26 dic 2014

ABRIR O CADEADO DO 78

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

A cidadanía ten de caer na conta que o perigo non está en depositar a confianza en Podemos, senón en seguir outorgándolla aos que ademais de conducirnos á crise arrebátannos o futuro repercutíndonos os seus efectos.

Ao igual que cando a Pandora déuselle por abrir a caixa dos tronos, os males encerrados no seu interior dispersáronse polo orbe chegando a producir un cataclismo, agora ao parecer, cando dende Podemos, Pablo Iglesias avoga por un proceso constituínte para "abrir o cadeado do 78", os vixiantes do sistema afectados na súa continuidade política, son os que alertan do risco de liquidar a Transición, advertindo que toda transformación da orde establecida, ao igual que no referente mitolóxico que antecede, de levarse a termo, tamén nos conduciría á hecatombe.

É manifesto o interese dos que exercen como retribuídos políticos, en traer a colación o espírito da Transición na súa versión mais suxestiva, presentándoa como o pacífico paso que nos conducira da ditadura á democracia e nos abrise a porta á prosperidade e a unha prácida sociabilidade, pero tal relato é a antítese da realidade, pois á marxe do rexistro escrito da historia, o certo é, que por moito que agora invóquense as bondades do sistema, o seu implícito, vén a confirmar que aquela transición á democracia non foi outra cousa que a continuidade do franquismo sen ruptura e que a súa vixencia ademais de inapropiada, a evidencia vén a confirmar que é un todo inservible para satisfacer os grandes desafíos do presente; de aí o esixible dunha "segunda transición" que resolva definitivamente os problemas do país e poña fin á actual deriva involucionista.

Por mais que dende o bipartidismo e o establishment de persuasión mediática pregóese ata a saciedade que a Transición foi un proceso modélico, a verdade é, que tal afirmación dista moito de gardar axuste coa realidade, por canto o seu resultado ten por toda paráfrase o pouco ortodoxo afianzamento dunha democracia limitada e insuficiente, circunscrita no seu alcance á condición reducionista de limitar a participación cidadá ao mero encontro cuatrienal coas urnas, acoutando que a base electoral poida decidir, sen intermediación, sobre cuestións políticas da súa propia incumbencia, ao impedir o propio marco constitucional a posta en práctica de mecanismos de democracia directa, e todo polo interese da clase política dominante de converter a democracia no seu exclusivo monopolio e consolidar así un sistema participativo pensado ex professo no protagonismo dos partidos políticos, é dicir, todo un sinal expositivo do pouco democrática que é a democracia española.

Por se iso fose pouco, ao dito, tense que engadir como agravante de disfuncionalidade o absolutismo do poder económico e a subordinación a este do poder político, un aspecto de dependencia, determinante de ser os consorcios financeiros e a oligarquía económica os que impoñen a súa xerarquía auxiliados en todo momento por un emerxente cuarto poder, que representado polos grandes medios de comunicación non dubidan o mais mínimo na utilización da guerra mediática no ámbito dunha alianza estratéxica, coa finalidade, de manipular o control da sociedade ao só obxecto de neutralizar toda reacción discordante da opinión pública para así manter sen sobresaltos a continuidade dun modelo político corrupto  e un estándar económico fundado sobre uns desmesurados beneficios da casta gobernante.

Ante tan deprimente panorama, a ninguén debe pasarlle desapercibido que a credibilidade da acción do Estado encóntrese baixo mínimos, como, tampouco que se evidencie a descomposición do oficialismo político que conforma a parella bipartidista PP  PSOE, e moito menos, que o réxime sitúese na cota mais baixa da súa credibilidade dende o inicio da Transición; pois o evidente fala por se só, e en razón a iso resulta contrastable o abandono de toda responsabilidade dende o Executivo a asumir como propio o dereito cidadán a unha digna calidade de vida, como igualmente, o derrubamento dun bipartidismo decadente que perde toda hexemonía polo seu entreguismo aos poderes fácticos e  o seu divorcio e distanciamento coa sociedade, sendo ambos os dous aspectos o motivo que fai inservible o actuado e forza que toda solución de país haxa de pasar reflexivamente por suprimir da acción política toda práctica relacionada coa decadencia que acompaña ao actual modelo de Estado.

Os que exercendo o poder durante décadas, achegan agora por todo balance de resultados o correspondente a un país patas arriba, á parte de reflectir a súa negación política, poñen de manifesto as carencias funcionais do réxime do 78, e en consecuencia veñen a xustificar co seu fracaso de acción política o punto final ao "réxime" da Transición, e tacitamente, referendar a proposta de Podemos, que con bo criterio postula o líder desa formación, cuxo obxectivo crucial pasa pola apertura dun proceso constituínte para «abrir o cadeado» da Carta Magna de 1978 e romper cun réxime que se derruba por inútil e infecto, pois só levando a termo esta premisa será posible afrontar unha nova andaina con garantías de futuro.

No hay comentarios:

Publicar un comentario