PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia
Como opción persoal, se alguén quere levarlle a contra á realidade, a pesar do incorrecto de tal decisión está no seu dereito de facelo, por canto trátase dun exercicio de libre albedrío e sobre todo dunha práctica moi servizal para quen lle praza actuar como un parvo ou lle agrade tirar da quimera para satisfacer a súa vaidade; agora ben, unha cousa é o narcisismo disoluto e outra distinta elevar o egocentrismo enfermizo a rango doutrinal para facer tragar aos demais con tan anacrónica excentricidade, e isto por incrible que resulte é a tendencia que vén seguindo o PP e os seus acólitos cando a través de artificios, intentan vendernos fume, enganosamente etiquetado de aparente realidade.
É perceptible que quen no seu día utilizou as malas prácticas e a mentira para acceder ao poder, actualmente por aquilo do afianzamento, mais que mudar de hábitos manteña idéntico proceder, pois se así non fóra a seriedade faríase notar na función do actual Executivo, e, non obstante lonxe de todo cambio, cando o país segue en caída libre, os membros do gabinete con Rajoy á fronte optan pola artimaña de inverter a realidade dos feitos camuflando unha nova etapa de recortes tras unha anunciada chegada de crecemento, proclama, que por inverosímil fai que percibamos con mais intensidade se cadra, que o futuro do país mais que estar en mans duns dirixentes de solvencia probada está a expensas da temeridade que instrúe un fato de completos incompetentes que sen ser solución a nada si acentúan complexidade á situación.
Polo tanto, non se deben silenciar actitudes enganosas dos que se dedican a alimentar falsas expectativas versionando ao seu antollo a realidade, pois na actual conxuntura, mentres se manteñan a simulación como práctica política é farto improbable que poida darse o mínimo síntoma de reactivación, e iso é así por mais mensaxes subliminais que difunda un estrafalario Rajoy, por canto, intentar cambiar o país asumindo como propias as directrices impostas polos mercados financeiros, mais que preservar o funcionamento positivo da economía é apostar pola súa retracción, sendo tal práctica un distintivo de quen voluntariamente, ás costas dos seus electores, exerce gustosamente como fillo adoptivo dos proxenitores da crise.
Cando a estrutura produtiva do país se afunde no vórtice causado polos artífices da regresión económica, é unha entelequia do PP anunciar visos de solución, e cando iso prodúcese nun escenario como o actual onde cada día pechan ao redor de 200 pequenas e medianas empresas e destrúense 2.300 postos de traballo, entón, soster tal afirmación hase de percibir como unha falacia con ánimo terxiversador, cuxa única finalidade non é outra que escapulir o fracaso das súas políticas de reactivación como o indican as 680.000 firmas mercantís que cesaron a súa actividade e as 994.000 persoas que perderon o emprego, e todo, durante o bienio negro do mandato conservador, deterioración laboral á que en idéntico período hai que engadir os 198.000 mozos dados de baixa do paro polo seu "espírito aventureiro", por ese impulso á excursión, que equivocadamente, durante anos dimos en chamar emigración.
Mentres isto acontece e a cultura da produción e o emprego seguen a rentes do solo, a súa antónima, a "economía de casino" non cesa de festexar excedidos beneficios e desorbitados estipendios especulativos, logrados, a custa de apropiarse do produto dunha arbitraria austeridade e dos recortes aplicados á política do benestar, sendo un referente de tan escandaloso escamoteo a vantaxosa situación da banca xenuína, quen en coincidencia co rescate europeo de 41.000 millóns e ao mesmo tempo de recibir a inxección de 108.361 millóns de axudas públicas, tan só no ano 2013 chegou a duplicar os seus beneficios embolsando ata o terceiro trimestre a nada desdeñable contía de 6.702 millóns de euros.
Incoherente paradoxo, máxime se este resultado prodúcese cando a banca pecha a billa ás empresas e ábreo ás Administracións Públicas a través dunha desacertada decisión de parcialidade económica, por canto ao dar preferencia a ese xiro, nove de cada dez empresas víronse afogadas pola restrición crediticia desas entidades financeiras ás que o Goberno con calculada permisividade lles autoriza que superen ás súas anchas á marxe de toda regulación, sen gardar disciplina de conduta nin cumprir co obxectivo da súa función social.
A gradual deriva do PP cara a postulados de ultra dereita fai que as súas políticas por reaccionarias asusten ao medo e apesten a involución, de non ser así, haberían de entender que a verdadeira dinamización só ten na economía produtiva o seu aliado natural e que toda versión allea a esta alianza surtirá efecto contrario ao previsto conducindo cara a un permanente estado de recesión, complexidade, que motivará que o país siga o seu ritmo endemoñado cara ao desastre, e todo, pola absurda pretensión de quen intenta poñer remedio á crise a golpe dunha apócrifa reactivación.
Non só é o neoliberalismo, en España a situación é moito
mais alarmante, pois ao crecemento do desemprego e a pobreza temos de engadir a
supresión de dereitos e liberdades.
É perceptible que quen no seu día utilizou as malas prácticas e a mentira para acceder ao poder, actualmente por aquilo do afianzamento, mais que mudar de hábitos manteña idéntico proceder, pois se así non fóra a seriedade faríase notar na función do actual Executivo, e, non obstante lonxe de todo cambio, cando o país segue en caída libre, os membros do gabinete con Rajoy á fronte optan pola artimaña de inverter a realidade dos feitos camuflando unha nova etapa de recortes tras unha anunciada chegada de crecemento, proclama, que por inverosímil fai que percibamos con mais intensidade se cadra, que o futuro do país mais que estar en mans duns dirixentes de solvencia probada está a expensas da temeridade que instrúe un fato de completos incompetentes que sen ser solución a nada si acentúan complexidade á situación.
Polo tanto, non se deben silenciar actitudes enganosas dos que se dedican a alimentar falsas expectativas versionando ao seu antollo a realidade, pois na actual conxuntura, mentres se manteñan a simulación como práctica política é farto improbable que poida darse o mínimo síntoma de reactivación, e iso é así por mais mensaxes subliminais que difunda un estrafalario Rajoy, por canto, intentar cambiar o país asumindo como propias as directrices impostas polos mercados financeiros, mais que preservar o funcionamento positivo da economía é apostar pola súa retracción, sendo tal práctica un distintivo de quen voluntariamente, ás costas dos seus electores, exerce gustosamente como fillo adoptivo dos proxenitores da crise.
Cando a estrutura produtiva do país se afunde no vórtice causado polos artífices da regresión económica, é unha entelequia do PP anunciar visos de solución, e cando iso prodúcese nun escenario como o actual onde cada día pechan ao redor de 200 pequenas e medianas empresas e destrúense 2.300 postos de traballo, entón, soster tal afirmación hase de percibir como unha falacia con ánimo terxiversador, cuxa única finalidade non é outra que escapulir o fracaso das súas políticas de reactivación como o indican as 680.000 firmas mercantís que cesaron a súa actividade e as 994.000 persoas que perderon o emprego, e todo, durante o bienio negro do mandato conservador, deterioración laboral á que en idéntico período hai que engadir os 198.000 mozos dados de baixa do paro polo seu "espírito aventureiro", por ese impulso á excursión, que equivocadamente, durante anos dimos en chamar emigración.
Mentres isto acontece e a cultura da produción e o emprego seguen a rentes do solo, a súa antónima, a "economía de casino" non cesa de festexar excedidos beneficios e desorbitados estipendios especulativos, logrados, a custa de apropiarse do produto dunha arbitraria austeridade e dos recortes aplicados á política do benestar, sendo un referente de tan escandaloso escamoteo a vantaxosa situación da banca xenuína, quen en coincidencia co rescate europeo de 41.000 millóns e ao mesmo tempo de recibir a inxección de 108.361 millóns de axudas públicas, tan só no ano 2013 chegou a duplicar os seus beneficios embolsando ata o terceiro trimestre a nada desdeñable contía de 6.702 millóns de euros.
Incoherente paradoxo, máxime se este resultado prodúcese cando a banca pecha a billa ás empresas e ábreo ás Administracións Públicas a través dunha desacertada decisión de parcialidade económica, por canto ao dar preferencia a ese xiro, nove de cada dez empresas víronse afogadas pola restrición crediticia desas entidades financeiras ás que o Goberno con calculada permisividade lles autoriza que superen ás súas anchas á marxe de toda regulación, sen gardar disciplina de conduta nin cumprir co obxectivo da súa función social.
A gradual deriva do PP cara a postulados de ultra dereita fai que as súas políticas por reaccionarias asusten ao medo e apesten a involución, de non ser así, haberían de entender que a verdadeira dinamización só ten na economía produtiva o seu aliado natural e que toda versión allea a esta alianza surtirá efecto contrario ao previsto conducindo cara a un permanente estado de recesión, complexidade, que motivará que o país siga o seu ritmo endemoñado cara ao desastre, e todo, pola absurda pretensión de quen intenta poñer remedio á crise a golpe dunha apócrifa reactivación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario