A "DEMOCRACIA" FINANCEIRA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

En tanto  as coaccións  do poder financeiro subxuguen as decisións  das institucións políticas, nada pinta a Constitución no noso ordenamento xurídico.

Converteron as institucións  en confortables  pesebres para compracer as súas apetencias  políticas, dito sexa  no  seu máis amplo sentido da acepción;   así o testifican os  corenta anos transcorridos desde a posta  en escena  do  Réxime do 78, as catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, que ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéranse en catálogo da  actividade pública, e por tanto no noso referente identitário.

Unha contorna de degradación que ten a súa  leitmotiv  na total carencia de honradez,  no absoluto incumprimento do deber  e no feito de encomendar o desempeño da función política a figurantes  da peor ralea, ata o extremo, de estar  gobernados por completos  mediocres, por suxeitos corrompidos moralmente e politicamente pervertidos, por un colectivo de aproveitados e  incompetentes  cuxa verdadeira finalidade fala por se soa e a súa  desastrosa xestión é  de sobras  coñecida; políticos  de tres ao cuarto, que utilizando o todo vale  conseguen na actividade pública o que xamais acadarían na súa vida persoal e profesional.

Cando isto  ocorre, e os políticos ademais de atenazar  á sociedade  civil están subordinados ao poder económico, a cousa toma tinguiduras mais  dramáticas se cabe ,  pois nese contexto, cun poder político inerme cando non cómplice dos poderes financeiros todo  vén indicar, que o noso mais que un Estado de Dereito é un país de pirómanos políticos que incapaces  de sufocar  os lumes que eles mesmos prenderon  non dubidan en disfrazarse de bombeiros para  gardar as  aparencias.

Quincalla política que pola súa actitude  de servilismo  é  a causante  da  crise que nos arrasa  e cuxos directos responsables non son outros  que os dirixentes   do  triunvirato neoliberal que conforma  na actualidade  PP, PSOE e C’s,  pois aínda resultando sorprendente, o que aquí esta a ocorrer  é  que os mesmos que nos meteron na crise, son agora quen  sen cambiar un chisco o seu modus operandi se arrogan capacidade para sacarnos dela; obxectivo totalmente  improbable cando a solución proposta segue apostando pola utilización do  cóctel da austeridade e o receitario neoliberal, que ademais do seu contrastado fracaso pecha toda probabilidade  a repensar a  economía en conciliación  cos novos tempos e acorde coa  realidade do país.

Por mais  que os seus acérrimos defensores  esfórcense en argumentar o contrario, a realidade  dos feitos   vén  confirmar  que o neoliberalismo nunca funcionou   como un modelo coherente da regulación económica,  debendo precisarse por rigor  que a crise que nos afecta, é en gran medida,  consecuencia directa das dinámicas  producidas pola combinación de procesos  que no seu conxunto son configuración  da aplicación  das políticas neoliberais; paternidade, que seus mais ortodoxos defensores despistan para escapulir  responsabilidade,  e en substitución, poder  aducir  como factor causante  o abstracto concepto  da  tormenta financeira .

Se o que se postula  como necesario é  afrontar un  cambio de rumbo efectivo  cara á    reactivación económica, folga dicir  que o neoliberalismo salvaxe  que nos conduciu  ao actual cataclismo económico  nada pinta  nesta  nova etapa, debendo   por tanto   impedirse  que siga  campando ás súas anchas como agora está a ocorrer, e moito menos hase de permitir   que os representantes do poder democrático  reneguen  da  función  adxudicada polos seus electores  para exercer en suplencia  o nauseabundo   papel de adláteres  do poder financeiro.

O que aquí ocorreu é  que  as institucións representativas foron instrumentalizadas polo poder financeiro, e iso fixo  que se producisen  fortes impactos sociais ao escamotearse a aplicación  das  políticas dimanantes da vontade popular  en vantaxe das interesadas  determinacións do poder  económico; circunstancia que de non producirse tería evitado a posta en práctica das políticas neoliberais, e con iso,  a aparición da crise  e os seus perniciosos prexuízos;  efectos cuxa corrección  pasa agora por utilizar a forza da xente  en mobilización como a mais efectiva arma de cambio.

Nese contexto a involución democrática que estamos a vivir  manterá idéntica influencia  que a  presión exercida  polo poder financeiro sobre o Estado,  unha complexa situación  se consideramos que as   entidades relacionadas  co  ámbito das finanzas non están dispostas a asumir os custos dunha crise provocada polas súas propias prácticas especulativas, e pretenden, que sexan outros os  que asuman a factura da súa neglixencia mercantil  soportando   duros recortes orzamentarios, que afectan especialmente, aos servizos sociais, a educación e a sanidade; non debendo expor dúbida  por tanto que o sistema financeiro debe ser o “obxectivo a bater”, e reconducindo a situación,   facerlle pagar en xusta medida as consecuencias da crise e desposuírlle  do poder político que indebidamente se arroga.

Pero o primeiro paso   a dar nesta andaina  de reorientación    e democratización institucional, debe encamiñarse  a reconducir  a traxectoria e os vínculos   de relación  da representación política , que   na súa gran maioría,  actualmente son plácidos  reféns dese poder financeiro  e están confabulados con el,  o que lles esixe previo a nada  decantarse por defender os intereses dos seus representados,  por manter  contra corrente a submisión  como gregarios desa elite económica  ou por incumprimento do deber,  verse  forzados a dimitir como cargo político.

O dilema está servido, e será  a enteireza e a honestidade  quen  á hora da verdade  teña  a  última palabra.