31 oct 2014

ESPAÑA CHEIRA QUE APESTA

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario;  Globedia

De non erradicar ao bipartidismo nos próximos comicios, a continuidade da incompetente e corrupta casta política, rematará por arruinar a ESPAÑA para varias xeracións.


En termos xerais a corrupción política é o peor xeito de utilizar o poder público de forma clandestina, coa finalidade posta na consecución a todo prezo de vantaxes espurias; é dicir, a corrupción é un fenómeno de relaxamento moral que por proveito exclusivo duns depravados personaxes, está a causar graves prexuízos non tan só a quen directamente padecen os seus efectos, senón tamén, ao ambiente social na que se desenvolve; coincidindo o maior apoxeo desta eiva co debilitamento crecente das institucións políticas.

Pois de feito, a corrupción non é nin máis nin menos que o produto final dunha situación degradada politicamente, cuxo decaemento reflicte a actual situación dunha aldraxada España, que máis que admitir remodelacións imposibles ou patéticas peticións de perdón, pola súa gravidade, esixe pasar de inmediato ao mais alá dunha acción directa, onde a desinfección e hixienización do sistema sexan o obxectivo perentorio de expurga, que poña punto final ao actual estado de degradación, e con iso, déase acceso a unha nova xeración de políticos que forxando ilusión e expectativas sexan capaces de satisfacer as inquietudes da sociedade, para así converter o actual estado de indignación no cambio positivo que o país evidentemente necesita.

Esixencia obrigada pola corrupción xeneralizada dos partidos políticos como o PP e o PSOE, que nacidos na probeta da transición, na actualidade, pola súa notoria vinculación con esta perversión, é imposible recobrar como opción política viable, dada a súa insolvencia para desempeñar democraticamente o poder público, e por iso, xustificación sobrada para situalos electoralmente á marxe dos ámbitos de representación.

Circunstancia que en vía de recondución, facilite alternativamente a entrada en escena a novas formacións políticas que a diferenza das xa referidas, libres de todo lastre e turbias dependencias, traian consigo novos proxectos de futuro capaces de afrontar e resolver os graves problemas da nosa sociedade, cumprindo coa súa función innovadora as necesidades básicas que demandan asiduamente a gran maioría dos gobernados.

Pero se percibimos o alcance da corrupción na súa verdadeira magnitude, como un conxunto de formas delituosas utilizadas por uns delincuentes políticos para apoderarse indebidamente do alleo mediante a violación da lei e o menoscabo dos dereitos colectivos, e se a iso engadimos como factor de contraste, as declaracións do presidente do Tribunal Supremo e do Consello Xeral do Poder Xudicial, Carlos Lesmes, advertindo que España non está preparada para loitar contra esta corrupción que nos asedia, sinalando a liña seguida, que o propio marco legal de aplicación, non dá resposta ás novas formas de criminalidade, ao non ser para nada o adecuado para combater aos grandes defraudadores por estar pensado para delitos menores, propios de "roubagaliñas".

Ante tal disxuntiva antóllase inverosímil poder erradicar a corrupción dende a formalidade xurídica do propio sistema, por canto, só poderíase rematar con ela se o castigo tivese forza disuasoria para evitar a súa práctica; pero na nosa realidade sociolóxica todo apunta a deducir que a corrupción está por enriba da lei e non polo defectuoso do sistema legal como resulta ser o caso, senón tamén, porque a norma xeral é que a maioría das leis fanse para beneficio dos poderosos que ante a lei teñen un plus de inocencia, que asemade vén a confirmar que en modo ningún a xustiza sexa igual para todos.

Cada vez é mais perceptible que os partidos políticos "tradicionais" convertéronse en organizacións proclives á práctica do delito, que utilizando a súa situación no poder, inflúen para estender a corrupción a todos os ámbitos da administración, coa agravante da súa incorporación ao circuíto da delincuencia organizada, sen que a pesar dos testemuños sobre as súas lesivas prácticas, os medios de loita ao alcance afrontasen aínda este fenómeno coa contundencia que require a gravidade dos seus actos.

De aí que agora, lonxe de toda dúbida, as organizacións políticas PP e PSOE, artífices de converter ao país na actual ruína, non sexan para nada os indicados para dar o cambio de rumbo necesario, pois resulta mais que evidente que o bipartidismo existente, ademais de máximo responsable do actual estado de degradación, son a relación conexa do distanciamento existente entre representante e representado, á marxe que o seu carácter de duopolio no poder, delata a relación entre a corrupción política, a desestabilización económica e a total carencia de solucións á problemática.

Unha complexidade cuxa única resolución pasa irremediablemente por facer falar ás urnas.

No hay comentarios:

Publicar un comentario