CRISE E CULPABLES

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Tanto o PP coma o PSOE, ao subordinar vía Constitución o financiamento da débeda ao xogo especulativo dos mercados financeiros, pecharon todo acceso ao crecemento, e conducíndonos a austeridade como remedio, sumíronnos na crise a perpetuidade.

En todo problema é inverosímil sortear os seus efectos sen erradicar as súas causas, obxectivo totalmente imposible de lograr sen obter coñecemento exhaustivo do factor xerador da súa orixe, pois sen a premisa de ter despexada esa incógnita, toda formulación de solución será ademais dunha perda de tempo un exercicio de negación; sendo xustamente esa, a dinámica que marca o proceder dos que politicamente facendo de custodios do poder seguen promovendo remedios inútiles como solución á descomunal crise económica, sen entrar a afondar nas súas raíces nin diagnosticar a xenética da súa paternidade.

Pero a pesar da actitude de escolta que presta esa maioría política para cos artífices da actual adversidade e o seu empeño por escapulir toda referencia proxenitora da crise, coma se esta non tivese culpables e emerxese por xeración espontánea, aínda cando, tras o velado anonimato existe concreción identitaria, pois os directos responsables da situación por mais amparo político que alberguen teñen nome e apelidos, cuxa plasmación correspóndese á dos que moven en primeiro termo os fíos da economía co beneplácito e servilismo dos gobernos do bipartidismo; que non son outros, que os mesmos que tras unha inmerecida reputación fabricaron unha crise de deseño, cuxa virulencia repercutida na cidadanía repórtalles vantaxosos intereses como resultado das medidas de austeridade impostas.

De todo xeito, que non haxa dúbida ningunha á hora de adxudicar culpabilidade da situación, pois se evidente é a implicación do tándem conformado polos axentes do poder económico e os seus satélites políticos, non é menos certa a incorrección dun electorado que por neglixencia crédula, incorre de forma repetida en outorgar confianza nas urnas a unhas formacións políticas adictas á malversación do rédito electoral con fins distintos á motivación do seu outorgamento, e que a pesar do seu carácter reiterado, esa maioría electoral, insisten na cotianeidade de reafirmar aos fraudulentos en todos os comicios en vez de proceder en consecuencia aplicando a réplica correctiva do voto de castigo.

Sendo ese referendo electivo cara a unha clase política que nun papel de dobre xogo, chegada a hora da verdade, preferencia lealdade a ultranzas ás altas finanzas en detrimento dos intereses da cidadanía, facilitando con iso que os mercados financeiros a pesar de nunca presentar candidatura, nin resultar elixidos, indirectamente, sexan quen na práctica  fanse co triunfo electoral, para así, como receptores de tal condición proceder en consecuencia, e pasando folla ao seu negro capítulo como responsables da crise, usurpando a vontade popular por renuncia política tomar o papel protagonista da economía, ao só obxecto de tirar proveito desta, dando continuidade con iso á súa dinámica especulativa, e esta vez, co apoio das máis altas esferas do Estado e á marxe de toda regra democrática impoñer a súa xerarquía nos corredores do poder.

Aínda cando o expresado é a foto fixa dunha democracia desvalorizada e á súa vez a plasmación da nosa realidade política, o partido do Goberno persistindo na súa astucia de adulterar a realidade, lanza agora a través da mass media un camaleónico mensaxe coa única finalidade de difundir unha aparencia institucional asociada á rexeneración democrática, nun estúpido intento de curar a enfermidade terminal que padece o sistema, utilizando por todo remedio unha maquillaxe de simulación; cando toda iniciativa orientada a lograr a rexeneración democrática da vida pública do país, pasa forzosamente por levar a termo unha reforma global da acción política dando maior cabida á sociedade civil e ás opinións concretas da cidadanía, e sobre todo, poñendo en práctica unha axenda de radicalismo democrático coa finalidade posta en rescatar o poder perdido tomando control político da economía.

Por iso, mentres estas esixencias non tomen nota de certeza, mais que sentir influencía da tan publicitada rexeneración democrática, percibiremos, a continuidade da cada vez mais arraigada estratexia da distracción; esa práctica habitual consistente en desviar a atención da cidadanía dos problemas importantes mediante técnicas de despiste e adulteración, que impidan aos electores tomar nota da realidade, para así suprimindo a súa capacidade analítica mediante un curto circuíto na súa racionalidade, suprimirlle todo sentido critico para poder así manter cativa a súa vontade e seguir utilizándoo como un maleable electoral.

De aí que aínda sendo múltiples os promotores responsables da crise, a directa culpabilidade haxa de adxudicárselle exclusivamente a quen ostentando politicamente o poder Executivo, en vez atallar o estraperlo dos mercados financeiros, danlles ás para proseguir na súa hostilidade especulativa.