eles mesmos  sen contraste de auditoría  que   referende  ou rebata as súas cifras.

Por iso , que a ninguén se lle pase pola cabeza pensar que o sector eléctrico é un negocio ruinoso,  no que as elevadas  facturas abonadas polos consumidores non alcanzan a satisfacer  os custos de explotación,  facendo que  as compañías eléctricas sitúense  en perdas, ou no mellor dos casos,  que obteñan uns   beneficios  exiguos . Nada mais lonxe da realidade;  pois o certo é que mentres que  os consumidores  ven incrementar bimensualmente  o importe das súas facturas, a pesar da crise,  as contas de resultados das eléctricas seguen cifrando  en positivo, ata o punto,  que  as ganancias   das cinco principais compañías do sector elevan os seus  beneficios anuais, situándoos   actualmente entre os 8.000 e 10.000 millóns de euros;  e todo iso   dentro da mais absoluta falta de transparencia  á vez de facer seu un comportamento propio dun oligopolio, e poder así influír tanto na  fixación de prezos  como nas decisións políticas.

A situación esixe un cambio radical, pois despois de sete anos desde a liberalización do sector sen apenas control público do mesmo, o país chegou ao peor dos modelos posibles no trato da electricidade, ata o extremo  de lexislar  en materia  ao ditado do lobby enerxético, nun contexto  de deterioración que pon ao descuberto a confabulación dos dous partidos políticos que nos gobernaron ata a data amparando coas súas leis ás  grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia facían  pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades  ao tempo de entregarse á erótica  das  portas xiratorias,  como pon de manifesto a escandalosa nómina de fichaxes por parte das eléctrica de ex altos cargos, ex deputados e demais elementos relacionados co poder político. Un feito que  electoralmente resta toda fiabilidade ás siglas de procedencia, e recomenda en corrección, votar nos próximos comicios a partidos que aposten por dinámicas diametralmente opostas ou mesmo pola  nacionalización do sector.