A SÚA MAXESTADE NO HEMICICLO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Obstinarse en dar prorroga á continuidade política defendendo  o inservible,  é un exercicio de frivolidade  que entraña   consecuencias   funestas, un risco que  ao parecer non avaliou a súa maxestade o Rei,  antes de manifestar    o seu apoio  no Hemiciclo  ao fracasado modelo da Transición.

Cada un conta a feira segundo vaille nela,   refrán que parece converterse  en norma  de aplicación mesmo chegado o caso de afrontar  a análise  dos  avatares históricos da  Transición, iso polo menos é o deducible  a xulgar  pola intervención de Felipe VI de Borbón no Congreso, na sesión celebrada o pasado mércores  na Cámara Baixa  para conmemorar o  40º aniversario do 15-J; é dicir, a celebración  de catro décadas desde  as primeiras eleccións democráticas. 

Tal  é así, que no  transcurso  do acto, o monarca na súa mensaxe aos asistentes mais  que referir a versión orixinal  deste período  da nosa historia recente,  optou  por explicar  o tránsito da ditadura á democracia desde a moi peculiar interpretación da casa real, ou o que é o mesmo, considerando esencialmente os seus efectos cara á monarquía, recorrendo para iso as pautas de fantasía,  que por deformación  da   realidade,   fixeron  que a singular interpretación do soberano  fose  contraposta de punta a cabo  coa  realidade dos feitos acaecidos nestes anos.

Mais que seguir  incorrendo  na autocompracencia,  pintando a Transición coma se fose  un paradigma, modélico e mesmo exportable, tras corenta anos de terxiversación vai sendo moita hora  de reescribir  a historia  nos seus xustos termos, para así, lonxe de enaltecer o proceso e conferirlle calidades de reconciliación, adxudicarlle  a súa máis adecuada  función  como a gran   estafa ás dúas Españas de Machado.

 Pois sobra dicir que no seu transcurso, mais alá  de abrirse vías ao cambio, impúxose a continuidade e a consolidación encuberto do modelo político anterior,  como vén significar o feito, que nunca, désese unha   ruptura explícita co réxime franquista, nin nada que se lle parecese, non sendo por tanto, de recibo que a pesar de ser  outra a realidade,  desde o oficialismo  o propio xefe  do  Estado  pretenda vendernos por certa  a adulterada haxiografía dunha simulada   transformación. 

De igual modo é canto menos  unha  falacia proclamar que a institución monárquica  é un referente de ponderación investido pola cidadanía, cando  o certo é que a instauración  da monarquía e a súa entronización   foi unha determinación exclusiva  do ditador, e por tanto, allea á vontade popular, non cabendo  por iso     recorrer ao  subterfuxio de utilizar o resultado do referendo   da Constitución do 78 como o seu argumento de lexitimación,  cando é de sobras sabido  que todo aquilo  transcorreu  asimilado  a un clima de coacción   sociopolítica,  carente de garantías  democráticas  e envolto  nun clima  de ameazas  e involución.

Aspectos que poñen de manifesto  que os tentáculos  do  “franquismo sociolóxico” seguiron marcando as pautas  e invadíndoo todo , confirmando con iso  que  a Transición na amplitude da súa extensión ,  tivo máis que ver con cuestións  de substitución xeracional  que  coa posta en valor   de medidas  éticas e políticas.

Sendo tal disensión,   razón sobrada para entender  que o fracaso das súas medidas,  e  a repercusión dos seus negativos efectos  foron  o  principal obstáculo   para  lograr  de forma efectiva  a implantación   e desenvolvemento  dun verdadeiro Estado de Dereito, limitacións,  que entre outras consecuencias tamén  impediron conciliar  adecuadamente  o controvertido conflito territorial  das identidades periféricas e provocaron  igualmente  que  as garantías de pluralismo e igualdade brillasen pola súa ausencia.

Non se lle  pode outorgar sinal    de exemplaridade  ao formato  político defendido desde a súa instauración    por quen agora ostenta   o  goberno  do país, pois non temos  de esquecer  que estamos a falar  do Partido Popular, dun partido  ao que escápaselle de entre os dedos a  democracia, ante  a súa contraditoria  actitude de manter  intacta a súa defensa do   franquismo, como así demostra o  feito que  durante o últimos corenta anos nunca condenase   polo seu nome aquela ditadura  asasina.

 

Outro  referente que testemuña  que o sistema  chegou a fin de percorrido maniféstao a utilización indebida que os políticos fan da Constitución e o seu empeño  para mantela  inalterable, a pesar que no  seu implícito, os dereitos fundamentais  perde enteiros día a día; un argumento mais  que demostra o fracaso do ata aquí actuado e indica  a necesidade  de acometer sen dilación unha reforma constitucional de amplo alcance, porque o que este país necesita é abrir unha nova etapa encamiñada a racionalizar  a forma de facer política  con actualización  e mellora da nosa arquitectura xurídico - institucional, e iso debe ser así, porque  nunha   democracia que se prece, a soberanía debe emanar do pobo que nunca  dunhas  institucións herdadas dun réxime ditatorial.

Pois a pesar de todo, o mércores pasado  o Xefe  do Estado na súa intervención  no Hemiciclo,  ao pasar  no bico dos pés sobre os aspectos máis controvertidos  da  realidade do país, converteu  a súa  mensaxe en panexírico da continuidade do sistema e de afianzamento do inservible. 

Estreiteza de miras da súa Maxestade  ao refugar a  oportunidade  que lle brindaba a ocasión, pechando con iso  toda  probabilidade  a suxerir institucionalmente a necesidade  de imprimir un  envorco á situación,  que utilizando  o seu protexido receitario   será imposible  conseguir.