IZANDO ÁNCORAS

PUBLICADO 09/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que   non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución correctora  para o  sector naval.

Nesta Europa das dúas velocidades, España, nin tan sequera forma parte do convoi de arrastre  como  furgón de cola, pois os  mais  influentes membros do club estacionáronlle,  acoutaron o seu percorrido  de futuro  no límite espacial  e terminal dunha vía morta.

Noutras palabras, o novo goberno  conservador , non máis tomar posesión, nun sorprendente exercicio de abdicación  de atribucións  e entrega  de competencias,  engúrrase en subordinación admitindo a xerarquía  imposta polo socio dominante  da Unión.  Por iso,  lonxe de esixir o recoñecemento do seu status dentro do marco da UE, seguen a política dos seus antecesores, acatando sen réplica a condición de fideicomiso, imposto unilateralmente  pola  chanceler Merkel. 

O que é o mesmo, Rajoy  e o seu equipo, asumen sen oporse,  a tutela e administración alemá  no concernente á resolución  dos asuntos   de maior calado do país, cuxos resultados farto coñecidos, non fan máis que incrementar a potencialidade xermánica  en detrimento e limitación da nosa  capacidade xenuína, avalando con iso,  a aspiración anexionista  da emperatriz saxona  empeñada en construír    unha Europa alemá.

Ese que  non outro,  é o referente distintivo das  dúas  velocidades, onde  o noso país circula  sen freo e marcha atrás !

Esta precisión  mais que unha crítica   é unha reflexión, un referente obrigado  para  centrar conclusións, e evitar a tendencia a seguir   gastando      a pólvora en salvas   a través de inútiles dinámicas reivindicativas, ou o  que é o mesmo, en  promover  accións e debater  iniciativas  de todo signo,  cuxa eficacia resulta  en todo punto  infrutuosa. 

Como mostra, nada mais  revelador que o  desastroso  balance  de resultados  no posterior   proceso de reconquista dos sectores  públicos de carácter    estratéxico, que por  disparatadas decisións  políticas, foran  sometidos  a arbitrarias medidas de reconversión, como abusivo canon ou   excedido  peaxe  pola admisión  da nosa integración en Europa.

Valga por referente  o sector naval,  que despois de sufrir en primeiro termo as consecuencias de tan disparatadas decisións, co paso do tempo, mais que recuperar  cotas de mercado foi sometido a un ciclo combinado, onde  ás  novas reducións da súa potencialidade produtiva sucedeulle a instauración de vetos encadeados que limitaron aínda máis   o desenvolvemento da actividade.

Medidas , que en función da alternancia e tendencia das siglas  do goberno   de quenda, contaron no seu caso coa oposición  ou apoio  político - sindical; toda unha mostra de insensatez,  un expoñente de desunión,  que proxectou ao exterior unha  imaxe debilitada  de país, circunstancia  que impediu a necesaria unidade de acción e a fortaleza suficiente  para impor o rescate do sector,  e que contrariamente, si prodigou  a súa caída en picado. Escenario que en síntese  foi e ven de ser  a motivación única, polo que, a momento presente a saúde  do sector  atópase en fase terminal. 

Ao fío do  exposto, e polas motivacións referidas, queda   acreditado  que  en España, por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que   non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución  correctora   a esta  demanda sectorial.

Ese é o principal problema,  e mentres  non varíe  tal circunstancia, calquera petición  ou reclamación  sobre materia  non pasará de ser unha pretensión absurda  de resultados inútiles.

É evidente que España  non pode abandonar os estaleiros  á súa sorte, mentres os seus socios  convértense nos  maiores produtores europeos do sector, e incrementan actividade  aproveitando os  repuntes do mercado,  e o que é mais grave, valéndose  das cotas de produción  subtraídas  ao noso país por imperativo das restricións impostas a través de vetos  encadeados.  Vetos que  non teñen  razón  de continuidade, a non ser , a finalidade de primar intereses  preferentes   da competencia europea  e privar a nosa  concorrencia ao emerxente e variado mercado  mundial.

Por tanto, agora xa non se trata de debater sobre o levantamento do veto senón en deixar sen efecto a incongruente  e restritiva  regulación en materia naval, para que sexa o libre mercado a única directiva reguladora.  Esa que  non outra, ha de ser a esixencia colectiva que o noso estado, ao unísono,  ten que defender con contundencia no foro europeo,    a fin de retomar ao completo esta actividade  que por esencial resulta irrenunciable.

E se tal petición  non atende  de conformidade, haberá  que resolver  entre a conveniencia   de permanencia  na UE ou tomar camiño en garantía  de   futuro.