AS EMPRESAS NO ABISMO

PUBLICADO 23/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A sísmica do terremoto causado pola especulativa dos  mercados financeiros, tiña producido  unha catástrofe inédita, por canto,  sen afectar á estabilidade do construído, si prexudicou os seus activos de investimento, paralizou o desenvolvemento da actividade e destruíu centos de miles de empregos.

Incrible, pero  a pesar da súa manifesta  opacidade,  eles van  de estrelas. Ao parecer a negación da clase política  é  inusitada,  tal é así, que   mentres  se desmorona o tecido  empresarial, en tanto  a inactividade estremece aos  sectores produtivos,  as súas señorías, no canto de centrarse no problema e tomar  cartas  no asunto, derivan pola tanxente  empeñándose en interpretar  a sinfonía dos mercados como única  partitura de solución, acolléndose dese modo, a esa estupidez recorrente  que outorga á fluidez do crédito propiedades milagreiras, ou o que é o mesmo, a condición de panacea    de todos os males. Pois si que imos ben..!

A clase política segue ensimesmada na abstracción,  ou o que é peor, nega todo  rigor á etimoloxía dos feitos,  Mostra  diso,  é o recoñecemento dominante á  presión  financeira en detrimento da  hexemonía  produtiva, un inexplicable despropósito, cuxo obxectivo non é outro, que seguir facilitando o triunfo da economía especulativa sobre a economía real. Curiosa fórmula reactivadora!

. 

Mentres aspectos como a débeda soberana ou  a prima  de risco,  levan a palma no ranking da preocupación  da familia política, para eles, resulta anecdótico, que una de cada tres empresas  pechasen desde a orixe da crise, é dicir, ao parecer   non toma sensibilidade destacada, que 500.000 negocios (200.000 PEMES e 300.000 AUTÓNOMOS) tivesen que saír forzadas do circuíto mercantil. 

Certamente, a limitación de crédito ou  a morosidade puido  influír na causa da tendencia, pero a razón promotora  desta caída desproporcionada, hai que localizala,  na  debilidade do propio sistema produtivo, caracterizado por notorios desequilibrios na  súa estrutura intersectorial, influída polo insensato empuxe  dos mercados. Iso fixo  que cando a construción como   sector dominante entrou en declive por efecto de atomización, arrastrase no seu esborralle ao conxunto  de empresas de actividades afíns, vinculadas e dependentes.

A sísmica do terremoto causado pola especulativa dos  mercados financeiros, tiña producido  unha catástrofe inédita, por canto,  sen afectar á estabilidade do construído, si prexudicou os seus activos de investimento, paralizou o desenvolvemento da actividade e destruíu centos de miles de empregos.  Sendo os seus  efectos colaterais  o factor causante da crise sistémica, e concluinte, da ineficacia do actual  modelo económico.

Por mais nostalxia  que teñamos  daquela ilusión  na  que España era a oitava potencia económica mundial , a realidade non admite fantasía. Agora o real  é que  temos entrado  nun cambio de ciclo, e esta circunstancia, determina, que  por mais medidas financeiras  que se tomen non existirá transformación efectiva nin saída da crise,  se tales medidas,  non veñen precedidas  dun  ordenamento e reaxuste previo  dos segmentos produtivos que racionalicen  a súa estrutura e dinamicen a súa funcionalidade operativa. 

As variables  habidas desde o ano 80 no  porcentual  da  Estrutura do PIB por sectores económicos,  reforzan  o argumento exposto, e así, analizando a mutabilidad do período dos distintos  segmentos  produtivos, o contraste fala por se só. O  sector servizos converteuse nun refuxio de aparente fortaleza, e o seu ascenso na etapa, pasou desde o 56,5% ao actual 71,2%, notorio incremento, pero exposto a variables pola  súa forte dependencia   intersectorial.

A industria co seu actual 16,9%,  cae desde o 23%, debido  á desfeita de actividades  estratéxicas como a siderurxia ou o  naval. O sector agrario perde  a súa participación relativa no produto total ao descender desde o  7% ao 3,1%, maiormente polo seu axuste ás directivas europeas, por último, a pesar da súa caída,  a construción segue achegando ao  PIB a 9,2%  contía  aínda superior ao  7,9 % da  súa orixe referente ,  pero inferior ao 11,6% do seu repunte máis álxido.

A forza dos datos non deixa lugar á ambigüidade,  quedando probado  que  con esta mestura sectorial, e as actuais políticas do goberno de Rajoy, a  resurrección empresarial  do país  antóllase canto menos imposible. Aínda por riba, para maior inconveniente  evádese o fundamental en todo  axuste diversificador, que pasa  inescusablemente  pola formación e especialización integrada, por ser a cualificación  do capital humano, a mais eficaz ferramenta de reconversión  e a clave inequívoca para articular  unha nova orde empresarial, como tamén, a única solución para facilitar no novo contexto, a recolocación  dos excedentes de sectores esgotados e a integración laboral dos  demandantes do primeiro emprego.

Mentres aquí as empresas precipítanse ao abismo, o PIB per cápita decae máis aló da media europea e  a taxa de paro mantén o seu índice  en ascenso, a clase política, evita calquera intervención allea á guerra dos mercados. A cousa promete!