PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Quen como premisa sostemos que a
economía debe ter a finalidade de servir
ás persoas que nunca función inversa, hai
moito tempo que desertamos do ofuscamento que representa seguir outorgando credibilidade
aos defensores do modelo económico
neoliberal, pois unha persoa nos seus cabais
baixo ningunha circunstancia pode confiar a solución á grave situación que padece o país, aos mesmos que en quenda de
alternancia procrearon a hecatombe na que nos atopamos sumidos.
De aí, que ante o novo desafío a formación morada deba reformular a súa
operativa funcional no Parlamento para fortalecer de forma efectiva o seu súbito liderado, do mesmo xeito que
proceder en corrección imprimindo estabilidade
no seu propio seo en arraigamento de maior consistencia, ao tempo de acentuar proxección e ampliación
da súa base social como esixible formalidade
para potenciar a influencia que
lle habilite no curto prazo a desempeñar con plena solvencia a gobernanza do país.
A rexeneración da vida política será de todo punto inverosímil en tanto se impoña á democracia os motíns oligárquicos e sígase outorgando fiabilidade política aos gremialistas da mentira.
Por tanto, quen desde a esfera política néganse a asumir que o
neoliberalismo é en se mesmo a
revolución desatada polos ricos en defensa dos seus propios intereses, mal
poden cumprir función opositora aos principios doutrinarios que o sosteñen, despois de exercer nos últimos
trinta e nove anos como os seus escoltas
e
acérrimos valedores das súas ganancias e privilexios.
E moito menos a erixirse en
defensores das vítimas, desa prole cada vez mais
numerosa que ten vetado o dereito
para vivir dignamente por carecer
de medios económicos, desa perversa realidade
que politicamente ten no PP e o PSOE
aos causantes de tan nocivos efectos,
que por se mesmo e en consecuencia, invalídalles para afrontar función
executiva na gobernabilidade do país.
Circunstancia perceptible con só constatar o evidente
e cotexar que tras o seu
permanente referendo desde os anos 80 ata a reacción indignada do 15 M , entre ambos os partidos
existiu plena uniformidade e unha soa
política económica en perfecto encaixe
co formato dun sistema bipartidista neoliberal, como pon de manifesto a aplicación
de idéntico sustentáculo aínda cando utilizasen a estadía no poder como camuflaxe, no seu planificado xogo a ser diferentes e vender con iso
sensación de pluralidade.
Unha montaxe que vén abaixo cando
os poderes económicos que sufragan o
exercicio político de ambas as formacións en compensación á súa infame función defensora dos
seus intereses e neutralizadora
da contestación social, pásanse
da raia forzando a reforma do articulo
135 da Constitución, e establecen con iso prioridade absoluta ao pago da débeda
pública sobre calquera outra necesidade de gasto; tendo en conta que tal medida, mais alá de traer consigo políticas de extrema austeridade, recortes e
involución social, nula utilidade achega en materia de crecemento e xeración de emprego, como
tampouco, serve de receita para baixar o volume da débeda nin o
cumprimento das previsións de déficit.
Un pacto de intereses que sen consenso social de tipo algún e á marxe de
consulta cidadá motivou a irremediable viaxe cara ao fin do bipartidismo como
non podía ser doutra maneira, circunstancia sobrevinda que
forzou a reacción deses mesmos
poderes económicos que no seu intento de
manter a primacía forzan o agrupamento
encuberto dos partidos que en todo momento funcionaron como axencias ao seu
servizo, coa finalidade de seguir
garantindo en confluencia o dominio do poder Executivo e con iso o
mantemento da súa xerarquía mais alá da formalidade
democrática, nun novo ensaio de
recompoñer o un depauperado capitalismo en clave de continuidade.
A consumación dese obxectivo, é xusto o que hoxe os seus acólitos
secundan directamente ou vía
abstención no transcurso da sesión de investidura que celebra a Cámara Baixa, seguindo
unha determinación forxada de antemán no contexto dun gran consenso neoliberal, que mais alá
do disidente simulacro do PSOE, situará a un abxecto Rajoy á fronte
da Presidencia do Goberno, co expreso cometido
de adecuar a función do seu novo
Executivo, non ao cumprimento de
aspectos de carácter electoral, senón a satisfacer o imperativo
que para o trío neoliberal do Parlamento representa o conminatorio
mandato dos mercados financeiros, de tal modo
que se garanta a prórroga das súas esixencias e que a orde política e
económica mantéñase invariable.
Por iso é polo que quen prognosticaba que coa caída
do bipartidismo xurdiría a ocasión
para corrixir a deríva neoliberal, véxase agora empuxado a emendar predición por canto os acontecementos mais
que referendar tal previsión veñen advertir xusto o contrarío, tendo en
conta que a vella política a pesar de modificar o seu formato lonxe de desaparecer continúa a súa andaina.
Tal circunstancia pinta un escenario parlamentario no que Podemos está
chamado a exercer en solitario como oposición efectiva ante o triunvirato de
avinza neoliberal que en tácita
converxencia conforman o PSOE,C`s e o PP no seu papel de incondicionais afianzadores de tal
ideario.
Despois do últimos acontecemento
políticos, a maioría
electoral así o indica e o futuro do país demándao
No hay comentarios:
Publicar un comentario