MAIS QUE UN DEBATE, UNHA PANTOMIMA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

O debate sobre o estado da nación, mais que desenvolverse acorde á súa función, converteuse no pistoletazo de saída da precampaña electoral e nun intento desesperado por rescatar a un bipartidismo decadente.

Neste último debate do estado da nación, os grupos maioritarios do hemiciclo mais que tomar partido pola responsabilidade traendo a colación os verdadeiros problemas do país, e en correspondencia, ás medidas paliativas que a actual conxuntura require como resposta á crítica situación que está a padecer a maior parte da cidadanía, contra todo prognóstico, na súa dinámica de distanciamento coa realidade, os directos implicados optaron polo absurdo empeño de converter o debate nunha reafirmación continuísta do bipartidismo, intentando con iso camuflar a deterioración do sistema de alternancia prodigado polo PP e o PSOE durante décadas, que convertido agora en cancro político ten tocado ao seu fin, como pon de manifesto o feito contrastable, conforme a corrupción, a indignación, Podemos e a réplica cidadá, no seu conxunto, teñan expedido ás dúas históricas formacións a acta de defunción.

Para tal efecto, tomando cumprida conciencia da realidade é obrigado remitirnos ao ano 2011, por ser daquela cando deixando á marxe a vontade popular, ambas as dúas formacións referendaron conxuntamente con ávida rapidez (case nocturnidade e aleivosía), a reforma do artigo 135 da Constitución, e resultar aquela decisión, ademais dun indicador fidedigno da deterioración causada á saúde e calidade do sistema democrático, o referendo institucional que amparou a instauración da austeridade como anacrónico modelo de desenvolvemento, e por extensión, a que facilitou a vía de apertura á implantación do pensamento neoliberal dominante nos establishments financeiros e económicos europeos de prexuízo farto coñecido, e cuxa perniciosa repercusión, tan só sería posible erradicar forzando a reversión de tan hostil xiro constitucional.

Os resultados daquela decisión non se fixeron esperar, sendo perceptible dende o primeiro momento a negativa influencia dos seus efectos, que ademais de impedir a posta en práctica de políticas de crecemento, pechou a cal e canto todo acceso á recuperación polo efecto contractivo que induciron os recortes no gasto público, nun ámbito caracterizado pola falta de crédito e o desmedido endebedamento, que no seu conxunto, puxo de manifesto que a austeridade non era para nada o antídoto que requiría a nosa economía senón a causa do seu quebranto, e que polo tanto, todo proceso de reactivación tería de ser impulsado aplicando medidas de investimento, pois por mais alardes triunfalistas que agora se proclamen anunciando melloría, a gravidade da situación e as súas perspectivas de empeoramento a curto e medio prazo resultan a estas alturas, un todo evidente na percepción maioritaria dos que de xeito directo padecen os seus efectos.

As devanditas consecuencias viñeron a confirmar que a decadencia do sistema bipartidista tivo a súa verdadeira xénese na actitude de chalaneo dos seus membros ante a crise, ao avalar con aquela reforma do marco constitucional políticas ao servizo dos especuladores, como o testemuña o feito de desprenderse da soberanía económica en favor dos mercados, ou o que é o mesmo, o trato de favor outorgado a organizacións dedicadas á xestión dos intereses do poder económico, ás que por pusilanimidade política deixáronas campar ás súas anchas á marxe de todo control e supervisión pública; e todo en prexuízo da economía real, daquela, que en maior medida viría a beneficiar a xeración de riqueza, o emprego e o benestar social.

Por iso resulta duro afrontar o fariseísmo que acompañou o debate do estado da nación, vendo como dende a burda manipulación, os membros da casta política xa metidos en campaña electoral empeñáronse en desigualarse ante a cidadanía, no máis difícil aínda, de facelo, finxindo diferenzas inexistentes cun hipotético adversario, que por coincidencia na acción política estase de acordo no esencial, e iso é así, aínda que agora un e outro nos queiran convencer da súa inocencia a través do despiste de inculparse entre ambos os dous, sen caer na conta que a cidadanía despois de sufrir nas súas carnes a neglixencia das políticas destes figurados contendentes, teñen blindada a súa memoria a toda infección política.

Dando por sentado que a recuperación económica depende da estabilidade e a rexeneración democrática, sobra dicir que polo seu grao de deterioración, o bipartidismo, electoralmente, debe situárselle á marxe de toda intervención do proceso de recuperación, pois na súa alianza e obscena colaboración cos directos promotores da crise, tanto socialistas coma populares, por desgaste institucional perderon toda lexitimidade para exercer papel protagonista nos grandes cambios que a situación do país esixe, falando por se só, o crecente desapego e desafección cidadá cara aos que a través das súas nefastas políticas puxeron a democracia en apuros e ao país ao bordo do abismo.

Xa que logo, á vista dos feitos a conclusión procedente sobre o debate do estado da nación, ten de remitirse á necesidade de implantar proxectos políticos de renovación que marcando o punto final de épocas pretéritas, poñan no centro da decisións a xentes de refresco, a homes e mulleres de probada solvencia, en substitución de brokers  enmascarados tras o uso indebido do contrabando político.