E COSPEDAL TOLEOU

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De seguir confiando o futuro do país nos de sempre, chegaremos ao máis temible dos desvaríos, que nos conducirá, a ter que rescatar ao poder público dos sumidoiros

Cando prescíndese  da verdade, a liberdade de expresión é tan só unha forma de camuflar a mentira para adulterar a realidade, sendo esta práctica de despiste a utilizada esta semana pola secretaria xeral do PP, María Dolores de Cospedal, quen a pesar de estar xudicialmente no ollo do furacán por unha suposta doazón opaca de 200.000 euros para a campaña do PP das autonómicas en Castela-A Mancha, non reparou en desbarrar ao seu antollo, ata chegar ao despropósito de afirmar para público coñecemento, que a sociedade é tan corrupta como os partidos políticos, engadindo para mais concreción, que o que sucede nas organizacións políticas en materia de corrupción non é un fenómeno intrínseco destas, senón a transmisión reflexa do que acontece no conxunto da sociedade.

É dicir, que a número dous do PP, xusto cando faise público o procesamento por corrupción de varios dos seus correlixionarios na comunidade de Valencia, en vez de tomar medidas disciplinarias e exemplificantes contra os procesados de ter financiado ilegalmente actividades electorais do seu propio partido, perde todo sentido da racionalidade, e nun arrebato de tolería , non se lle ocorre mellor idea que adxudicar á corrupción condición pandémica para estender así a súa afección á totalidade da cidadanía, que perplexa, négase a asumir como propios os desvaríos de Cospedal, visto que tal acusación ao igual que todo o relativo á crise, forma parte da súa estratexia de deseño político consistente en evadir responsabilidades botando a culpa ás vítimas, pois o certo é, que sen ter arte nin parte, son os cidadáns os que evidentemente mais caro pagan a corrupción.

Por máis que se intente implicar indebidamente a terceiros, a corrupción xeneralizada que vive o país é totalmente allea a comportamentos ou actitudes da cidadanía, pero de principio a fin, inherente ao sistema e resultante da maridaxe licenciosa entre política e negocios, cuxa deriva, fixo que o comportamento ético que debese referendar a limpeza e moralidade da función política fose substituída polo relativismo moral, xerando con iso unha relación de vasalaxe endémica, onde a democracia tomou formato de pura aparencia dando entrada no seu defecto a atípicas normas de funcionamento, que por viciadas, xeraron inexorablemente comportamentos corruptos en razón á discrecionalidade dos actos, e ao opaco trasfondo de inxentes cantidades de diñeiro como dinámica de acompañamento.

E así foi como dende que a principios dos 80, cando o caso Flick e as contratas de recollida de  lixos do Concello de Madrid marcasen o arranque da corrupción, transcorridos 35 anos, resultase que dende entón non deixase de reproducirse e crecer en dimensión, e iso, en razón a que a súa xénese arraigou en hábitos antidemocráticos e conducida pola oligarquía do franquismo sociolóxico seguiu dominando a actualidade como referente do capitalismo mais intransixente disposto a prescindir da democracia, pero casualmente, non así desa corrupción pola vantaxosa achega desta aos seus espurios intereses.

Unha situación que por anómala vese agora alterada, xusto cando a crise fai mudar a percepción social, política e económica do país, e a entrada en escena de Podemos vén de alterar a actual correlación de forzas dificultando a continuidade do sistema, ou o que é o mesmo, revelándose como un serio perigo para a sucesión do bipartidismo.

Resultando polo tanto un absurdo, que a agora Presidenta de Castela - A Mancha, opte por practicar cerimonias de confusión coa única finalidade de implicar á cidadanía en actos de corrupción, cando tan só pode adxudicárselle a condición de corrupto a quen tira proveito doloso dunha situación, en razón a  ostentar un cargo público ou por ter conferida relevancia social para lucrarse a través de artimañas, e ese conxunto de condicións características, para nada gardan correspondencia co común dos cidadáns pero o seu axuste debido co corrupto político que no actual estado de cousas é ao que hai que perseguir, porque contrariamente ao seu parecer, a corrupción non é patrimonio de todos, senón reserva exclusiva de quen se conduce como tal.

Non sendo de recibo, que os que teñen no seu haber o historial mais turbio da corrupción do país eríxanse agora en redentores, máxime cando resultan ser os mesmos que néganse a recoñecer as súas propias impudicias, as dun partido e un goberno que tocado polo escándalo mantén nos seus cargos a sinistros protagonistas, furtando aos xuíces a capacidade de impartir xustiza en determinados delitos, e entre outras anormalidades, permitindo todo tipo de subterfuxios para satisfacer o seu financiamento político. unhas actitudes que por inadecuadas converten a democracia que tanto custou lograr, nunha maldita pantomima.

Obviamente sobra dicir que non é Cospedal nin os seus, os apropiados para afrontar de modo ningún o cambio necesario que a situación require.