DERROCAR Á DITADURA INVISIBLE

PUBLICADO EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; La Región; Faro de Vigo; Atlántico Diario; Infocadernos; Globedia

Se a pesar da que está a caer, o resultado dos próximos comicios reafirma a consolidación do actual escenario político, non existirá mais culpabilidade que a dun electorado perverso.

Cando nos comicios do 2011 o PP alcanzou o triunfo electoral adxudicándose unha maioría super folgada nas urnas, é máis que sabido que tanto a nosa economía coma a da Unión Europea xa estaban inmersas na recesión causada polo estalido da burbulla inmobiliaria, que fronteiras dentro fóra alentada e favorecida polo ex presidente Aznar que para efectos internos foi o principal causante do posterior desastre.

Aquela arrevesada situación a pesar da súa notoriedade, por miopía política, un PSOE alternante negouna  porfiadamente, sendo a súa obstinación por ocultar a verdade, ademais dunha insensatez, o estigma que alimentou a desconfianza e o escepticismo dunha masa electoral aclimatada á cultura do Estado do Benestar, que perceptora do pervertido hipnotismo socialista e do shock traumático que se aveciñaba, inxenuamente, lonxe de buscar alternativa electoral en fontes do progresismo, optou maioritariamente por deixarse marabillar polos cantos de serea dunha reaccionaria dereita "popular".

Se o insensato referendo dese electorado crédulo foi a clave do avultado resultado do PP naqueles comicios, non é menos certo, que tamén foi ese mesmo apoio quen polo talante involutivo do receptor e polas súas malas praxes na administración do poder, propiciou a quebra institucional, e en suplencia, impuxo a instauración dunha ditadura invisible, ese modelo que disfrazado de democracia ademais de suprimir as aspiracións colectivas, comandou os designios do país e cuxa rancia repercusión conduciu ao menoscabo da totalidade das garantías constitucionais afectando por un igual tanto ao marco das liberdades coma aos dereitos fundamentais.

Aí temos como mostra, o espírito totalitario das leis en tramitación como a xeneralizada supresión da ecuanimidade, unha situación de deterioración colectiva, onde á masiva perda de emprego lle seguen as prácticas de desafiuzamento, as desigualdades na distribución da renda e demais prexuízos agregados que sitúan ao quórum social no albor da pobreza e en estado de exclusión, nunha posición extrema que sen mais paliativos esixe con urxencia un proceso de catarse integral como único procedemento efectivo para alcanzar a restitución dunha democracia perdida.

En consecuencia, non deben caber mais tolerancias cos que utilizan a política para beneficio duns poucos, sendo obrigado erradicar a dominante pasividade reinante para dar paso á potenciación dunha conciencia crítica, e recuperar con iso os valores caídos en desuso, para así, espertar a adormecida indignación colectiva como réplica á inxustiza imperante, coa firme decisión de quebrantar as normas e as leis impostas polos artífices políticos desta perniciosa ditadura invisible, sen descartar cantas accións sexan necesarias para garantir o cumprimento do espírito e a letra do marco constitucional e a restitución duns proscritos valores democráticos; se ben para alcanzar esa meta, ademais de cordura electoral, é imprescindible superar as insuficientes formas dunha simple democracia espectadora para progresar cara a unha verdadeira democracia participativa.

Agora ben, iso será farto difícil mentres perviva a condescendencia cos manipuladores políticos e sígase outorgando crédito electoral ás súas insolvencias, podendo afirmarse que non existirá recondución posible se non se dá unha transformación na mente dos votantes para adaptar o seu parecer a unha nova forma de pensar, pois resulta evidente que na actual tesitura o valor que se esconde detrás de cada voto é un todo inservible á hora de limpar o sistema e as institucións de políticos infectos, e isto está intimamente ligado coa decadencia moral, política e económica que acurrala o país.

É por iso, que por mais vontade popular que secuestrase nas urnas, o PP, polo seu propio credo ideolóxico e as súas connotacións cos escándalos e a corrupción, politicamente é a opción menos apropiada para poñer remedio á situación extrema que vive o país, toda vez que os seus obxectivos, lonxe de atender ás aspiracións dos electores responden en exclusiva ao mandato e intereses da elite financeira, de aí que haxa de facerse caso omiso cando o Presidente Rajoy na súa conversación doutrinal chega a confirmar, que a economía saíu da trincheira e combate na fronte da recuperación, cando é de todo punto notorio que a propia crise institucional impide alcanzar tal posibilidade.

En razón ao exposto, cando avecíñase un novo proceso electoral é tempo de reflexión e momento apropiado para descolgarse dese neoliberalismo confuso, época tamén de mudanza para desbotar a coacción ao voto útil e decidirse por poñer en valor principios éticos, votando ao partido de ideoloxía acorde, combatendo así trinta e cinco anos de putocracia bipartidistas e evitando a indixestión de tragar por democracia esta esperpéntica ditadura invisible.