Os comicios do 20-D son a ocasión para poñer fin ao neoloberalismo do PP, votando para iso, por opcións políticas decididas a rescatar a democracia e dispostas a restablecer os dereitos da cidadanía.
A estas alturas deputados e senadores xa están a facer as súas maletas, pois non mais tarde do día 27 do mes en curso, o Xefe do Estado sancionará o decreto de convocatoria dos novos comicios tras cuxa publicación oficial quedarán disoltas ambas as Cámaras, poñendo así punto final á peor lexislatura da historia democrática do país, onde un PP en maioría absoluta veu demostrar que cando politicamente non se administra adecuadamente a cota de poder, o quórum alcanzado lonxe de funcionar como un resorte de estabilidade actúa en sentido oposto xerando a máis fatal das inestabilidades.
Por iso, tras catro anos de dominio absoluto do partido no Goberno o período lexislativo que conclúe pasará á historia como o máis inútil, improductivo e estéril dos últimos 35 anos, e todo polo empeño desta formación en subverter a democracia, ao utilizar fraudulentamente a vontade das urnas coa exclusiva finalidade de impoñer o modelo político neoliberal como sistema, apoiando para o efecto as prerrogativas do capital privado por enriba dos intereses públicos e do conxunto da sociedade. Pretendendo dar amparo argumental a tal manobra con discursos de cegue como o conxeturado fomento do crecemento e da produtividade ou a non menos aparente xeración de sinerxias beneficiosas para a maioría social, aínda que a evidencia poña de manifesto que cando a Biblia do Diñeiro suplanta á Constitución, o poder popular languidece como consecuencia do patrocinio político prestado aos poderes fácticos e a oligarquía financeira.
Nula credibilidade debe merecer por tanto as mensaxes electorais de quen non satisfeitos con secuestrar a democracia e incentivar a desigualdade económica, proseguen a súa perniciosa deriva destruíndo a cohesión social e facendo que desapareza todo síntoma de ecuanimidade, ao instaurar en substitución un monopolio de oportunidades para reserva expresa das elites podentes e a súa contorna mais próxima. Consumando con iso, unha dinámica de privilexios tendente a acentuar en maior medida a concentración da riqueza en mans duns poucos, extremo, que afianzará a consolidación dun sistema económico excluínte, cuxos efectos, mais que auspiciar solucións ao problema fornecerá o efecto contrario, intensificando as tensións de convivencia e incrementando así o risco de ruptura social, e todo como consecuencia dun conxunto de desatinadas políticas que de ningún xeito serán a solución á crise, senón que farán que esta agrávese aínda máis.
Evidencia tal apreciación, o demoledor balance social do proceso de implantación das políticas neoliberais que vén delatar que mais dun terzo da poboación española está en risco de pobreza, é dicir, que como consecuencia de catro ano sometidos á austeridade característica do Partido Popular, ao redor de 13,8 millóns de cidadáns atópanse en severo risco de exclusión social, sendo significativo que en coincidente temporalidade témonos convertido no segundo país europeo en desigualdade, sendo así que os números veñen reflectir que o 10% da poboación con maiores ingresos do país gaña o equivalente á cuarta parte de toda a riqueza do Estado e 14 veces máis que o 10% máis pobre. Un contraste revelador para os directos prexudicados e factor determinante para concluír que quen exercen como baluartes do neoliberalismo, dificilmente poden desempeñar labores de representación dos intereses da sociedade nin a defensa das súas garantías.
Tendo de engadir ao anterior como agravante a escasa fiabilidade que debe outorgárselle a quen tras un cuadrienio de infrutuosa xestión, veña agora, a proclamar como certo a falsidade dunha mais que fantasiosa reactivación económica, cando o cómputo das súas resultas indica que aspectos relevantes da realidade económica como o déficit ou o paro manteñen idénticos parámetros aos existentes na súa toma de posesión á fronte do Executivo. Sen que tal desencontro teña de supoñer sorpresa algunha, pois non en balde, non debemos esquecer que a mala praxe política de Rajoy como máximo mandatario desa organización, non é nada novo, e quen non reparou en estafar ao electorado para acceder ao poder facendo uso da mentira, non debe representar estrañeza algunha que despídase de idéntico xeito.
Pero o certo é que nun país serio e preocupado por dar solución ao seu futuro, o primeiro que ten de afrontar é dignificar a súa calidade política, un obxectivo esencial que pasa forzosamente por retirar electoralmente todo marxe de confianza a quen dedicados á función política non reparan en utilizar a mentira compulsiva por práctica funcional ou a aqueles outros que antepoñen a protección dos poderes fácticos sobre a defensa dos intereses fundamentais da cidadanía. Sendo por iso que como queira que as próximas eleccións xerais do 20 de decembro constitúen un momento histórico crucial para rescatar a democracia e poñer en valor a función política, non haxa que desaproveitar como cidadáns a oportunidade de cernar co noso voto as políticas neoliberais que patrocina o Partido Popular, porque os dereitos democráticos non poden seguir a ser a reserva duns poucos, senón a garantía esencial do conxunto da cidadanía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario