A SÚA SEÑORÍA, O PRESIDENTE.

PUBLICADO 02/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; GlobediaO actual comportamento do Presidente, difire  dos compromisos que contraera cos electores, é dicir,  as actuais políticas  de Rajoy,  ademais  de insolidarias, inxustas, nocivas  e  ineficaces, están sustentadas  na mentira.

Miúdo exemplar temos á fronte do executivo do Estado...!. Esta é a exclamación que razoablemente procede, unha vez realizado o balance de resultados   dos  cen  días de graza  que deben outorgárselle a calquera  cargo político desde a súa toma de posesión.

Se o desprestixio era unha característica definitoria da clase política, coa chegada de Rajoy á Moncloa, as cousas máis que cambiar a positivo agravaron o seu negativismo.

Conclusión nada tendenciosa, pois iso é o que se deduce do contido  dos últimos datos do  barómetro do CIS, que disparan  o receo cidadán cara aos políticos e as súas organizacións, probando a complexidade  da encrucillada na  que está sumido o sistema de representación política,  e á súa vez ,  a desvalorización crecente  que padecen na actualidade os políticos,  ao ter permutado a súa  función  dinamizadora de tempos pretéritos pola dinámica do rumbo oposto,  onde a defensa do interese xeral  queda relegado  a un plano accesorio en vantaxe de intereses dolosos.

Polo xeral cada político establece unha estratexia para alcanzar o poder, e esa habilidade non ten censura algunha se a meta que se persegue  é obtida a través de medios  lexítimos; pero neste  caso, ao actual presidente do goberno,  hai que censurarlle a súa deficiente destreza, pois cando  a vitoria   no  plebiscito anticipado  do 20N, por lóxica terminante  era un feito incontestable, comprometeu a  prudencia  que outorga o silencio pola desconfianza que xera a mentira. Proba diso, é o feito que as súas prometidas  alternativas á crise,  tan só foron un brinde ao sol, unha infame estrataxema  co único obxectivo de alcanzar  o poder.

A imparable  destrución do tecido empresarial, sumado ao ritmo crecente do desemprego, é concluínte do nefasto modelo económico polo que se inclina  o actual goberno, consistente en primar  a redución do déficit á conta de recortar a economía produtiva, coa  atrocidade engadida  de incrementar aínda máis o desorbitado índice de paro. Perigosa deriva  que pon de manifesto a inexistencia de solucións concretas, co agravante  que o actual comportamento do Presidente, difire  dos compromisos que contraera cos electores, é dicir,  as actuais políticas  de Rajoy,  ademais  de insolidarias, inxustas, nocivas  e  ineficaces, están sustentadas  na mentira, e así, a pesar de ter  manifestado de forma reiterada    que sempre diría a verdade aos cidadáns, a súa actual conduta, subtrae toda confianza e  pon de manifesto a súa  condición de insolvente.  

En tan curto espazo de tempo, o balance da súa xestión á fronte do executivo é patético, habendo de engadir a iso  que  cando se ondea a mentira por bandeira, a perda de credibilidade resulta  un todo manifesto. Así, a totalidade dos  problemas  crave   para canalizar a reactivación seguen  atrancados, ou o que é peor, agraváronse en razón  á aplicación  de  fracasadas políticas.

O crédito ás PEMES segue sen fluír , e mentres isto ocorre, o diñeiro inxectado á banca esta sendo  utilizado en exclusiva  para facer vantaxosos negocios nos mercados de débeda, chegando o escándalo, ao comprobar, que mentres uns  teñen de soportar  unha excedida presión impositiva , aos estafadores de oficio,defraudadores profesionais,   aplícaselles o beneficio da amnistía fiscal,  todo un exemplo contrario do que en boa lóxica  debese presidir un  eficiente  exercicio de goberno.   

Na actual conxuntura a situación agrávase, e aínda por riba, á complexidade  económica, hai de engadir o lastre que representa a clase política, resultando por tanto que  ao  déficit de recursos   teremos  de asociar a deficiente xestión dos representantes  institucionais.

Pero con todo, o colmo do cinismo, o destape da desvergoña queda ao descuberto cando despois da súa frase  categórica, afirmando , "non penso dar un só euro de diñeiro público á banca", ao primeiro de vez, cando se desata a hecatombe de Bankia,  dá cancha ao  seu espírito de contradición facendo unha vez máis  gala de todo  o contrario.

Quen non acudira a inxectar liquidez para frear a caída en cadea das empresas do país, agora,non pon reparo algún en acudir en auxilio do   sector financeiro a través dunha traumática operación en rescate dunha entidade infectada pola lixeireza do seu equipo xestor.  Claro que igual se nos faría mais alcanzable entender tan  incoherente  decisión, ao comprobar que medio PP esta colocado nesa entidade, pois ademais do excluído Rodrigo Rato, temos ao ex ministro Anxo Acebes, María Zaplana, filla do ex ministro Zaplana,  Claudio Aguirre, primo  da presidenta da comunidade de Madrid, exigua parte dunha lista interminable. Todo un expoñente do "nepotismo enfermizo" que define a razón de ser  do partido conservador.

Definitivamente, Rajoy poderá afrontar a xestión dun rexistro da propiedade,  pero  é obvio,  que  a  presidencia do goberno váiselle fóra de talla.