PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Mais alá dos prexudiciais efectos
na esfera económica, o neoliberalismo
ten o seu principal risco na súa deriva cara a unha crise política; pois se iso ocorre, a afección que restrinxa
o poder político tamén diminuirá a capacidade de reacción de poder cambiar as cousas mediante sufraxio.
Nunha das súas reflexións, o insigne Francisco Ayala refería que a incompetencia é tanto máis daniña canto maior
sexa o poder do incompetente; unha atinada conclusión se confrontamos o seu
implícito con nosa propia
realidade, tendo en conta que tal
pensamento vén referendar que é aí onde radica en gran medida a maioría dos nosos males presentes, sendo indicativo
igualmente, que a deficiente situación que vive o país
obedece a que o desempeño da función
política, lonxe de recaer na xente
mais competente como sería o recomendable, posibilita que a potestade para escribir no BOE estea conferida
aos mediocres, é dicir que sexan
os incompetentes os que afrontan cargos
como deputado, director xeral e
mesmo ministro, a pesar da súa carencia
de talento para desenvolver con
eficiencia tales labores.
E iso ocorre, porque para o exercicio
da función política
contrariamente ao que sucede na
actividade produtiva, non é necesario dar resultados nin reportar
beneficios como tampouco asumir
responsabilidade derivada da súa neglixencia ou incapacidade , pois
nesta "autocracia de
ineptos", a culpa do que sae mal sempre resulta allea á decisión dos seus
autores, e o efecto das súas
secuelas é indebidamente repercutido na cidadanía .
A dinámica seguida por estes
secuaces da política durante
as tres últimas décadas, á marxe de siglas e da quenda alternante
garda estrita correspondencia co
neoliberalismo imperante desde os anos 80, cuxa
estratexia pasa por crear problemas para
logo ofertar solucións, e así
desde un prefabricado mal menor, forzar
a aceptación de decisións
impopulares; unha argucia cuxa auténtica finalidade é
facer retroceder os dereitos sociais e consumar o despezamento dos servizos públicos, cumprindo deste
xeito as determinacións decididas pola elite política e económica
en favorable vantaxe dos seus intereses.
Ante o evidente desta realidade, tense de entender
que a composición do novo
Executivo de Rajoy é en se mesmo un
referendo á continuidade do neoliberalismo e do réxime do 78, sen que por tanto
na intención do recentemente
nomeado Goberno exista intención algunha
en cambiar as cousas en dirección
distinta á seguida polos seus antecesores, e moito menos postular ruptura
coa subsistencia do
sistema.
Non existindo por iso desde un posicionamento de esquerdas e anti-neoliberal, o mínimo motivo para o
optimismo, tendo en conta que o
nomeamento dos novos ministros non ten mais alcance que un lavado de cara, ao tratarse dunha manobra
de despiste utilizada coa finalidade de
desmobilizar á sociedade, e mentres duren os seus efectos, facilitar a osixenación dun sistema económico insustentable que no seu propio beneficio manexa
a oligarquía financeira - empresarial coa intervención auxiliadora do
tándem que conforma a socialdemocracia
e a dereita na súa coincidente
defensa e promoción das políticas
neoliberais.
Aspecto este último revelador, que evidencia que tanto o PSOE como
o PP e o C`s forman no seu conxunto
parte implícita da estrutura
neoliberal dominante, o que lles converte en defensores do sistema que nos explota, e por tanto, inhabilítalles a exercer función algunha como representantes dos
opostos intereses dunha sociedade que
pola súa propia pervivencia
pretende a súa eliminación,
pois a ninguén nos seus cabais
ocorreríaselle como cidadán outorgar a
defensa dos seus dereitos a uns políticos que mostran plena docilidade e condescendencia co IBEX 35
e o resto do capital financeiro,
e que coa súa actitude colaboracionista demostran non estar dispostos a cambiarán no mais
mínimo a actual estrutura do Estado, nin
por iso posibilitar a construción
alternativa doutro modelo de país.
É por iso que o novo Goberno de Concentración nacido do acordo
que facilitou a investidura do seu Presidente e que agora arrinca a súa
andaina, teña por referente de
singularidade a continuidade do neoliberalismo e o retroceso social, e iso,
porque a súa conformación mais que obedecer ao reflexo da determinación
democrática das urnas, levouse a termo capitulando ante
a presión inducida polos propios mercados financeiros, e tal
circunstancia, fixo que fosen estes os
que impuxesen as pautas, unha condición que obviamente fixeron valer
coa implantación da mais radical versión do credo neoliberal., cuxa esixencia
por desmedida ademais de acentuar aínda máis a polarización social, deu ao traste
coas xa diminuídas estruturas xurídicas do benestar social.
De aí, que tras o seu longo período de vixencia haxa contrastadas razóns para sentenciar que as políticas neoliberais aplicadas no
noso país, non satisfixeron para
nada a finalidade prevista, pois nin
produciron un crecemento sustentable, nin unha distribución equitativa da riqueza como tampouco a conformación dunha sociedade mais xusta e
igualitaria, senón xusto todo o
contrario, o que fai aventurar de antemán
a propensión ao fracaso que
acompaña ao flamante Executivo, do mesmo xeito que o alcance dun curto percorrido.
Claro que
sempre queda a posibilidade de seguir
mareando a perdiz, repetindo unha vez mais a extravagancia de continuar
creando problemas para logo ofertar
solucións que nunca se chegan a producir
No hay comentarios:
Publicar un comentario