PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Globedia
É imposible a resurrección deste país sen a defunción do bipartidismo, e quen non queira asumir esta realidade, sempre pode apagar o espertador, pechar os ollos e seguir durmindo.
Se espísemos a España de imposturas, quedaría ao descuberto a flaccidez dunha democracia apócrifa e a mala traza dunha clase política frustratoria, que de non ter utilizado a mentira por sistema, endexamais tería chegado ao poder.
O hábito de mentir, polo seu carácter indigno e condición insidiosa causa mala reputación, en quen, tomándoa por práctica faina súa ata o extremo de transformala en parte implícita da súa conduta, a pesar que o castigo do embusteiro é non ser crido mesmo dicindo a verdade; conformando o non vai máis de tal demérito, a gran maioría da farándula política, que como profesionais da hipocrisía, aínda mentindo mais que falan, a súa linguaxe por enmascarada, está deseñada para conseguir que as súas falsías soen como verdades, sendo por iso que mesmo cando a mentira poboa a biografía da gran maioría da clase política, estes, mantéñanse nas súas trece e sigan utilizándoa sen discreción como moeda de cambio en todo proceso electoral.
Para os fabricantes de falsidades, a clave do poder para nada ten conexión coa eficiencia senón coa propaganda, e polo tanto, o seu obxectivo non é outro que lograr coas súas manipulacións e enganos rendibilizar que a mentira convértase nun consumo de masas e así subxugar doadamente a un electorado crédulo, coa única intención de enganalo, para ulteriormente, unha vez capitalizado o seu voto por subtracción, abandonalo á súa sorte e impoñer contraditoriamente unha diverxente axenda política, onde o recorte de liberdades e de dereitos, paradoxalmente, teñan por vítimas propiciatorias aos mesmos que por apoio hipnotizado e extraviado facilitáronlles o acceso ao poder, ao confiar de boa fe o seu voto, a uns demagogos políticos que lles conduciron ás urnas mediante a argucia de astutos estrataxemas e maquiavélicas mentiras.
Por iso que agora, recén iniciado un novo ano plebiscitario, cando mais desfavorable resúltalles a concorrencia política e polo tanto mais adverso élles o escenario electoral, é tamén cando mais acentúan a súa persistencia en repetir con mais entusiasmo se cadra a fraude levada a termo en votacións pretéritas, sendo obriga polo tanto de todo demócrata ante tal risco, reaccionar en consecuencia para persuadir os electores e sacalos do contrasentido, evitando así que unha vez mais os mordomos da coacción sáianse coa súa, e logren que a democracia siga a perder enteiros como consecuencia do seu novo reintento en utilizar a mentira como arma electoral.
Os electores deben esixir o cumprimento político do seu dereito á verdade, vetando a través das urnas a quen disfrazados de demócratas aspiran a seguir desempeñando a función pública utilizando a mentira como práctica de conduta, pois vai sendo moita hora de rexenerar a esfera política, expulsando desta aos apóstolos da impostura, a aqueles que non reparando en insolencia, despois de evidenciar non ser a solución de nada, atrévense agora a prometer, o que despois de poder facer, non foron quen de acometer mentres ostentaron o poder executivo e desempeñaron funcións de Goberno.
Este país require estar liderado por xente decente, por homes e mulleres de primeiro nivel, e non, como vén sucedendo, por uns individuos de tres ao cuarto que incapaces de dedicarse profesionalmente a outros mesteres desembarcaron na política, non para utilizala como ferramenta de solución do interese xeral, senón para valerse dela como táboa de salvación e convertela en oficio de conveniencia para satisfacer as súas persoais ambicións.
Non resultando recomendable tampouco por factor de dependencia, que as rendas do país sexan conducidas por membros de grupos políticos salpicados de corrupción, ou se é o caso, por integrantes de organizacións políticas que ao bordo da ruína por acumulado dunha débeda descomunal, nunha aproximación ao totalitarismo, outorguen preferencia de trato á banca acredora do seu débito en detrimento dos dereitos inalienables da cidadanía.
É un total anacronismo ser dirixidos polos reprodutores do nepotismo, polos que non reparan en absurdas promesas de crear emprego sen ter empresa, á par de favorecer os seus acólitos facendo da Administración Pública a súa factoría de enchufismo e colocación, onde prohibindo o acceso ao común dos cidadáns, as portas xiratorias son a coaba interminable de amigos, pais, fillos, tíos e demais familia convertidos por favoritismo en funcionarios sen oposición.
Por iso e moito mais, non podemos seguir outorgando fiabilidade a quen despois de ensimesmarnos no artificio de ser a oitava potencia mundial, relégannos nun santiamén a cumprir o papel de furgón de cola de Europa.
En resumo, é imposible a resurrección deste país sen a defunción do bipartidismo, e quen non queira asumir esta realidade, sempre pode apagar o espertador, pechar os ollos e seguir durmindo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario