PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
Por mais alardes que proclame Rajoy, o certo é que estamos máis preto dunha nova depresión que da tan pregoada recuperación, sendo reflexo de tal aserto, o fracaso da súa política laboral a xulgar pola nula creación de emprego.
Como principal preocupación cidadá, que a é, o obxectivo de crear emprego e reducir o paro, en aparencia, converteuse no discurso electoral por antonomasia, aínda cando, os distintos ensaios políticos levados a termo na última década para poñer freo a esta eiva social resultasen un estrepitoso fracaso, e iso, en razón ao común denominador dunha contraproducente desregulación do marco de relacións laborais, que en se mesma xeneralizou a precariedade, tanto para os efectos de emprego coma a nivel salarial.
Adversos aspectos que mais que dinamizar e estabilizar a situación, non só dificultárona senón que derivaron no "efémero laboral", ata o extremo que a degradación das condicións laborais xeneralizou o subemprego como norma de contratación, eventualidade que engadida ao escaso peso da oferta, ademais de non satisfacer en modo ningún a progresiva demanda, fixeron que as súas secuelas influísen de forma perversa sobre o crecemento e acentuasen con iso a contracción económica, que resulta ser o peor dos aliados; pois para crear emprego é condición "sine qua non" que exista crecemento económico, porque sen garantir esta premisa, ningún mercado de traballo por flexible que estableza a súa regulación será capaz de lograr este labor.
Pero os que como o PP renden culto ao credo neoliberal, lonxe de apostar pola solidez dun crecemento robusto e sostible como soporte dunha economía consistente e competitiva, no seu porfiado empacho de austeridade, pregándose ao ditado dos mercados, optan polo establecemento de empregos de peor calidade, intentando para o efecto coarnos como axeitadas o despropósito das súas políticas en curso, aínda sendo unha quimera que a través da elasticidade inducida polo empeoramento das condicións laborais e salariais póidase lograr estabilidade no mercado de traballo, pois o certo é que co actual formato económico de aplicación, pola súa inconsistencia e escravizada dependencia, en repercusión, mais que propiciar o aumento dos índices de emprego veñen a intensificar o afundimento do mercado laboral.
Por iso as cifras sitúannos á cabeza de Europa en niveis de precariedade, tal é así, que aínda con maior prestación salarial e garantindo maior cobertura de emprego, os países punteiros do noso ámbito próximo son mais competitivos, e non porque a súa clase traballadora sexa mais laboriosa, senón por ter seguido políticas de planificación mais eficaces e coherentes, que lonxe de conducilos como no noso caso, en dirección á volatilidade do emprego, fixérono activando o seu capital humano, reordenando os sectores produtivos, axustando a formación á demanda e innovando na organización do traballo, é dicir, todo o contrario ás medidas levadas a termo no noso país, cuxo resumo limítase a un histórico de atípicas reformas laborais, cun resultado final que pon de manifesto que o maior dos problemas do desemprego radica no anómalo funcionamento do mercado laboral, e todo porque a inestabilidade no emprego, causa insuficiencias coartando con iso toda posibilidade de estabilización por estancamento da produtividade.
De aí que en primeiro termo, toda solución para o mantemento e a xeración de emprego teña de pasar forzosamente por un cambio sistémico, unha mutación ao completo da regulación laboral, que poña termo á negativa singularidade do actual mercado de traballo, reducindo a mínimos a modalidade de contratos temporais, e facendo que o despedimento mais que unha rutina sexa a última opción, para así dende unha realidade mais acorde, aplicar parámetros de flexibilidade e produtividade fundados na formación e especialización do capital humano que consoante a resultados adxudique estabilidade laboral e permita o crecemento salarial.
Aínda cando para impulsar outra política de creación de emprego, ao xa exposto, téñanse de engadir medidas complementarias de reactivación, destacando por preferentes, a habilitación de vías de financiamento alternativas á negativa bancaria en facilitar crédito á economía real, a fiscalización e control dos mercados enerxéticos e da utilización inflacionista dos seus prezos, ao igual que a posta en práctica dun sistema de fiscalidade que no ámbito empresarial garanta o principio de xeneralidade, equidade e progresividade.
Como queda dito, esa realidade só corríxese a través dos estímulos que a situación require, pero nunca con prácticas de distorsión como as utilizadas polo Presidente Rajoy, que lonxe de recoñecer os seus erros e proceder vía consoante , empéñase en seguir manipulando a realidade, e ocultando que segundo a EPA, dende a súa toma de posesión ata a actualidade as cifras delatan sen nesgo, que lonxe dos éxitos que se arroga coa súa política laboral, a contundencia dos resultados pon de manifesto que durante ese período non se creou nin un só posto de traballo tal como ven de referendar o feito que a taxa de paro acrecentara substancialmente na devandita temporalidade.
E cando isto é o que acontece, é obvio que o emprego, nin estea nin se lle agarde.
No hay comentarios:
Publicar un comentario