CANIBALISMO POLÍTICO

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Mais que emendar erros,  recompoñer o bipartidismo é o obxectivo fixado polos causantes da  crise, nun adverso intento de impedir  o cambio cara a unha democracia social e económica que satisfaga  os intereses e demandas da maioría social.

O conflito desatado  no  seo do PSOE mais que unha disputa  pola  substitución de liderado é unha confrontación allea á súa concepción ideolóxica, que lonxe de buscar a funcionalidade e a  cohesión orgánica do  partido, líbrase coa única finalidade  de lograr o  control patrimonial do seu aparello, para así desde o servilismo cumprir  as  determinacións ditadas  polo establishment financeiro e a oligarquía do Estado a través dun deseñado plan  de fustrigación, elaborada  ao só obxecto de seguir mantendo as súas vantaxes  e paliar dese modo os prexuízos   que para os seus intereses  representa o golpe histórico causado polo esborralle do  bipartidismo e a perda da súa hexemonía

Un enfrontamento  por tanto,  que mais que dirimir discrepancias entre dous bandos ou correntes de opinión, coa intromisión  dos poderes fácticos e o asalto  do sector dirixente  mais reaccionario, abre as portas de par en par    ao  canibalismo  político, primando así ao mais corrompido das súas filas,  a quen,  exentos de toda ética e desposuídos do mínimo   código de conduta   tráelles sen coidado que  a  repercusión  das  súas manobras de acoso e derriba acaben por fracturar a estrutura  da   organización, e con iso, ademais de acentuar a crispación mande ao traste o futuro do partido. 

Sendo orientativo de tal tendencia  o resultado  de avaliación dunha primeira análise da situación, que vén indicar que a frustración creada co conflito  desatou  unha  espantada de tal magnitude que non só está a afectar  a un amplo sector dos seus cargos intermedios  e  militantes de base,  senón tamén e en maior medida   a unha  parte substancial  do seu electorado.

Un rumbo que en razón ao autoritarismo imposto polo novo núcleo dirixente e a repercusión  das súas medidas coercitivas contra os disidentes, derive cara a unha situación de inestabilidade permanente, que sumada a un desarraigamento social crecente, fará que á vez que  o conflito se agrave, acentúese o deslizamento cara a outras formacións políticas de cadros e simpatizantes como  da súa base electoral,   ata o extremo de descapitalizar a formación socialista  e reducila  á mínima expresión  para convertela  nun  mero   referente testemuñal.

Sobre o particular, hase de referir que a saída forzada  dun deostado Pedro Sánchez da cúpula do socialismo  prodúcese de forma traumática,  xusto no momento en que este decide abandonar o papel de teloneiro que lle tiñan  asignado  e lánzase   a desempeñar o papel de actor principal,  ao tempo de forzar a consumación dun  bloque progresista  sen limitacións nin impedimentos, co que estruturar de formar efectiva  a conformación  dunha alternativa de goberno.

Decisión  que acende as alarmas  entre os membros do sector do partido que seguen atados ao Réxime do 78 e cuxo obxectivo oposto a tal  finalidade está direccionado cara á  recomposición dun  bipartidismo  de corte inmovilista que free   a presión social polo cambio e faga prevalecer a través das "baronías"  de pertenza a súa autoridade de representación  política e institucional como norma de xerarquía.

E todo iso sen controverter de ningún xeito os compromisos de fondo co poder oligárquico e a súa estratexia de austeridade e de recortes sociais, é dicir, unha aposta pola continuidade que mais alá de pequenos  arranxos cosméticos e retóricos, peche acceso baixo sete chaves a calquera hipótese de cambio  real, unha circunstancia que vén indicar  que da man do actual núcleo dirixente o PSOE a efecto algún poderá postularse como dinamizador  do cambio progresista  que o país precisa e a sociedade require.

De aí que se Rajoy mantense incólume na Moncloa  non sexa porque a maioría da cidadanía outorgáselle o seu voto, pois non foi así, senón porque nunha nova  intromisión  política  Felipe González, xerando  un cisma  no seo do partido e  menoscabando  a vontade dos votantes  socialistas   impuxo  aos representantes da organización  a figura  da  abstención técnica que favorecese en primeiro termo a  investidura do candidato conservador co implícito compromiso   de favorecerlle a gobernabilidade sobre a base dun  pacto de unidade e  estabilidade bipartidista en corrección do curto percorrido e a debilidade dun goberno en minoría.

Esa entrega incondicional do seu patrimonio  electoral ao PP acatando  a esixencia dos mercados,  fai que sexa Unidos Podemos e confluencias os chamados a postularse como "única e verdadeira" oposición,  ante a expresa renuncia que implica a actitude subordinada e  colaboracionista  dun PSOE sumido nunha  crise interna sen precedentes e de difícil solución .

Unha situación de despezamento político  que por responsabilidade esixe esa substitución en liderado que debe ser exercido  coa debida  solvencia, para que o contido das súas iniciativas e propostas  superen a condición de meras denuncias.

Sendo sen dúbida, a mellor oportunidade de aprendizaxe e capacitación  cara a futuros  labores de goberno.