NIN DEREITAS NIN ESQUERDAS

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

Converter a indignación social en poder político, ten de ser a alternativa a seguir para substituír ao bipartidismo corrupto, e con iso, desbotar dunha vez por sempre o falso paradigma da Esquerda e a Dereita.

O que ata agora viña sendo de uso frecuente para posicionar formulacións e postular ideoloxías, na actualidade, aquela división de sensibilidades políticas xurdidas da revolución francesa e que chegara aos nosos días encadrando os idearios políticos como de Esquerda ou Dereita, entrou en extinción, dando paso a un novo ordenamento conceptual, cuxa diverxencia protagonista a conforman dunha parte os que veñen dispostos a cambiar a política para mellorala, e no extremo oposto, os que como ata agora apostan pola continuidade de que todo permaneza igual, para así seguir gozando de privilexios.

Dito isto, é obrigado referir que no contexto social en que nos movemos, tomando lección do noso último ciclo "democrático", dicir que representa un contrasentido manter vixente o espectro político de esquerdas e dereitas, cando o certo é, que os referentes de ambos os dous paradigmas foron a constante de alternancia no devir do país, e polo tanto, expresión manifesta que tanto a dereita da Gürtel coma a esquerda dos EREs, polos seus actos e sen distingos, son expresión de equivalencia nunha corrupción extensiva que con idéntico signo e análoga dimensión, o seu quebranto, foi factor desencadeante da crise, e causante de ter conducido a España cara ao desprestixio internacional, de motivar un desemprego masivo e ternos sumido na mais absoluta pobreza e inmersos na inxustiza.

A etiquetaxe ideolóxica de esquerda - dereita que xa nin respectan os mesmos partidos que a proclaman, entrou en caducidade, e todo, como consecuencia da súa propia disfuncionalidade, de aí que agora para eficaz resolución dos problemas do país, estes teñan de ser afrontados dende parámetros de renovación, desbotando o ofrecemento de opcións saldadas que xa resultasen adversas como alternativa ao cambio necesario; sen que ante tal disxuntiva caiba admitir o amedrentamento que sen dúbida utilizarán os gardiáns do sistema, ameazando dos perigos que entraña votar á marxe do actual encadre, ou o que é o mesmo, advertindo dos riscos que representa optar electoralmente por alternativas alleas ao bipartidismo.

Pero a pesar das exhortacións que promulguen, mais que nunca, a cidadanía está obrigada a tomar medida da realidade, para percibir que nun país como o noso, onde son os mercados quen impoñen o que ha de facer o goberno, e no que o suposto Executivo asume a plena satisfacción o papel de gregario, saber que tan denigrante actitude, entre outros contraproducentes efectos, induce que a democracia languideza, a política en sentido expreso desvalorícese e o resultante acoutamento das ideoloxías faga que por extinción sexa innecesaria manter a liña divisoria que no seu momento deslindaba a dicotomía entre dereita e esquerda.

Todo un galimatías que dexenerou nunha crise de valores, cuxos protagonistas non son outros que os dous partidos que en suplida alternancia tomaron control formal do Goberno, e que agora, intentan evadir responsabilidades tras manobras de continuidade, aparentando estar a facer cambios que necesita o país, ao só obxecto, de utilizar a dinámica da argucia para seguir estafando os seus tradicionais electores.

O epicentro dos males do noso sistema está localizado no ámbito que conforma o tándem PP-PSOE, sen que neste caso, o concepto asociado de dereita e esquerda política mais que ser significativo de posturas ideolóxicas, sexa a nota discordante das contradicións que envolve a devandita conceptualización; pois en ambos os dous casos, exigua ou nula ideoloxía política pódeselle adxudicar a ningún dos dous partidos que veñen dando acubillo nas súas filas ao groso da corrupción do país, un inxustificado amparo que mais pronto que tarde rematará por dinamitar a unha e outra formación por manter no seu foro a uns cadros militantes que pola escuridade dos seus actos, evidencian ser amizades perigosas para a democracia.

Chegamos a tal punto de detrimento que a degradación superou todo límite tolerable, ata o extremo, que a situación política do país raia no dramático, e polo tanto, mais alá que activar unha vez mais o trillado procedemento de rexeneración democrática, o que demanda a situación á maior urxencia é un rescate político en toda regra, coa finalidade de paralizar viciadas frouxidades e orientar os obxectivos a conseguir que a acción do Estado sexa desempeñada en beneficio da sociedade; convertendo a indignación en cambio político e facendo que determinadas forzas minoritarias logren captar o voto descontento de Xénova e de Ferraz. 

E iso ten de ser así, contando co referendo da vontade popular á marxe do falso arquetipo da Esquerda e a Dereita, pois se en realidade preocúpanos o futuro,  temos  de evitar por todos os medios volver a repetir os erros do pasado.