A sucesora

Tras a publicitada fama de boa xestora, coa que de forma  inmerecida  se prima á  Ministra de Traballo, está a desfeita de Galicia en Común nos últimos comicios que ela debera asumir como propia, e  deixar así de alimentar   a elucubración mediática que a sitúa como sucesora de Iglesias á fronte de Podemos.

A relación política de Yolanda Díaz  con Pablo  Iglesias  é anterior  a que este constituíra Podemos como formación política para “asaltar os ceos”,  tendo en conta que  no ano 2012 cando  o hoxe secretario Xeral da formación morada   era articulista en diario Público e tertuliano na Sexta compaxinou esa dedicación    coa función de asesor  de Alternativa  Galega de Esquerdas (AGE),  unha coalición electoral  ás autonómicas galegas  daquel ano, que conformaban en confluencia    os comunistas galegos  que ela mesma lideraba   e os nacionalistas de  Anova, unha escisión do BNG cuxo máximo expoñente  era o catedrático Xosé Manuel Beiras , alcanzando  naquela  concorrencia o nada desdeñable  resultado electoral de nove escanos.

Antes de establecer esta alianza ostentou  en dúas ocasións sucesivas a condición de candidata  á Xunta,  encabezando en solitario  a lista  de  EU sen obter escano algún ao non alcanzar sequera en 1% dos votos emitidos; un expoñente inequívoco do seu baixo perfil político e do escaso peso electoral da súa formación  na Comunidade, tendo en conta que en ambos os  comicios foi incapaz de alcanzar  os 13000 votos. 

É por iso que a capitalización  do éxito electoral de Alternativa  Galega de Esquerdas AGE debe ser  atribuída exclusivamente ao tirón  de Beiras,  aínda cando foi  hábilmente rendibilizado   pola  xerifalte comunista en vantaxe  da súa proxección política, chegando a  tensionar  a situación ata o extremo  de crear un ambiente hostil , que puxo en risco  de ruptura a coalición  como así demostran os encontróns desatados   entre ambos os líderes na recta final da lexislatura  , nunha guerra sen cuartel  polo dominio do  aparello,  onde en réplica o  vetusto catedrático  non reparou en denunciar publicamente á súa oportunista socia proclamando aos catro ventos que Yolanda Díaz: «fóra  a primeira persoa que o traizoaba  politicamente ».

Non existindo dubida algunha que aquela actitude  da  lideresa  comunista por tomar o control de mando  no  espazo da  unidade popular foi o causante dunha situación de fractura política que se fixo máis notoria coa estruturación de en Marea  e  o desembarco  en Galicia  do recen constituído Podemos, cuxa estratexia non foi outra que apropiarse do   espazo soberanista para así utilizar a confluencia  coa exclusiva finalidade de laminar o discurso plurinacional; único obxectivo  da formación morada,  que  contou en todo momento  coa colaboración da dirixente da fouce e o martelo , que puxo  de relevo un  afán desmedido por satisfacer a súa ambición política,   que nunca por auspiciar a defensa do interese xeral. 

Non en balde pola súa estreita relación  con Iglesias  a que outrora fóra dirixente de EU, sen ter pertenza orgánica, converteuse de facto na  auténtica autoridade das decisións de Podemos  na Comunidade , ostentando  maior rango  de decisión que a propia Executiva,  para o que fixo  valer a súa condición de experta axitadora  política, actuando como dona da situación, pero non só reavivando o seu autoritarismo, senón tamén, utilizando as prácticas mais indecentesdo seu  infecto historial político cuxos acenos de identidade cífranse en intrigas e escándalos.

Basta  apuntar como mostra, (os seus excesos  decorativos  no Concello de Ferrol, a rocambolesca expulsión de militantes da súa formación por denuncia fundada de pornografía infantil, o asalto pirata ao censo electoral-dixital de en Marea, o apuñalamento dun Beiras que fóra  o seu  valedor ,a  autoproclamación como candidata sen primarias de referendo, e un extenso etc,), todo un  cúmulo de turbulencias que mais que avalar a súa continuidade na actividade política son xustificación sobrada para forzar o seu desaloxo da vida pública, porque a súa  carencia de ética é un  lastre que  electoralmente cotiza á baixa.

Con tales prácticas difícil está facer nova política desde o colectivo e  empoderando á xente, pois  prescindindo  de código ético será totalmente imposible arraigar un novo mapa mental no electorado; sobrando dicir que de persistir en semellantes prácticas mantendo o silencio cómplice ante condutas corrompidas a decadencia de Podemos estará máis que servida,  máxime cando se  transixe ante feitos cuxas vítimas son nenos e nenas obrigados a pousar sometidos  sexualmente, no canto de proceder en consecuencia erradicando e illando quen acubillou ao  artífice de tales prácticas.

Na cúpula da organización  hai quen  parece esquecer que, despois da fulgurante pero breve acollida popular dos seus inicios como movemento cívico, Podemos non cesou de incrementar o seu descrédito pola permisividade de acoller nas súas filas ao mais   irreflexivo e oportunista da  ralea política, sendo aí onde radica a súa cada vez máis acentuada desconexión social  e por extensión  e por extensión  a súa acelerada  descapitalización electoral..

No caso  de Yolanda Díaz  non é necesaria a intervención das cloacas para prefabricar con rumores o seu desprestixio,  pois basta con tirar da súa contaminada bagaxe política; sobrando dicir  por iso, que de alcanzar  a dirección da formación violeta  a acta de defunción de Podemos estaría estendida.

Xustiza politizada

Dar apariencia de autenticidade á separación de poderes e á independencia do poder xudicial, resulta un completo desvarío, especialmente, cando na designación do Consello Xeral do Poder Xudicial os xuíces elixidos  son apareados politicamente como conservadores ou progresistas.

Segundo refire a Constitución, o Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPX) é o órgano de goberno do Poder Xudicial, engadindo respecto diso que a súa principal función é velar pola garantía da independencia dos xuíces e maxistrados fronte aos demais poderes do Estado.

Interpretado o contido tal cal consta na súa redacción, non parece ofrecer dúbida algunha a súa finalidade e labores con respecto a a formulación da separación de poderes, que posibilite que cada un dos tres poderes do Estado (executivo, lexislativo e xudicial) dispoña da necesaria independencia para poder garantir o control dos uns polos outros, de tal xeito, que imparcialmente o poder xudicial sen ataduras políticas, chegado o caso, poida defender á cidadanía fronte as arbitrariedades dos seus gobernantes.

Pero o que aquí está a ocorrer difire nos substancial de tal interpretación, pois como vén sendo usual os escasos aspectos positivos que os lexisladores constituíntes incorporaron á Carta Magna do 78, ao primeiro de vez foron modificados politicamente cara á peor das súas versións , e así, cando para garantir a independencia do órgano de autogoberno interno do Poder Xudicial establecíase no seu implícito que dos vinte vocais a elixir para a súa conformación tan só oito xuristas de recoñecido prestixio serían seleccionados en iguais partes polo Congreso e o Senado; mentres blindaba toda interferencia política sobre o nomeamento dos doce xuíces restantes.

Aínda así, a pesar que a primeira Lei Orgánica do Poder Xudicial da etapa constitucional, establecía que os membros da cota restante, é dicir - os doce vocais xuíces- serían elixidos por todos os Maxistrados e Xuíces que se atopasen en servizo activo, mediante voto persoal, igual, directo e segredo, e por tanto sen intervención dun só político, o certo foi que a aplicación de tal modalidade tivo un curto percorrido, pois aínda sendo expresión xenuína dun auténtico Estado de Dereito tal aplicación non durou máis de cinco anos, e todo porque o carácter totalitario da maioría dos nosos políticos nunca puido soportar a función dun poder xudicial independente nin o imperio da lei aplicada nos seus xustos termos.

Iso foi o que motivou que o órgano de goberno da Xudicatura vise alterada a elección dos vogais xudiciais a través dos xuíces, por un sistema de elección parlamentaria en consonancia coa reforma da lei orgánica de referencia levada a termino polo PSOE en 1985. O que supuxo un asalto político ao poder xudicial coa finalidade de poder interferir de cheo na súa estrutura, mediante a designación dos vogais que puidesen resultar afíns, e así controlar o órgano de goberno do estamento xudicial, os nomeamentos xudiciais e as competencias relativas á responsabilidade disciplinaria e estatuto profesional de Xuíces e Maxistrados, ata o extremo que o entón Vicepresidente Alfonso Guerra, proclamou aquilo de “ Montesquieu morreu”, en clara alusión á inexistencia real de separación dos tres poderes en España.

A pesar da súa incoherencia, o Tribunal Constitucional validou vía sentencia o contido da referida reforma establecendo como excepción matices restritivos sobre intercambio de cotas partidistas e repartición de vogalías xudiciais entre os distintos partidos políticos; salvagarda que en absoluto foi tida en conta como evidencia o feito que desde a súa entrada en vigor a composición dos sucesivos Consellos do Poder Xudicial, a designación política dos seus membros estivo baseada no mercadeo de cotas partidistas en aberta transgresión cos preceptos da propia Constitución, unha actitude que delata o nulo respecto pola mesma dunha clase política de dubidoso talante democrático; sendo cómplices de tal ignominia pola súa probada implicación as formacións políticas PP, PSOE, PNV, CIU, e EU.e contra todo prognóstico PODEMOS que viña a cambiar as cousas  pero que ao final tamén se sumou ao "pasteleo".

Por iso é polo que tras trinta e seis anos de mangoneo e desvarío político, teñamos a España á cola da Unión en independencia xudicial, co agravante de desatender de forma reiterada as indicacións do Consello de Europa sobre a obrigada corrección de condutas para que calquera reforma da Xustiza acoutase a intromisión política e favorecese o cumprimento do Estado de Dereito. ao resultar obvio que por salvagarda das garantías democráticas o seu Parlamento e o Poder Executivo non deben participar a efecto algún no proceso de selección do órgano de goberno dos xuíces.

Interferencia que raia na obscenidad cando os que se confiren atribucións para a elección do órgano de goberno do Poder Xudicial son uns partidos políticos implicados na corrupción ata as cellas; xustificación máis que sobrada para esixir a recondución a orixe da situación deixando sen efecto as actuais normas de aplicación e transferindo o labor electivo da totalidade dos membros do órgano colexiado aos propios xuíces e maxistrados.

Quen se proclaman  constitucionalistas deben proceder en consecuencia facendo  prevalecer o espírito do artigo 122.3 da CE. sobre  calquera outra tentación,de tal maneira que os  vogais de procedencia xudicial sexan elixidos directamente polos xuíces e maxistrados como única maneira  de fortalecer a autonomía  e a independencia  CGPX, pois sabido é que a intromisión política nos  seus mecanismos de elección fai que se contaxie e desprestixie a  xudicatura; sendo recomendable en  evitación da súa desvalorización que na elección dos membros xudiciais non participe  o poder político. 

Mentres tal esixencia non se faga efectiva, téñase por seguro que non cesará a deterioración da xustiza

Fene, un exemplo a non seguir.

A actual deterioración urbanística é  un reflexo da  depreciación social e política, que debe ser combatida e erradicada coa aplicación  dun urbanismo alternativo; unha nova percepción de ordenación territorial onde a cidadanía teña garantida participación na construción do seu propio futuro.

No canto de facer lectura das causas que ocasionaron a actual "eutanasia urbanística", non entraron  no fondo da cuestión, renunciando así á necesaria catarse que con carácter ineludible tería de afrontarse politicamente para afianzar con solvencia un modelo urbanístico de futuro, formulado acorde á realidade do momento, e por tanto, diametralmente diverxente co estereotipo do urbanismo  de épocas pretéritas, resultando tal actitude ademais dun erro de estratexia, unha sordidez política, polo que dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense vixente o modelo urbanístico  causante da hecatombe.

O  principal obxectivo do plan urbanístico  debera estar dirixido  a construír  cidades máis belas, habitables e respectuosas co  seu hábitat  natural, que nunca a  desregular  en sentido oposto para favorecer con iso a corrupción, un mal  endémico   que agrupa  os casos de abuso de poder dos  cargos públicos que incumpren  as  normas urbanísticas co obxecto de obter un enriquecemento ilícito ou favorecer intereses  espurios, utilizando para tal finalidade  a  inxerencia política  sen considerar a efecto algún  o  ordenamento xurídico nin os informes técnicos  coa  pretensión de establecer o  “urbanismo á carta” como regula de xogo .

As  declaracións de intencións dos nosos políticos locais en favor dun urbanismo racional e de cumprimento das normas establecidas adoitan ter mero valor testemuñal, por canto  en gran medida segue imperando o amiguismo e o mirar para outro lado, ou o que é peor  son os propios concelleiros quen  incorre na vulneración  do ordenamento urbanístico para favorecer  a achegados e familiares  da  súa propia órbita política 

Por iso aínda e cando a Administración debese servir con obxectividade  aos intereses xerais, e  pleno sometemento á lei e ao dereito, adoita ocorrer que por desacato  dos cargos políticos con esta disciplina dítanse resolucións administrativas de contido arbitrario, sabendo que tales condutas superan a mera contradición co Dereito para converterse nun ataque consciente e grave contra os intereses que precisamente as normas infrinxidas pretendían  protexer.

Comportamentos  que exceden o marco da mera ilegalidade, para  transmutarse en delito  de prevaricación   administrativa, polo menos iso é o que ocorre cando  conflúe un  contido manifestamente arbitrario, e contrastada carga de «inxustiza  », o  que de producirse  leva implícito  a pena de inhabilitación especial para o desempeño de cargo  público e a limitación do  dereito de sufraxio pasivo por tempo de nove a quince anos.

Demasiados pillabáns ocupando o prestixio que outros puidesen darlle aos cargos políticos, ata o extremo que a un dálle  medo cada vez que  mira a operativa dunha  Xunta de Goberno ou un pleno Municipal ao observar que os “personaxes” que conforman eses órganos institucionais  teñen conseguido  poñer en dúbida a propia honorabilidade do cargo que ocupan e a razón política de pertenza, pois a súa carencia de ecuanimidade  trae consigo, a arrogancia , a prepotencia, o despropósito  e moi asiduamente a corrupción

Neste noxo de país, cando a maioría do sector político excede do  empacho falando de hixiene institucional, non pense ninguén que os seus membros fano co obxecto de destapar transparencia á súa xestión, todo  o contrario, o  maquinan coa intención expresa de enmascarar a  impureza que ocultan tras o seu turbio proceder

O retrato da actualidade política non pode ser máis desolador, pero a pesar diso e do  empeño dos elementos causantes da situación, temos de afirmar que a corrupción  non é inevitable.  

Pódese limitar, débese controlar, hase de erradicar; e isto ten que ser así, se estamos dispostos  a salvar a democracia como capital  irrenunciable en atribución ao feito que nos outorga ser os donos  do noso destino.

Por tanto, non debemos  conceder  máis prórroga a quen esgotou  a confianza dos cidadáns, a quen aproveitou a función política para satisfacer  as súas propias conveniencias.

Nós, a sociedade civil, temos a chave para impulsar o cambio necesario, e tamén a responsabilidade  de esixir o desaloxo da actividade  política de quen perdeu toda  confianza  para  o desempeño das súas funcións e a quen extraviou  o esencial  código  de conduta  que require  a dedicación á cousa pública.

A cidadanía  non debe estar exposta  ao contaxio  que produce  a inhalación  da nauseabunda   inmundicia política.

Iglesias, o demócrata.

Hai unha  década que  o movemento 15 M creou en moitos de nós  a esperanza de que “outra política era posible”, ata que Podemos,  tras apropiarse do espírito daquela  corrente cívica non só frustrou o anhelo de cambio senón que incorreu nos mesmos vicios que viña erradicar

Chámanlle democracia e non o é" foi  o berro máis coreado polos cidadáns participantes nas acampadas que se organizaron  por toda España como forma de protesta contra a xestión política, a venda de dereitos ao sistema financeiro, a corrupción e a falta de democracia realmente participativa no noso país, cinco anos  despois constituíuse Podemos, o partido político que seguiu ás protestas dos “indignados”, tras cuxa constitución, o seu  flamante secretario Xeral prometeu acabar co “réxime” da Transición vía proxecto constituínte, o que veu denominar «abrir o cadeado do  78» 

Naquel momento a  idea de optar  pola forma convencional dun partido como estratexia de cambio  tiña por finalidade utilizar o seu aproveitamento como vehículo de articulación do descontento social, empregando para iso a debilidade dos artífices dun réxime político que xa non podían apontoar e cuxo  baleiro tiña que ser substituído  por outro  discurso renovador, o que supuxo unha porta de acceso ao poder, pero tamén o  grillete que lle impediu transitar cara a democracia real.

Fundamentados na convicción que a Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura, e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciaba total  insolvencia  para satisfacer os grandes desafíos do país, quedaba xustificada  a necesidade dunha «segunda Transición» como solución á situación creada e de freada á cada vez máis acentuada deriva  involucionista. 

Pero aquela reivindicación acuñada no   argumentario da formación morada, non decaeu polos   embates do réxime instaurado , senón pola renuncia expresa da propia cúpula de Podemos, quen sen fundamento argumental que o xustificase  pasou de combater ao  depauperado réxime do 78 a converterse no máis ardente defensor da Constitución sobre a que se implantou o sistema e cuxas excedidas prácticas foron casualmente o  factor causante das protesta do 15M. 

O feito  de incorrer   no despropósito de defender cousa distinta, constatou que tras aquel talismán ideolóxico a formación morada encubría a  impostura, por iso é polo que  contradicindo os seus principios asumeu a Transición como marco de referencia e de ordenamento político, o que entre outras repercusións ademais de manter  invariable a situación supuxo unha renuncia de facto á impugnación e revisión de 30 anos de déficit democrático.

Desde entón a estrutura de funcionamento podemita axustouse estritamente ao prototipo dunha formación de corte clásico, é dicir, establecendo unha composición marcadamente   xerarquizada e   burocratizada en liña a impoñer novas directrices e suprimir á vez  todo rastro de transversalidade,  para cuxa configuración se asignaron cargos de confianza  en “plural” correspondencia coas lealdades persoais prestadas.

Do formato  primixenio de Podemos só queda a denominación e a cromática, polo demais, tras a súa toma por asalto converteuse nun hábitat politicamente   inhóspito, onde o  leninismo de Iglesias impide calquera cohabitación cos  prosélitos do espírito do 15-  M  ao quedar sometida a súa hexemonía ao imperio das camadas de substitución do vello PCE, transformándose con iso na organización mais antidemocrática e   cesarista do país.

Unha organización como PODEMOS, onde o  pedigrí democrático da  camarilla dirixente é  ostensiblemente mellorable e cuxos membros foron adestrados ex profeso para facer cumprir cos ollos pechados o  volantazo político cara ao comunismo e a supresión de calquera viso de transversalidade, non é de recibo que o seu Secretario Xeral veña agora a sentar cátedra sobre a anormalidade democrática do Estado. 

Aquel partido que tanta ilusión espertou fai soamente seis anos para rematar  albergando o peor dogmatismo comunista, é usual que o  estalinismo forme parte do seu modus operandi e que en correspondencia as diverxencias sempre terminen coa  laminación do disidente, e as reaccións contrapostas sexan  estigmatizadas como  felonía; práctica habitual nunha organización en proceso de descomposición onde se impón o inflexible poder forxado en torno ao matrimonio entre Pablo Iglesias e Irene Montero, sendo esa a única realidade, por mais campañas de interesada  distorsión que se nos queira contar desde o  oficialismo.

Cada día que pasa Podemos parécese máis ao que detestaba, sumido nunha encrucillada orgánica e ideolóxica, xa nada queda da súa oferta dunha nova forma de idear e practicar a política, pero a pesar dos seus  bandazos, os defensores do espírito do 15 M debemos manternos firmes  e seguir  proclamando e defendendo  que outra política e outra democracia son posibles. pois a corrección da  desigualdade  e do déficit democrático debe ser obxectivo irrenunciable de todo progresista.

Profesionalización da política

 Mesturar  burocracia e política é o menos aconsellable  para a boa administración pública, pero o empeño  colonizador  dos partidos, fai que a melloría da  nosa  gobernanza e  a  despolitización da función pública siga sendo unha materia pendente.

As diferenzas ideolóxicas son a  plasmación política das desiguais condutas que a sociedade  mantén ante as inxustizas, pero aínda cando as persoas cualificadas na  esquerda se  arrogan maior sensibilidade ante as desigualdades, o certo é que cada vez resulta  máis notoria a falta de integridade  do denominado “séquito progresista”,  e por tanto máis  cuestionable se cabe  o  sentimento de superioridade moral que se outorgan.

Dicir ao respecto que son moitos os políticos que tras subirse ao tren institucional esquécense que ser de esquerdas  implica facer historia para transformar ao país en aras  a fortalecer o conxunto da sociedade; e iso ocorre porque desertaron de participar     vocacionalmente na cousa pública para  converterse en profesionais do ramo, para así  facer  da política o seu medio de vida, e  cando  isto ocorre o factor de dependencia económica fai que o cargo político pase a exercer de  burócrata.

E en tal circunstancia  a batalla de ideas que caracteriza a acción  política da esquerda sucumbe ante a inercia  material que presenta a saída profesional  e laboral dos liberados políticos, cuxa  atomización institucional por diminución de cadros  supoñerá un retroceso  para o “progresismo “que se verá agravado coa perda da maioría  das melloras sociais conquistadas nos anos previos, e por tanto dunha  descapitalización electoral sen precedentes.

Dos  contraproducentes efectos do actual proceso de  burocratización política xorde unha nova elite dominadora  da escena pública e con iso un maior empobrecemento da calidade democrática, que produce unha desconexión crecente entre esa cúpula e os cidadáns aos que teoricamente representan, e a principal das causas dese  divorcio entre a sociedade civil e a sociedade política é sen dúbida  a profesionalización da vida pública. porque  iso capacita ás formacións partidistas para instaurar un  nepotismo   colectivizado   que lles faculta  a proporcionar status e ingresos aos seus membros e simpatizantes.

Como en calquera outra esfera de actividade os políticos dedicados  profesionalmente á cousa pública  teñen como principal  obxectivo progresar e perpetuarse no cargo no contexto dunha contorna de inestabilidade, pois  son os aparellos dos partidos. os que fixan quen se beneficia das vitorias e quen subsiste na derrota, o que vén indicar que  o seu futuro  non é o votante quen  o determina senón a súa propia organización política, situación  que acaba  establecendo un distanciamento  entre representantes e representados e fai  que o diálogo entre o político  e a cidadanía sexa cada vez máis difícil, porque os seus idiomas e intereses son diametralmente opostos.

O realmente paradoxal neste esquema é que os  dirixentes do armazón  son á súa vez políticos devaluados cuxo comportamento non difire en nada  ao daqueles que teoricamente viñan combater,  causando con iso unha  crecente deterioración institucional.

Maioritariamente a  irrupción dos partidos emerxentes  interpretouse en sentido positivo, como un  folgo  de aire fresco capaz de osixenar  o sistema nun momento de nula  confianza no bipartidismo; e foi entón cando prometeron  rexeneración, máis  democratización interna dos partidos, establecer mecanismos de participación cidadá, en definitiva, perfeccionar  a calidade da nosa democracia.

Nada queda daquel afán  rexenerador da política, pois a ansiedade polo poder, desprazou en pouco tempo aquelas reivindicacións que, no seu momento, conseguiron mesmo forzar  aos grandes partidos unha revisión de si mesmos, pero a nova política  das   autoproclamadas como formacións transversais contra a caste, non só envelleceron prematuramente sen ser capaces de substituír a vella  política senón que incorreron  nos vicios da clase política que viñan erradicar.

Tal é así que    os chegados á escena política desde a máxima esixencia ética,  agora envorcaron o seu empeño  en conseguir desde «as cloacas do poder» cargos e bos soldos públicos para os membros  da súa cúpula dirixente  e  da súa órbita de confianza.. 

Así nos vai!

A COVID-19 faise forte

 A campaña de vacinación cambaléase polo  atraso  na   subministración do antídoto; escaseza que demora a inmunidade de grupo a tres anos vista, en tanto, intensifícase    a comercialización da vacina  no  mercado  negro.

Desde  o seu inicio a pandemia de coronavirus  xa supera os 99 millóns de afectados, dos que 2,1 millóns faleceron, e cando tiñamos envorcadas todas as esperanzas  na vacina  como única   saída para  erradicar a propagación do contaxio,  coa terceira onda disparada, a campaña de inmunización é abortada pola diminución no ritmo de entrega  das farmacéuticas Pfizer eAstra Zeneca ao minguar as doses comprometidas no primeiro trimestre o que deixa sen efecto  as previsións de extinción e prorroga no tempo  a súa transmisión.

Que despois de pagar por adiantado  aos farmacéuticas centos de millóns  de diñeiro público  en concepto de investigación e ampliación dos centros de produción,  as firmas  beneficiarias incumpran as condicións contractuais vén indicar que por parte da elite política e o  staff  funcionarial  da UE as cousas fixéronse  rematadamente mal, creando con iso unha situación que roza o máis grotesco dos ridículos, pois o diñeiro entregado a conta  debese ser transferido por tramos para evitar problemas, e garantir así que as empresas tivesen un  mínimo de dose en stock, é dicir, establecendo unha blindaxe  mercantil de caución, ou o que é o mesmo  actuar  xusto ao revés de como o fixeron  .

A exasperante burocracia de Bruxelas  conduciunos desde o exceso propagandístico de facernos crer que a derrota do virus estaba ao virar a esquina,  a asumir  que por insuficiencia e falta de dose háxase de suspender a campaña de vacinación, un desenlace expresivo dunha negociación sen pés nin cabeza dominada de punta a cabo polo despropósito, a dilación e a sordidez onde os mercados financeiros impóñense unha vez máis ás determinacións políticas.

Contrariamente ao que se nos quere facer crer, non é a insuficiencia dos centros de produción quen desabastece a subministración, senón a desmedida ambición dos especuladores  da catástrofe sanitaria na súa estratexia  de sacar  pingües beneficios  da comercialización “pirata” dos novos antídotos, iso é polo menos o que indica a operativa da  ' dark web', a parte máis escura e inaccesible da internet, que non mais  autorizarse as primeiras vacinas facía ofertas para venderá  través da rede as doses fóra do circuíto oficial e á marxe do  control dos Estados, abrindo así a veda a un 'mercado negro' difícil de controlar.

Iso polo menos é o que detectaron empresas de seguridade  cibernética tras o rastrexo das ofertas, cuxo resultado indica  un  exorbitante aumento na demanda de potenciais clientes aos que non se lles apetece  esperar semanas ou meses para recibir a súa vacina dos gobernos dos seus países, non dubidando en adquirila nese mercado negro   ao “módico " prezo  de 300 euros por unidade  co  ofrecemento  dunha entrega discreta nunha embalaxe dobre,  a través dunha empresa de mensaxería

Un cóctel mercantil onde conflúe a insolidariedade dos  adquirentes coa cobiza da piratería mercantil na súa  malsá intención de capitalizar a ansiedade da xente sobre o coronavirus no seu desexo de estar protexidos e contra o risco de contraelo.

Situación que se agrava cando xente adiñeirada desconforme con dar preferencia de vacinación a colectivos vulnerables, anciáns e traballadores sanitarios, tenta “saltar a cola” pagando calquera prezo por un acceso preferente  aos antídotos, pois con tan desmandado proceder, ademais de xerar un inxustificable agravio social  está  vitalizando o funcionamento do 'mercado negro' e con iso interrompendo o abastecemento do  antiviral a través do circuíto ordinario de distribución.

E iso ocorre, aínda cando teoricamente  ninguén  pode obter unha vacina de forma privada pagando o seu custo, en tanto,  todas as franxas vulnerables da poboación fosen vacinadas e as subministracións sexan abundantes, pero como todo na vida  a combinación de escaseza e ansiedade fai que os ricos e os ben situados sáltense a cola e que a xerarquía nas vacinas entre en escena.

O que vén confirmar que a xente de alto estanding e poderosa están a comprar a súa posición á fronte da cola de vacinación, utilizando  prácticas moralmente cuestionables,  cuxa repercusión está a causar un grave impacto social e perniciosos efectos no conxunto do funcionamento sanitario 

Mutismo encubridor

Resulta aberrante que tras cometer un acto ilícito, o Concello de Fene lonxe de restablecer a orde xurídica, reaccione contra os prexudicados pola transgresión, utilizando o subterfuxio do silencio administrativo como tapadeira, coa malsá intención de consolidar a infracción e evadir así a súa responsabilidade civil.

A democracia con maiúsculas é unha democracia sen segredos, que obviamente ten de estar fundamentada na transparencia, sendo o seu principal obxectivo garantir que a totalidade dos cidadáns sexan os auténticos propietarios da información pública, se ben para acadar esta finalidade o labor executivo debe estar sustentado por persoas de probada convicción democrática, que sendo defensoras resoltamente da liberdade de información teñan asumido como paso fundamental erradicar dunha vez por sempre o mal institucional do silencio administrativo como norma de conduta, de modo que os cidadáns síntanse representados e poidan confiar sen receo nas institucións ás que eles mesmos  coa súa soberanía outorgáronlle o poder.

Pero a realidade pon de manifesto que queda moito por andar, pois cando son os propios partidos os que negan someterse a transparencia, dificilmente os políticos adscritos ás súas filas poderán asumir que o seu debe ser un compromiso ineludible coa democracia e a cidadanía, mostra desa deficiencia temos por expresivo referente a administración local, que a pesar da súa teórica proximidade ao cidadán bate o record do silencio administrativo en todo o ámbito institucional, ata o punto que un 83% de solicitudes de información cursadas a entidades locais non recibiron resposta ningunha no transcurso do ano 2020.

Un problema que en boa lóxica esixiría un acordo de avinza de todas as forzas políticas para crear instrumentos de escrutinio público cos que poñer remedio á situación, pero que paradoxalmente ten por toda resposta o escurantismo  burocrático, xa sexa dando continuidade ao silencio ou utilizando a evasión.

Aínda cando a obrigación de resolver e notificar os procedementos administrativos dentro dun prazo máximo é unha garantía que os cidadáns teñen conferida nas súas relacións coas Administracións públicas,  lonxe de manter  observancia  con esta disciplina legal, por norma xeral, as Administracións refúxianse   no silencio administrativo, abrindo así a vía das impugnacións e dos recursos  que  xeran  incerteza e inseguridade xurídica ao administrado, por carencia de resolución  expresa á que acollerse

De ahí que o silencio administrativo seguirá a ser polo tanto a "benquerida" das administracións locais, ao posibilitarlles "resolver "calquera expediente molesto dando a calada por resposta, unha práctica que aínda sendo reflexo de opacidade, contra toda lóxica, mantívose vixente na mal chamada Lei de Transparencia,e co paso do tempo segue a ser así aínda cando en boa praxe democrática a denegación de información e o ocultismo debesen ser a excepción, pero nunca a regra.

Téndose de  engadir que tal situación anula ademais os requisitos necesarios para combater os excesos políticos,  sendo por iso que a impunidade política debe entenderse como a consecuencia directa do silencio administrativo e a causa promotora da inestabilidade democrática, pois ao silenciar a comisión dos delitos estase a  amparar a representantes  non desexables, e tal circunstancia, presupón a culminación sen paliativos dun proceso de involución.

Ese escamoteo en garantir aos particulares a defensa dos seus dereitos condúcelles á complexidade xurídica e contravén a obrigación administrativa de cumprir coas normas dimanantes do mandato constitucional do artigo 103 da Constitución, que sinala, que a actuación da Administración debe servir aos intereses dos cidadáns, non debendo repercutir por tanto as deficiencias da actuación administrativa sobre os mesmos e moito menos lesionar os seus lexítimos dereitos.

A realidade cotiá demostra, que cada día son mais os cidadáns que na súa relación coa Administración reciben a “calada por resposta”, sen  que os políticos relacionados cos asuntos expostos polos administrados asuman a súa obrigación de tomar as medidas oportunas para sortear todo obstáculo que paralice, entorpeza ou atrase o exercicio pleno dos dereitos do administrado.

Actitude de quen actúa á lixeira  parecendo facer caso omiso da existencia de doutrina e xurisprudencia que reviste a inactividade da Administración de ilegalidade; extremo que de ser probado posibilitaría a apertura á vía do resarcimento, pois cando o silencio administrativo é utilizado como coartada para resolver os expedientes molestos, os causantes da demora na adopción da resolución serán responsables directos, e por iso, poderán verse envoltos nun proceso de demanda por danos e prexuízos que co seu desinteresado proceder puidesen producir.

Os  causantes de que as institucións sexan incapaces de dar resposta adecuada aos problemas expostos pola cidadanía son os representantes políticos, pois nun réxime democrático debe estar claro que a Administración está subordinada á política, e que por tanto compete ao Executivo resultante dirixir a acción administrativa e abortar toda práctica contraposta  á disciplina legal,é dicir, xusto o contrario do que vén facendo o BNG no Concello de Fene.

Contubernio político en Fene

Se esquerda e dereita son  locucións  expresivas de posturas políticas e ideolóxicas antagónicas, no Concello de Fene é materialmente imposible deslindar entre ambas as percepcións sen incorrer no extravío que induce a uniformidade de conduta que manteñen os dous  bandos no tocante ao  encubrimento  de delitos urbanísticos.

O “relatorio de valores” é un documento que en axuste ás determinacións urbanísticas establecidas  en cada municipio recolle os criterios, módulos de valoración e demais elementos precisos para levar a cabo a determinación do valor catastral dos bens inmobles, dentro do seu ámbito de aplicación.

Sendo por iso  que calquera alteración  que se produza no contido do  plan xenuíno debese  levar parello  a adecuación do referido relatorio ao cambio producido, pois non en balde é o seu contido quen  traslada a esta os usos e intensidades permitidas no espazo territorial de referencia.

Isto sería o procedente, pero o anacronismo xorde cando a propia administración municipal obrigada velar pola legalidade urbanística. é quen  delituosamente  subverte o contido do Plan suprimindo  condicións características das fincas catastrais, (exemplo: acceso público rodado),  e a pesar de detraer  ao completo a súa potencialidade urbanística segue repercutindo indebidamente aos afectados  o gravame do IBI (Imposto de Bens Inmobles) sabendo a improcedencia dos  recibos xirados..

Esta arbitrariedade institucional ben  podería formar parte do anecdotario de tempos  pretéritos, cando as todopoderosas corporacións do franquismo cometían impunemente as súas   tropelías, pois  do mesmo xeito que entón o proceso antes relatado  consumouse clandestinamente pola determinación cómplice dos  concelleiros de todo signo, que rexeitaron  de igual modo   a obrigada audiencia aos interesados.

Pero contra todo prognóstico esta dexeneración  institucional prodúcese no “moi democrático” Concello de Fene   cun “goberno de esquerdas” á fronte do consistorio,  e o ata aquí referido é tal só o  efecto colateral dunha infracción urbanística de maior calado cuxo procedemento administrativo é a expresión dun cúmulo de ilegalidades  concatenadas cuxa responsabilidade política debe ser  expurgada que non evadida tras a argucia do  moi recorrente silencio administrativo.

Resulta que en sesión extraordinaria do pleno municipal celebrada o 2  de febreiro de 2010, entre outros asuntos, aprobouse cos votos favorables do PSOE e EU e a abstención do BNG e o PP, a execución  das obras relativas á Área de Estacionamento para a  Escola Infantil da Torre – Perlío, a cuxo documento técnico acompañaba  un informe da oficina técnica na que se expresaba a dispoñibilidade dos terreos necesarios para a execución da obra, é dicir  confirmando que estaba todo en regra para a súa execución .

A pesar de estar validado polo Pleno Municipal, o Alcalde Iván Puentes, facendo caso omiso do procedemento iniciado e do seu carácter vinculante,  extralimitándose por tanto nas súas competencias, sen razón aparente, encargou á consultora Proyfe, a redacción dun novo proxecto técnico distinto ao orixinal, e  iso, sen cumprir os requisitos legais nin dar conta ao Pleno da corporación de tal determinación, como tampouco, someter o seu contido a consideración do devandito órgano.

Eludindo tal esixencia, mediante unha máis que cuestionable aprobación por parte da Comisión de Goberno en sesión celebrada o 6 de maio de 2010.

O cambio producido tiña por única finalidade  deixar expedito parcialmente o camiño de referencia  para así  satisfacer as aspiracións dun particular afín que sen dispoñer de escritura  de propiedade atribuíase    a titularidade  do  mesmo , e aínda así sen  mediar procedemento administrativo de tipo algún, non só foille   entregado en dominio, senón que a rocambolesca transferencia, consumo unha prevaricación encuberto, por canto as  obras de adecuación do espazo cedido lonxe de ser  sufragadas á súa costa como en procedencia correspondería foron financiadas integramente  con fondos  públicos.

O  estrambótico deste esperpento institucional é que en tanto que os desposuídos de acceso público rodado  pola privatización do viario seguen sendo obrigados a satisfacer o IBI, a propiedade municipal obsequiada indebidamente ao achegado político mantense no tempo exenta deste gravame, é dicir, que a efectos catastrais o  agraciado coa dádiva municipal non soporta fiscalidade como “titular” do ben;  co agravante engadido   da existencia  de vínculos de relación política  e familiar entre as partes.

A teor do actuado e dos informes técnicos e xurídicos que obran no expediente, é evidente que a privatización do referido espazo,  foi tolerada politicamente con consciencia da súa ilegalidade, por canto, realizouse facendo caso omiso ás reiteradas advertencias que constan nos informes que acompañan o expediente administrativo, o que fixo que os directos afectados ante a pasividade municipal  esixisen por conduto regulado a Restitución da Legalidade Urbanística; pero aínda cando o deber de obter resposta debese estar  garantido, o nada ortodoxo silencio  administrativo  seguiu sendo a tapadeira utilizada para sortear a neglixente  conduta corporativa, á marxe que gobernase o PP ou PSOE-BNG.-EU en coalición, sendo por iso que as súas Executivas  á vista da gravidade dos feitos debesen abandonar  o silencio encubridor co proceder dos seus pupilos  en Fene.

Ante tan obsceno   contubernio político terá  de ser a xudicatura quen  interveña en rescate da legalidade urbanística e do patrimonio público.

O anacrónico é que Iván Puentes  “alma  mater desta  cacicada” é agora membro da Executiva  do PSdeG desempeñando para o efecto a función de máximo responsable socialista  "da política municipal", todo un expoñente  de degradación e decadencia da mal  denominada esquerda política.

   ....................en Fene hai consenso caciquil!

Campións do desemprego

O fortalecemento do sector industrial é a única solución capaz de  reequilibrar os desaxustes producidos pola anacrónica  terciarización da economía, como dinamizador  da creación de emprego e resorte efectivo para sortear con éxito a saída da crise

Cando na súa expansión unha pandemia tan demoledora como  a  Covid 19 toma o dominio do noso hábitat, non só perturba a estabilidade sanitaria e a relación de vida,  senón que o  impacto dos seus efectos debilita a solidez dos  alicerces que conforman a   estrutura produtiva, disparando  con iso o índice  de desemprego en maior contía  que o inducido  pola  máis aguda das crises económicas.

O acelerado aumento dos  contaxos sumado á  excedida  terciarización  do seu tecido produtivo fai que a perda de postos de traballo creza a escala insospeitada e con todo a recuperación do emprego tórnese   exigua, o que esixe en corrección a diversificación produtiva e a transformación estrutural da economía, para cuxa efectividade é imprescindible a confluencia do sector privado, a sociedade civil e os representantes gobernamentais, pois a gravidade da situación así o esixe , tendo en conta que o impacto dos seus efectos  é de tal calibre  que supera os prexuízos causados pola crise  de 2008 e mesmo pola  hecatombe de 1929.

O actual labirinto pon de manifesto que estamos ante unha sacudida, rápida e salvaxe que nos cambiará para sempre, por canto   as súas características difiren no substancial de modelos precedentes, pois a situación xerada nada ten que ver coa reiteración das crises cíclicas, sendo por iso que  a complexidade desta nova realidade desvaneza toda posibilidade dunha solución convencional,   emprazándonos  por iso a asumir   cambios novos de conceptos clásicos.

Todo indica  que o coronavirus fixo  mudar o patrón que rexeu a nosa forma de vida durante décadas, que ademais de xerar un  cambio de época actua como sentencia de morte da globalización neoliberal, cuxa extinción  marca o devir dun novo formato económico, sendo un primeiro síntoma de tal apreciación a intervención masiva dos gobernos na economía para o efecto de atenuar  o mazazo  da pandemia, cuxa  repercusión  inducida favoreceu tanto a termos de vida como ao estímulo económico social e empresarial; unha intervención obrigada do sector público na economía real en aras a evitar a reprodución dun  cataclismo  similar ao acontecido nos anos 30.

Nunha situación tan grave e inédita como a presente a prioridade sobre calquera outro formulación económica debe estar centrada na  creación de postos de traballo, por iso é polo que o esixible   reordenamento sectorial que a situación demanda, deba producirse compaxinando a eficiencia produtiva, as novas tecnoloxías, co preferente  obxectivo de creación de emprego por ser este o mellor referente de política social que os  subsidios, cuxa concesión debese estar rigorosamente xustificada e a súa temporalidade  suxeita ao imprescindible, pois aínda cando o Goberno teña de impulsar medidas para paliar no posible o dano nas economías máis vulnerables, en redución do  "caos social" o maior esforzo debese centrarse en estimular a reactivación da economía real, o das empresas, que son en sínteses  as que xeran emprego e permite o benestar da cidadanía.

Cabe apuntar como reflexión de contraste, que desde  a explosión da crise as medidas dirixidas á  xeración de emprego foron totalmente adversas, tendo en conta que durante o ano da  Covid rompéronse  con sete anos consecutivos de descensos do paro rexistrado ao sumar no conxunto do actual exercicio 724.532 desempregados (22,9%), que é o maior repunte anual desde 2009, en plena crise financeira.

Alcanzando  o volume total de parados ao final do exercicio  a cifra de 3.888.137 desempregados, a máis alta desde maio de 2016, sen que estes datos inclúan aos traballadores que se atopan en suspensión de emprego ou redución horaria como consecuencia dun  ERTE, xa que a definición de paro rexistrado non os contabiliza como desempregados, contía de afectados  que ao peche do 2020 superaba os 755000 traballadores con expectativas de incorporación ao circuíto laboral pouco satisfactorias. o que agrupado supón practicamente a destrución de todo o emprego creado desde a recuperación da crise de 2008.

Ante a  Covid  non  valen  como  solución a aplicación de modelos que só se baseen en acentuar o investimento público sen afrontar previamente a diversificación  da  economía e o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois antes da chegada da pandemia a excedida  terciarización da economía  xa era un impedimento  para a reactivación,  que en corrección, demandaba  incrementar o peso do sector industrial, pois mentres que  o terciario tende a esborrallarse ante conxunturas adversas  a  industria adáptase facilmente aos  envites inducidos

Folga dicir por tanto que é materialmente imposible saír da actual crise mantendo  a mesma  tónica que  ata o de agora.

Xeración perdida

Se o futuro da comarca de  Ferrol é vergoñento, o porvir dos seus mozos e mozas é humillante.

Maiormente, os promotores da  transición  que desembocou nos  cambios sociais da segunda metade da década do 70, semellaban ser individuos inquietos, fillos dunha  xeración contestataria e combativa contra o  réxime totalitario daquela época, un  colectivo influenciado polo devir das compulsivas revoltas do maio francés do 68; en síntese, unha mocidade comprometida no proxecto dunha rebelión coherente, sobre a premisa  de alcanzar  un cambio social con proxección e persistencia no tempo

Pero a historia soe repetirse, e co  paso do tempo, aqueles contestatarios  que se significaran como batalladores dunha nova orde e da conversión do modelo social, pasado o tempo, a portada da súa proeza transformouse nunha contraportada desvanecida  polo receo, e aquela adolescencia enérxica e comprometida, hoxe camiño da senectude,  teñen transmutado as súas inquedanzas de épocas pretéritas, nunha imaxe irrecoñecible reflectida nun espello de impostura e privilexios, e así, aqueles rebeldes, agora instalados nun conformismo egocéntrico, pechan balance de resultados co déficit moral de ter  castrado o futuro á súa propia  substitución xeracional.

Daquela comprometida clandestinidade, uns pasaron a xerarcas sindicais, outros instaláronse na comenencia política, e todos ao unísono, salvo excepcións contadas, dedicáronse a manter súas ambicións de "opulencia  de esquerdas", e demostrar cos seus feitos,  todo o contrario do que tiñan preconizado, e así, o que fora un todo transcendental naquela etapa da nosa historia,  trouxo como resultas, o lamentable nacemento da xeración perdida, ou o que é o mesmo a  eclosión  dunha  dinastía innominada.

Agora resultaba que aqueles heroes da democracia, ás primeiras de cambio utilizaron o seu ideario como papel hixiénico, e unha vez implantados no poder, exclusivamente, chegaron  demostrar con fartura, saber satisfacer as súas ambicións e acomodos.  

Pero eses descaros de dobre moral  resultan carrexar complexidades, e como non podía ser doutro xeito, coas súas prácticas de pura cobiza  e de sálvese quen poida, cegos de arrogancia non foron quen de albiscar a realidade que se aveciñaba, sendo hoxe aínda,  cando a desfeita fixo madeixa nas súas propias familias, que sigan porfiando non ser os responsables de pechar o futuro aos seus fillos, netos e ao conxunto dos mozos e mozas desta comarca. 

Esas vellas glorias que contan no seu haber coa fatídica  fazaña de ser os colaboradores activos do desmantelamento  industrial da nosa comarca, por pura lóxica, folga a súa continuidade  futura  á fronte de estruturas de representación ou plataformas de decisión, a comarca debe desprenderse de protagonistas negativos que lastran  o seu porvir, por canto a súa inutilidade é unha realidade probada e por tanto é clamorosa a súa ineficacia para restablecer a necesaria política de rehabilitación,  capaz de superar a situación da ruína laboral que nos teñen deixado por testemuña. 

A comarca de Ferrol  ten a triste desventura de encabezar os índices de paro da nosa comunidade, pero por ser tal circunstancia unha afronta de seu, a sombría realidade que se cerne sobre os nosos  mozos e mozas, obriga forzar substitución desas vellas glorias,  a fin de pór  freo a esta hemorraxia continua de quen angustiados e sen expectativas, teñen de recorrer á maleta e tomar  camiño da emigración para abrir porta ao seu negro futuro.

Aquí sobran mensaxes subliminares, liberados sindicais e políticos de pacotilla, pois ao escenario do gran teatro comarcal sóbranlle comediantes, os mozos non poden soportar máis representacións de farsa iterativa, mais discursos ocos de contido, e moito menos, esperas interminables a unha solución de vida  que nunca chega.

A historia desta comarca indica con evidencia meridiana, que os únicos que teñen de ausentarse dos órganos de decisión para a  recuperación do futuro, son esa cúpula de neglixentes,   que en exercicio das súas funcións ocasionaron que as novas xeracións  vivan nun horizonte sen amencer, que en síntese non son outros que os que sindicalmente, perpetraron o desmantelamento industrial, como tamén os políticos que antepuxeron a garantía do seu cargo aos dereitos do seu pobo, e ademais, o coro de gregarios que por salvar os seus privilexios induciron aos seus propios fillos a ser demandantes de emprego.

Agora eles resultan ser os excedentes, e os membros desa dinastía innominada, o verdadeiramente aproveitable e imprescindible!

Coroa-vírica

Por máis que o rei Felipe VI aproveite a mensaxe do Nadal para rehabilitar á  casa real,  a  envolvente de  impudor e corrupción que a acurrala, fai que a monarquía perdese todo valor institucional, e que a república máis que unha opción sexa a solución alternativa.

Do grego goberno dun só, a definición da súa propia orixe explícita sen ningún xénero de dúbida que a figura da monarquía é en esencia a antítese da democracia, e o é, porque a súa propia natureza fai que en se mesma teña no seu carácter inmortal o principal problema político 

Con todo nos tempos que corren , o monarquismo europeo , por estratexia de continuidade desprendeuse do absolutismo de tempos pretéritos renunciando á súa prerrogativas de outrora para acomodarse á nova modalidade das Monarquías Parlamentarias, figura ideada polos ingleses na que o Rey conserva exclusivamente un poder moderador e arbitral sobre as institucións do Estado, e a máxima representación da nación, é dicir, cando o monarca non goberna, aínda cando si raíña.

De todos os xeitos das oito monarquías parlamentarias existentes en Europa, a española é con diferenza a peor valorada de todas elas, e o é porque quen decidiu restituír a continuidade da saga borbónica non foi a herdanza de sangue senón unha determinación unilateral de Franco, quen designou a Juan Carlos de Borbón como o seu sucesor a través a Lei de Sucesión para posteriormente ser as cortes daquel Réxime quen aprobase a súa proclamación como Rey. Sendo por iso que a actual monarquía é desde a súa instauración a legataria política da ditadura franquista. 

O establecemento do novo Réxime Monárquico tras corenta anos de franquismo represivo mais alá do tránsito plácido á democracia que se nos estivo a vender, foi ante todo unha planificada función de travestismo político como pon de manifesto a natureza totalitaria do cambio de xefe de Estado, pois que un ditador apoiado no seu absolutismo e tiranía impoña a dedo ao seu sucesor, en termos de representatividade está falto de toda lexitimidade ética e democrática por tratarse dunha basta farsa onde se encubriron verdades e implementáronse falsidades. 

Que se nos conte que coa Transición desapareceu o franquismo do poder ao ser substituído polas forzas democráticas xurdidas tras as primeiras eleccións non pasa de ser unha  lenda para satisfacción de idiotas, pois a realidade por ser outra difire nos substancial de tal versión , porque o certo foi que en ningún momento existiu baleiro de poder, tendo en conta que os poderes políticos, económicos e militares, que por aquel entón definían e configuraban a natureza do Estado, continuaron en mans dos franquistas e por aquilo de gardar as formas só desapareceu parcialmente e de forma testemuñal a iconografía do antigo réxime e a ostentación da súa hexemonía. 

Pero que a Monarquía sexa herdanza institucional do franquismo non é por casualidade, tendo en conta que a elite monárquica non deixou de conspirar contra a República desde o mesmo instante en que se proclamou , ata o extremo de ser un dos puntais da asonada franquista como o confirma a súa adhesión ao golpe de estado. E por se non fose suficiente , para maior implicación, dicir que o propio Juan de Borbón brindouse de forma reiterada como voluntario do alzamento. 

Con tales lazos de relación resulta obvio que se a Monarquía fixo súa a herdanza política de Franco, tamén resultase legataria da sistémica corrupción do réxime, un factor de dependencia que lonxe de favorecer que a exemplaridad cívica fose a norma de conduta da xefatura do Estado, propiciou xusto o contrario, é dicir a súa implicación na deterioración da política e do conxunto da nosa arquitectura institucional, ata o extremo que os casos sucedidos nos últimos meses fixeron que á Casa Real acumuláseselle o traballo tentando desmentir ante os medios informativos erros e desacertos atribuídos ao rei emérito polos seus escándalos e directas conexións con actos de corrupción. 

Feitos que fan considerar mais que nunca a apertura dunha nova etapa que supoña a a substitución do modelo de Monarquía parlamentaria por outra de forma política republicana, pois se o único argumento de defensa para que a Coroa manteña a súa continuidade na nosa sociedade é a súa utilidade a esta, sobrar dicir que a perniciosa repercusión dos seus actos e a súa carencia de toda ética son argumentos sobrados para un cambio inaprazable do modelo de Estado. 

Unha monarquía cuestionada polo seu confuso enriquecemento, os seus escándalos e excesos ten esgotado o seu percorrido, e por iso a súa continuidade resulta contraproducente para a estabilidade do país, tal é así, que o ata agora intocable rei emérito e a súa familia perderon a auréola de honestidade que tiñan atribuída para converterse no principal obxectivo das críticas dunha cidadanía farta dos seus desmáns e desenfreos. 

Cando ao engano cáeselle o disfrace e a realidade vén delatar que tras a imaxe perfecta e idílica da familia real é a desestruturación quen marca a pauta, resulta patente que a normalidade da monarquía constitucional que representan é un todo ficticio, pois a inestabilidade inferida fai que sexa inútil e non sirva para nada; por canto o problema de imaxe que actualmente arrastra a Coroa derivou nunha crise irreversible que por responsabilidade política esixe sen dilación a súa substitución por outro modelo de Estado 

Impostura

Desde a súa orixe a cúpula de Podemos falseou a súa finalidade política presentándose diante a sociedade como un partido “transversal” e sen concreción ideolóxica, ao só efecto de enmascarar o seu plan comunista e encubrir a súa tendencia  radical.

O próximo xaneiro  fará un ano que o Congreso lle outorgou a súa confianza ao socialista Pedro Sánchez como presidente do Goberno, referendo que deu paso á  formación  do primeiro Executivo  de coalición do réxime do 78 que non tiña precedentes desde a Segunda República. e no que a formación de Pablo Iglesias estreábase nas institucións do Estado coa dirección de varios ministerios.

Esta foi a única opción aceptada  polos membros da cúpula podemita para salvar metaforicamente os mobles,  e así quitar ferro aos seus repetidos fracasos nas urnas, aínda cando para a coalición cos  socialistas houbesen de aparcar o defendido diante os electores e  adoptar como propio o continuista programa neoliberal  do PSOE

Ao formar parte dun Executivo con motor económico neoliberal  asumiron aspectos relacionados coa competitividade, o déficit ou o artigo 135 da Constitución, renunciando dese xeito a tocar as bases do sistema cuestionado no 15  M, o que supuxo unha renuncia a todo aquilo que se empezou a forxar a partir de 2011, e por tanto, a todo intento de levar a cabo as súas proclamadas políticas de transformación,como contrapartida a facerse cuns ministerios que foron baleirados de contido antes da súa asignación.

Que PODEMOS secunde coa súa participación ao neoliberalismo do PSOE, non só convértelle en garante activo das citadas políticas senón tamén en renegado do seu propio ideario; cousa distinta fóra utilizar a súa representación  para condicionar o seu apoio de investidura  ao establecemento de regras específicas que garantisen o seguimento e control do Executivo socialista. 

Realmente a verdadeira finalidade de integrarse no  Executivo, foi utilizar o poder para reverter a súa devaluada tendencia electoral  que pasa o seu  peor transo desde que concorresen por primeira vez en 2015,  e que iniciou o seu declive cando desde  a súa  bisoñez política  Pablo Iglesias optou por substituír   a indignación que bulía nas novas xeracións de votantes pola fusión  coa   esquerda  poscomunista convencional (EU), pois tal circunstancia fixo desaparecer o carácter transversal do Podemos xenuíno  e tal mutación induciu unha fuga de electores que non se identificaban coa esquerda radical nin se recoñecían na nova amálgama, o que situou para sempre á formación  morada  por baixo do 15% do electorado, con risco  de recortar o seu espazo ata o teito histórico de EU.

No actual contexto máis que   recuperar o vigor electoral perdido, a súa entrada  no Goberno  agravará a súa debilidade  nas urnas por ser regra estendida  que os socios minoritarios das coalicións mais alá dos seus logros resultan mal parados electoralmente e mesmo  fagocitados polo socio principal; circunstancia que no caso presente farase máis probable pola relación de avinza establecida con ERC ou EH  Bildu cuxo desenlace pode ocasionarlle  un  custo  engadido  en Cataluña cunhas eleccións á vista, e unha trasfega de electores no  País Vasco.

Os últimos estudos  demoscópicos veñen confirmar os peores agoiros para a formación morada, pois mentres os resultados reforzan con 3 escanos mais a posición do presidente do Goberno tras o seu primeiro ano en Moncloa, a previsible picada do grupo  capitaneado  por Pablo Iglesias  sería de tal calibre  que se deixarían atrás máis de tres puntos porcentuais respecto a 2019.  pasando dun 12,8% a un 9,1% o que supoñería unha perda  de 11 escanos, é dicir que pasaría dos  35 actuais a 19 deputados. 

Unha desfeita dos 'morados' que coincide a efectos  demoscópicos co pulso que  Unidas Podemos manten dentro do Executivo en relación con medidas económicas e en polemizar sobre  a monarquía.etc.

Unha  tendencia que de persistir elevará a súa  irrelevancia ata o extremo de non servirlle ao PSOE para completar os  números necesarios para a formación de Goberno. 

Tras o abandono masivo dos seus defraudados inscritos, Podemos só é un proxecto extinguido,  co  comunismo como aceno de identidade no contexto dunha transformación anacrónica, consistente na fusión orgánica co PCE e EU desde a  verticalidad máis absoluta, o que vén indicar o  punto final do seu percorrido político.

As manobras    de Iglesias con Podemos non pasan de ser unha fraude indecente baleira de todo código ético, diametralmente opostas a facer política para a xente.

O franquismo segue vivo

A dinámica seguida na Transición foi determinante para consolidar o franquismo sociolóxico  que interesadamente capitaneou a dereita,  para  así converterse en "demócratas" sen necesidade  de prescindir  da súa bagaxe ideolóxica e política. 

A democracia de aparencia nada do parto  da “falsa transición” denota cada día máis  a perniciosa xenética  das súas orixes, cuxo alcance  desafía con intensificar  en maior medida  a súa degradación ao facerse ostensible  a reacción  involutiva do franquismo sociolóxico na súa intención de facer  pervivir os trazos sociais do antigo réxime, para así, seguir mantendo o control do sistema por encima mesmo  da determinación soberana das urnas.

A realidade toma tinguiduras  de esperpento ao ver  como  a dereita  paladín da ditadura,  exerce  agora de patroa  da democracia e a constitución, como  uns xuristas  nostálxicos do antigo réxime substitúen sentenzas por xuízos de valor e como  ex militares fascistas  ameazan  á esquerda a través das redes sociais con fusilamentos masivos. 

Esta anormalidade de conduta prodúcese  porque  na Transición  nin  se desmantelou  a legalidade política anterior  nin tampouco se mudaron  as persoas e institucións herdadas do vello réxime, pois sabido é que tras a morte de Franco, mantívose intacta a  estrutura institucional, militar e xudicial herdada da ditadura. 

Sen que tampouco se establecesen  “comisións da verdade” sobre as violacións de dereitos humanos durante o  franquismo; e moito menos xulgáronse, aos responsables das mortes, torturas e detencións ilegais producidas na etapa anterior. 

A realidade do acaecido nada ten que ver coa versión  apócrifa da “reconciliación nacional” que se nos conta, pois realmente  a Transición foi un trámite de  pusilánimes que nunca  a  reinvención democrática do Estado senón unha transmisión  das institucións coa finalidade  de seguir garantindo o seu funcionamento en idénticos termos, e que encarnando os principios do  franquismo subsistiron a través do tempo sen cambios perceptibles  no contexto da  amnesia colectiva  das forzas políticas  da esquerda democrática.    

Esta conivencia dos  teóricos opositores ao réxime,  facilitou que  o franquismo de novo cuño  con camuflaxe monárquica  fose asumido con total naturalidade, sendo por iso que corenta anos despois do simulacro da Transición  sigan reeditándose estampas do pasado coma se a historia  non deixase  outra opción.

O que proporcionou aquel proceso foi  que altos cargos do antigo  réxime mantivésense en primeira liña do poder sen recibir reproche algún, podendo afirmarse que a elite política do franquismo non só lidero a reforma  senón que segue controlando o aparello do Estado, pois non en balde  o bloque social que apoiou o franquismo segue sendo  intocable. 

Nunca houbo vontade deste séquito podente por facilitar  o acceso á apertura democrática real, unha actitude que chocaba coa aspiración  da esquerda representada polo PSOE e PCE que de orixe optaban pola ruptura, pero que finalmente nun pacto de elites asumiron  as renuncias e os consensos, ou o que é o mesmo tragaron coa imposición  da reforma de mínimos  imposta desde o  oficialismo do réxime. 

O paulatino adeus á simboloxía franquista  non afectou para nada    na pervivencia política do franquismo, pois no actual status  móstrase  de forma máis sutil,  menos evidente que  a dos  símbolos da súa iconografía, pero a realidade é que as pantasmas do pasado están acubillados polas distintas siglas que conforman a dereita española,sen que tal circunstancia  teña trazas de cambiar.

Para que esta mutación désese, habería de mudar a actitude  desa esquerda  pactista que ademais de ser cómplice de.a “falsa transición” desde o seu ficticio progresismo déixase engulir  facilmente polas dinámicas do  franquismo sociolóxico a pesar  que   coa súa  deriva  está a traizoar os principios ideolóxicos  que proclama .defender 

O autoproclamado goberno “progresista” debe abandonar dunha vez por sempre  a súa  condescendencia  característica para exercer con man dura  a súa condición de poder executivo e desde tal xerarquía actuar sen  miramentos contra a desconexión democrática que promoven as formacións de dereitas e demais cortexo  de acompañamento mediante prácticas de extorsión fascista.

De seguir   mantendo   o actual  colaboracionismo non quedará  máis remedio  que denunciar a escandalosa   deslealdade da esquerda  para coa  democracia.