MEMORIA E DESMEMORIA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

  As vítimas do terrorismo deben de ter idéntica consideración e recoñecemento,  para que así, tamén a historia  véxase dignificada coa memoria  e non pervertida pola desmemoria.

Non mais tomar posesión do Executivo, unha das primeiras  medidas que tomou  Mariano Rajoy foi revogar  de facto a  lei de memoria histórica do 2007 que entre outros aspectos prevía  axudas para a localización e digno enterramento dos represaliados da ditadura; utilizando como argucia para consumar  a súa finalidade,  excluír   de consignación    nos Orzamentos Xerais do Estado (PGE) partidas coas que afrontar a procura das vítimas da represión franquista.

Pechando  deste xeito todo  recoñecemento e reparación  aos 114000 desaparecidos durante  a  Guerra Civil  e  do seu réxime de tiranía, e todo, porque  a entender  do máximo mandatario do  PP,  “non é de sentido común  despois de tanto tempo seguir dándolle  voltas ao pasado”.

A actitude de desprezo cara ás vítimas do franquismo foi  a tónica xeral, desde que o partido conservador ostenta a Presidencia do Goberno,  pois  a pesar que o obxectivo da Lei é recoñecer e ampliar dereitos  a favor de quen padeceu persecución ou violencia por razóns políticas, o certo  foi que non satisfeito   con     non incluír  nin un euro nas contas anuais,  non dubido en alborozar publicamente do seu comportamento de sedición obstrucionista,  que ademais de vulnerar o propio marco lexislativo infrinxe de seu  as  determinacións  internacionais sobre o particular.

 Un incomprensible proceder  que se mire por onde se queira, ademais dunha conduta vituperábel,  é  de xeito evidente un referendo de condescendencia  cara ao  réxime anterior, un apadriñamento   impropio de demócratas.

O que parece non querer entender  o xefe do  Gabinete ministerial,  é que o  manifesto abandono de funcións e o deliberado incumprimento dos deberes legais no que está a incorrer coa súa ímproba conduta, raia na obscenidade política,  pois ao  sustentar apostas  ideolóxicas que transgreden  a orde establecida, e ao  alimentar   a división entre vencedores e vencidos  está  a traer á discusión pública temas que se crían superados.

Unha situación que pola súa extrema gravidade non só pon en risco a convivencia pacífica, pois cando aos familiares  das vítimas  négaselles  o dereito para atopar aos seus desaparecidos para poder pechar o duelo, con tal  proceder,  non só estase  a conculcar un dereito  que lles asiste, senón que se está  a bloquear o máis básico funcionamento do  Estado de Dereito.

Esa conduta refractaria  a apoiar  as  vítimas republicanas, ten o seu porqué  no  mal inicio que tivo a democracia; no feito  de admitir pasar páxina  sen obrigar a expurga  das trasngresións  e atropelos  cometidas ao longo da ditadura, sendo iso  a  razón pola que  catro décadas despois da morte do ditador,  os caídos do bando contrario,  ademais  de esquecidos do Estado,  sigan vagando  na escuridade máis absoluta da noite dos tempos.

Trato diametralmente oposto ao outorgado  á reaccionaria  e involucionista  Fundación Francisco Franco,  para a que non se regatean fondos  públicos a pesar da perniciosa finalidade do seu obxectivo social, sen esquecer as non menos aberrantes  pensións vitalicias concedidas aos  aviadores fascistas  da Lexión Cóndor, pola súa actividade criminal, unha retribución que se mantén no  tempo e que actualmente  segue  pasando de pais  a fillos, aínda cando, a orixe da súa instauración   non foi outra que  a súa colaboración  co  alzamento franquista para masacrar aos defensores da orde constitucional da Segunda República durante a guerra civil.

Son estes feitos e a  manifesta  vocación franquista do goberno de Rajoy indicación suficiente  para percibir, que para eles, a pesar da evidencia que representan  as fosas comúns repartidas por toda a xeografía española, as  vítimas  da guerra civil non existen.

Iso polo menos  é a percepción  de quen   como o Partido popular enmarca  exclusivamente o terrorismo  no ámbito  de ETA e do 11M, excluíndo de tal catalogación   ao auténtico terrorismo de Estado que se prolongou durante 40 anos e ademais  de tinguir  de sangue a historia  do  país vulnerou  desde principio a fin a Declaración Universal de Dereitos Humanos.

Está visto que a  dereita española como legataria  social  e ideolóxica do franquismo, decidiu acudir no seu auxilio e  exercer a función  de cómplice dos excesos cometidos  polos seus  antecesores e afíns  políticos durante  a época fascista,  coa finalidade de tapar e escapulir responsabilidades nuns feitos  que apestan a culpabilidade.

Ese que non outro é o motivo   de dar carpetazo á Memoria histórica e de utilizar electoralmente unha versión adulterada  da loita antiterrorista  usando  como exclusivos protagonistas ás vítimas de ETA, que polo visto se atribúe como propios o PP.

Sen reparar que ser demócrata leva  ser antifranquista e opoñerse ao uso da forza no exercicio do poder, disxuntiva difícil de conciliar, por quen, como ocorre  co  partido da gaivota, despois de sete décadas seguen negándose    a condenar  o golpe de estado fascista do 18 de xullo..

Conflito  que en tanto  non se reconduza, agravará aínda máis a xa de por si  complexa  situación  política, e impedirá que o país poida avanzar  cara a unha verdadeira  reconciliación e  consolidación democrática.