UN MITÓMANO NA MONCLOA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Na súa comparecencia ante a Audiencia Nacional, Rajoy demostrou unha vez máis estar cómodo  coa mentira, renunciado  con tal actitude a modificar a súa conduta, e declinando  con iso, a erradicar a corrupción endémica do seu partido.

Que Rajoy mente máis que fala é un todo manifesto, ata o extremo  de chegar cos seus embustes ao nivel da “pseudología fantástica”, esa síndrome propia dos adictos a mentir de xeito compulsivo, a fabricar falsidades complexas e sistemáticas, que a diferenza da mentira ordinaria, teñen a súa orixe  en motivacións patolóxicas, facendo que, no  seu ego interno, as súas ilusións e paranoias acaben tomando rango de realidade, ata o extremo  de chegar ao  desvarío  de ser  el  mesmo quen as tome como certas

Tal extravío non tería maior  relevancia   se tan mitómano proceder fose da  colleita   dun  fulano calquera,  cousa distinta resulta cando o engano é autoría do propio Presidente do Goberno, porque terxiversar a verdade  ostentando  a condición  de máximo mandatario do Executivo, supera o límite do tolerábel, pois  ademais de constituír unha burla á cidadanía, é unha forma inadmisible de institucionalizar  a indecencia como norma de conduta no desempeño da actividade  política.

Pero que Mariano Rajoy méntenos  ademais de non  dicirnos  a verdade , non  é nada novo, pois o leva facendo  desde sempre, e iso é así, por máis que se lave as mans, que diga non saber  nada de nada ou que eluda  facerse responsable  do que veñan de facer os que están baixo as súas ordes.

Tendo en conta que no seu asiduo proceder  falsifica a cotío a realidade  cando nega a existencia  de financiamento irregular do partido que preside, do mesmo xeito que tamén falsea o evidente cando di   descoñecer que moitos dos destacados membros desa organización criminal  que dirixe,  non só  meteron aos  seus petos  o indebido, senón que asiduamente  exerceron de activistas da estafa , o desfalco, o suborno , a  evasión e o branqueo de capitais.

De quen fai trampas aos electores, mentindo  en campaña ao prometer   cousas que de antemán non pensa cumprir e chega mesmo ao  extremo  de utilizar  o embuste ata en sede parlamentaria; con semellante historial,  un  presidente do Goberno; que falseou a verdade por todos os eidos, desde á cidadanía  ata no Congreso dos Deputados, e ten ninguneado cos seus enganos aos medios de comunicación.

A conto de que, citado a declarar como testemuña no xuízo do caso Gürtel,  ía modificar  o seu impostor proceder ante un tribunal de xustiza.

O principal quefacer do líder do Partido Popular non é para nada gobernar o país, senón recrear a realidade para unha vez adaptada a seu antoxo, representala ante a cidadanía  no formato que máis lle convén, de tal modo que a pesar de exercer de asasino da verdade, ser capaz de manter  invariable a credulidade dos seus electores, para  dese modo,  lograr  que as máis grandes das súas mentiras  sigan tendo a aceptación dos seus crentes e non lle cause menoscabo nas urnas.

Como non podía ser doutra maneira, en idéntica  liña discorreu a traxectoria da súa intervención  na  testifical do pasado mércores, pois máis que    proporcionar información fidedigna sobre os delituosos feitos que deron eclosión ao caso Gürtell, e con iso  facilitar  ao tribunal todos  os  elementos de proba posibles. Por iso,  a pesar da implicación do seu partido na trama  e de ser  el o máximo mandatario do mesmo, non reparou en aducir como pretexto ás  súas repetidas  negativas  de resposta, o falso argumento de descoñecemento  da  xestión económica , é dicir,  non saber  nada de nada das contas  da  súa organización, argumentando no seu descargo,  que o seu posto  era  de carácter estritamente político.

Por tanto, o testemuño do Presidente  ante  a Audiencia Nacional, ademais de cínico e impertinente, puxo de manifesto que tras o “invocado descoñecemento” que  a  testemuña utilizou para negar   resposta ás preguntas máis comprometidas, escóndese  o neglixente  proceder  do seu rexeitamento para pescudar o que estivo ocorrendo no seo do  seu partido durante moitos anos

Con todo, sorprendentemente    si parecía ter coñecemento exhaustivo   da descoñecida materia, para afirmar  a inexistencia  de financiamento ilegal  do partido que lidera, como para manifestar  con rotundidade ser absolutamente falso que os dirixentes  do partido cobrasen os sobresoldos en B feitos públicos nos papeis de Bárcenas, e  cuxa veracidade   quedou acreditada con anterioridade pola propia  xudicatura

De aí, que  se ás  contrastadas mentiras coas que tenta burlar  a corrupción estrutural do PP, engadimos a rutina de desencontros  que acompañan o seu proceder, é notorio que a solvencia de Rajoy, queda totalmente en dúbida e o seu  nivel de fiabilidade polos solos.

Caiba  relacionar como referentes de contraste apuntes  das súas declaracións preelectorais  e o confrontado resultado conseguido como consecuencia  da  súa posterior acción política,   resultando, que cando  afirmaba que  o rescate á banca, non nos custaría diñeiro, que non tocaría as pensións, que non habería copago, que non abarataría o despedimento, que non crearía un banco malo, que non subiría o IVE;  aspectos programáticos todos eles, cuxo evidente incumprimento desvela que Rajoy non só é un mitómano empedernido, senón que ri dos españois a mandíbula partida.

Xa que logo, mentiras encadeadas  que sumadas   á desvergonzada cleptomanía de infinidade  de membros  do seu partido, son razón sobrada  para forzar o seu desaloxo da Moncloa, e darlle así  unha  oportunidade á democracia