Corrupción en versión orixinal

PUBLICADO EN :  Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tras o formato  dunha aparente democracia, persiste  a directa relación entre o franquismo e a corrupción, que o réxime constitucional do 78  foi incapaz de erradicar, e desde  onde, o poder empresarial e financeiro controla unha boa parte do poder político,  e totalmente ao Partido Popular

Se en véspera de vacacións    en foro xudicial  o presidente Rajoy incorrendo  unha vez máis en impostura negaba ter  coñecemento sobre o financiamento ilegal do seu partido; a ninguén debe estrañar que un mes despois ante a inexactitude  do alí declarado véxase  obrigado  a iniciar o curso parlamentario emendando o alcance das súas declaracións, comparecendo para o efecto na sesión extraordinaria que a finais de agosto celebrará o Pleno do Congreso por determinación maioritaria   da Deputación Permanente.

Cando está máis que acreditado que o PP nos seus  trinta e tantos anos de andaina  incorreu de forma reiterada en prácticas políticas inadecuadas, non é de recibo  que o seu máximo mandatario despois de desempeñar con anterioridade   entre outros cargos, a función de director  e organizador  de campañas electorais, teña a desvergoña de aducir descoñecemento  sobre o desempeño das súas funcións e alegar non saber nada sobre o  financiamento ilegal do seu partido, como tampouco sobre a    reforma  integral con diñeiro  negro da súa residencia  política en Génova  13.  

Por mais prácticas  de desorientación que utilice,   o certo é   que no seo do PP  a transmisión entre corruptores e corruptos  durante o periplo  democrático é tan antiga como a historia do propio partido, pois a súa escasa vocación  democrática induciu desde sempre  a súa tendencia á dopaxe electoral, e con iso,  a superar  as limitacións do patrocinio público de financiamento político, un atranco superado coa  apertura ao financiamento privado, aínda sabendo  que a súa operativa era contraria ao  control dos mecanismos establecidos na lei, pero que a formación conservadora transixiu desde sempre  acolléndose  á súa fraqueza moral

Restar relevancia ao problema, ou como di Rajoy, devaluar a súa dimensión  aducindo  que se trata de asuntos  puntuais, é negar a evidencia  que a  corrupción sistémica  foi unha constante desde a aprobación da Constitución española de 1978, e que para maior complexidade como trazo básico da ditadura franquista, subsistiu invariable á dinámica conciliadora da transición, e por tanto, afunde as súas  raíces  naquela época, na cultura  empresarial daquel tempo e na xenética da  clase política de entón, da  que o PP é actualmente o seu  directo herdeiro  e receptor dos   malos hábitos daquela Administración pretérita.

Por iso é polo que a corrupción que exhala o PP non resulte nada novo, por ser a  reprodución actualizada daqueles tempos que con idéntico modus operandi e análogas prácticas  mantén invariable a súa finalidade, que non resulta ser outra que utilizar o poder político para “previo pago de peaxe” poñer  a súa organización ao servizo dos  intereses  das grandes empresas, favorecendo á vez  que os grupos   económicos de pompa aprópiense dos  recursos públicos, xa sexa  a través de pactos  lucrativos, exencións de impostos, concesión de subvencións,  ou  da  regalía a baixo custo  de empresas públicas rendibles, prácticas estraperlistas que para nada reverten en vantaxe  do interese público, pero como queda visto, si como activo e fonte  de financiamento  político.

É por iso  que o elevado nivel de corrupción e a súa lesiva influencia constitúe unha grave secuela para o funcionamento da nosa economía e un impedimento para  a súa recuperación; pois a dominante falta de ética no mundo dos negocios garda conexión directa cos escándalos protagonizados asiduamente por coñecidas  empresas e empresarios do país, que metidos ata as cellas no envurullo,  non reparan en seguir financiando  ilegalmente  a políticos sen entrañas e aos seus partidos,  á conta de lograr  en contrapartida seguir traficando co indebido  e mil excesos mais , é dicir, facendo  da fraude e o suborno  o seu código de actuación mercantil.

Perversións  de conduta  duns  poucos  que polo silencio cómplice  do resto, a opinión pública tende a uniformar e estender ao conxunto do estamento empresarial, ata o extremo   de converter tal sentimento nunha das  principais preocupacións sociais, pois cando  o desprezo da legalidade faise   dona da  situación a reacción de rexeitamento  xeneralízase sen diferenciar actitudes entre  os uns e os outros

Tal  percepción de  analoxía débese  á actitude de parcialidade   dos  dirixentes da patronal,  que situados no seu conxunto co sector proclive á  consecución de cota de negocio mediante a  utilización  de relacións e influencias  políticas, seguen favorecendo  a turbidez destas prácticas en prexuízo da actitude dos  empresarios honestos, que ademais de cumprir taxativamente coas  obrigacións estipuladas , xeran empregos e actúan en todo momento  con plena responsabilidade social.

Razón sobrada para que as   cousas non poidan seguir como están, e que obriga  a drástica medida de expurgar da contratación pública aos corruptores  que coa súa mala  praxe manteñen o dominio  da  estrutura empresarial; requirindo  a situación  idéntica limpa no  numeroso gremio de corruptos políticos, como única  fórmula  de reconducir  a actual deriva e propiciar a   necesaria   rexeneración.

Por iso é polo que en consecuencia   a comparecencia  de Rajoy,   deba ter por premisa  apearlle    da Presidencia do Goberno, pola súa implicación nos feitos e faltar   á verdade na súa declaración como testemuña ante a Audiencia Nacional, pois de seguir  contemporizando, sen tomar medidas acordes ao que a situación demanda, manténdolle no cargo,  será materialmente imposible reconducir  o país cara á  senda  do prestixio e á súa rehabilitación.