RAJOY, NA CORDA FROUXA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Pola súa inacción ante a corrupción e a avalancha de novos casos que involucran  a destacados membros  do seu partido, un Rajoy  sen  credibilidade para liderar o Goberno, acurralado e sen saída, escudriña  a súa mais que probable inhabilitación.

Tres décadas despois de ser    aprobada   a primeira lei de financiamento dos partidos políticos, a norma segue transixindo que as “fundacións políticas” perciban donativos provenientes do ámbito empresarial, aínda cando na maioría dos casos, a condición dos doadores coincida coa do contratista  que desempeña a súa actividade na  administración  pública.

Sendo tan sincrónica permisividade o subterfuxio que achanda o camiño á corrupción, e conduce a un partido  con responsabilidades de goberno como o PP, non só a estar  incurso en dopaxe  electoral, senón tamén, a ser acusado nos tribunais de financiarse ilegalmente.

Pasado o tempo e vista a  propagación exponencial desta gangrena, todo vén confirmar   que  no  propio contido  do marco legal  reside  a trampa; pois a pesar .de ser modificada  en tres ocasións durante a súa vixencia, o certo é  que  o conxunto de variacións habidas,  mais que incluír medidas coercitivas á propagación de actuacións corruptas, consistiron  en operacións de maquillaxe que tras unha transixida simulación mantivo   vía aberta á continuidade  da corrupción.

As restricións introducidas  que teoricamente afectaban ao  financiamento  dos partidos políticos, non foron extensivas nin de aplicación ás  súas fundacións,  quen en función diferida e como tapadeira  son actualmente as receptoras de mordidas compensatorias  da irregular adxudicación de obras e servizos das administracións públicas, e por tanto, a físgoa empregada  para o financiamento ilegal, que salvo Podemos, utilizan  con maior ou menor intensidade   o resto das formacións políticas.

Mais que estar resolto, o sistema legal de financiamento dos partidos políticos segue sendo unha materia pendente, unha caudalosa    fonte  de escándalos  que  ademais de causar  involución e perversión,  posibilita que  unha  ralea política de extraviada  moralidade sitúese  por encima das institucións, ocasionando con iso que  as decisións adoptadas por estas, proveñan de inferencias antepostas convidas  polo partido que as  goberna en comandita  con  quen sufraga  ilegalmente os custos de funcionamento da súa organización política, en contrapartida, a tratos de vantaxes  e protección dos seus  intereses, aínda sendo os mesmos, diametralmente  opostos aos xenerais da cidadanía.

Prácticas condescendidas tácitamente polo PP, pero que do mesmo xeito que son rexeitadas en bloque  polo  conxunto da sociedade , son vistas  con suspicacia   por parte do   Consello  de Europa,  quen a través dun demoledor informe en relación  á transparencia no financiamento dos nosos partidos políticos, incrimina  ás  autoridades do país, non mostrar    interese real e efectivo  en darlle   un cambio de rumbo á situación; e se ao exposto engadimos  o resultado do índice de percepción da corrupción por parte  da cidadanía, cae de caixón que ao noso país  váiselle de talla a etiqueta de estado social e democrático de dereito que ten atribuido.

Aínda cando os partidos políticos son os principais instrumentos para que a  democracia fágase patente, non é menos certo que para representar e defender os valores que enarbora  a Constitución, debe ser condición sine qua non  que os seus membros sexan exemplo  de honradez  e integridade, pois, non resulta  de recibo manter á fronte do poder a representantes que teñan baixo si o indicio de sospeita da corrupción, nin a organizacións cuxos intereses se revelaron  opostos á defensa do ben común.

 De aí a urxente necesidade  de endurecer o contido  do  marco legal  como único remedio  de poñer límite  a unha  situación de trinta   anos de deterioración continuada, pois cando  a  represión penal por cuestionable antóllase insuficiente, o seu é fomentar a prevención efectiva, que pasa  por truncar a utilización das institucións  e os seus medios en propio beneficio; promovendo para o efecto chegado o caso,  un proceso de ilegalización que prohiba terminantemente  ao partido implicado o desempeño  da función política e obrigue a súa disolución.

A actividade política é sen ningunha dúbida un dos aspectos máis fundamentais da vida das persoas, pola súa directa relación  coa  totalidade das particularidades que conforman a súa realidade cotiá , unha función por tanto  que polo  seu elevado nivel de responsabilidade  non pode  deixarse a mercé de corrompidos  nin tampouco en mans  de persoas   sen escrúpulos,  e que pola súa relevancia, máis que favorecer actitudes de pasotismo,  esixe educar á xente para que conscientemente implíquese no  quefacer dos seus representantes  e levanten a voz  ante condutas de corrupción, pois sobra dicir que da estabilidade  política do país depende a da propia cidadanía.

Unha chamada á responsabilidade en actitude contraposta  á mantida por Rajoy,  quen estando  á fronte  da  súa formación política  e do propio Executivo, agora ven dicir non darse conta  do que   estaba a ocorrer na súa contorna, mentres os subordinados ao seu cargo saqueaban as arcas públicas, branqueaban diñeiro a esportas , amañaban contratos  ou levaban millonarias comisións; delitos cometidos a pesar da súa directa obrigación  de velar que non ocorresen, e que por tanto, ao non proceder coa debida dilixencia permitindo a súa consumación, o seu, máis que citalo a declarar como testemuña esixe a súa total  inhabilitación  para o  desempeño de cargo público.