A economía do sol

Para dar solución ao  futuro do sector turístico máis que aplicar inadecuados  tratamentos de choque, tense de axustar o seu sobordado  sobredimensionamento  á nova realidade  da demanda  e cesar coa  utilización  da   improvisación como experimento

A súa excedida terciarización    fai que España, véxase afectada  pola crise do coronavirus en maior  medida  que outros países  do seu espazo xeopolítico.

Tal é así que  as estimacións da repercusión  do  seu impacto ofrecen un panorama desolador como consecuencia da extrema vulnerabilidade  que induce  a súa marcada dependencia do sector servizos, e que ademais de demandar a urxente aplicación  de excepcionais medidas de rescate  esixe en paralelo  un  cambio radical e  diversificado do modelo produtivo.

O drama está servido e a solución antóllase  arrevesada  dada a complexidade que provoca o desequilibrio   sectorial da nosa economía; por canto de manterse a estrutura do modelo produtivo que foi  no seu día o factor  de desencadenamento da crise anterior, os sectores máis prexudicados polos seus efectos como son  hostalería, a restauración, aerolíneas, etc., fará que o noso país encaixe  o maior  impacto sobre a actividade no contexto dos países  da Unión, ata o extremo que un  millón e medio  de traballadores deses sectores afectados veranse directamente repercutidos, como consecuencia  da  recesión que alcanzará  o  10,7% do PIB nacional e unha inflación incerta.

É por iso  que  a  volta á normalidade que baralla o Executivo está exenta de todo rigor, por canto resulta infundado establecer  previsións de reactivación   cando non haberá chegada de turismo foráneo tendo en conta que o peche de fronteiras estenderase canto menos  ata  o mes  de outubro, o que impedirá  a entrada de turistas estranxeiros nos meses crave  da etapa estival, pechando con iso toda probabilidade de reactivación  no curto e medio prazo, un desaxuste que non se pode  mitigar utilizando  a peregrina idea de apostar nun primeiro momento polo turismo nacional, pois  no máis optimista dos escenarios  esa “medida”  non pasaría  de cubrir o quince  por cento da capacidade de oferta do sector.

Antes de establecer alternativas peregrinas  debésemos ter presente que  a mobilidade das persoas, é a esencia do turismo e que tal percepción é  xusto a antítese  do que impón  a pandemia do coronavirus como solución á súa erradicación, e cando do que se trata é compaxinar  mobilidade con distancia social,  é inútil propoñer a volta á   "normalidade". dun sector  sobredimensionado  que  pechou o exercicio  de 2019 con 83,7 millóns de turistas, e cuxa repetición en contía excede toda previsión por canto  a única certeza sobre o futuro  sectorial é a incerteza 

A complexidade é  insólita  pois nunca se produciu ao mesmo tempo un shock de oferta e demanda,  pero as circunstancias fixeron posible  que  o imprevisto sucedese, e esa eventualidade  debe ser  razón suficiente para asumir  que  volver canto antes ao mesmo como medida de recuperación de emprego, non só  non é o remedio  senón un erro maiúsculo, especialmente cando a forte dependencia da economía española do sector turístico indica  que a solución ten de ser outra, e  pasa por achicar a súa excedida dimensión  e redeseñar o seu ámbito en consonancia  á demanda da súa realidade futura.

Non é de recibo por tanto confiar  unha parte transcendente da reactivación económica ao mantemento  do modelo turístico de sol e praia, cuxa     crecente obsolescencia, fai que prime a cantidade  sobre a calidade,  e que ata o de agora, só crease "emprego precario, inestabilidade laboral e considerables estragos no   territorio”; o que insta a desenvolver  outros modelos turísticos máis sostibles e respectuosos coa contorna natural, que ademais de corrixir o seu sobredimensionamento reduzan a nefasta pegada ecolóxica que xerou o sistema actual.

Equivócanse de plano  quen se nega a asumir esa evidencia e no seu optimismo  reafírmanse   en aplicar a filosofía dos plans de choque con transitoriedade diferida barallando o horizonte do ano 2022, como temporalidade  suficiente para alcanzar a  recuperación e normalización  do sector.

Para entender o contexto no que nos movemos tense de saber  que antes da aparición en escena  do coroa virus o turismo xa deixara de tirar do carro da economía española como alertan as cifras dos dous exercicios anteriores,  tendo en conta que  no  2018 creceu por baixo do PIB e en 2019 avanzou só un 1,5%, é dicir menos que a economía nacional que rozou o 2%, unha freada que non se daba  desde o ano 2010, sen que a pesar de tal indicación fixésese nada por remedialo, sendo por iso que agora  cos efectos da crise a complexidade toma maior dimensión  e as medidas de choque deixan de ser a solución efectiva.

De non asumir esa realidade  e  someter o sector a un proceso de reconversión acorde á demanda, sobra dicir  que a deriva da situación  será de maior escala  que a vivida hai uns anos co sector inmobiliario.