PUBLICADO 27/10/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia
O tan traído e levado respaldo electoral nos comicios galegos a prol das políticas neoliberais do PP, é unha
apreciación onírica, unha fantasía militante á marxe da realidade.
A
xulgar polas declaracións dos membros da cúpula dirixente, desde o oficialismo conservador, nun alarde de euforia, a súa xefatura interpreta o triunfo electoral do domingo último en clave
metereolóxica, pensando que a súa vitoria dálles a cobertura protectora dun tempo de bonanza, ao deducir que cos resultados acadados, politicamente, lograron
instalar un anticiclón permanente
que frea a entrada
a toda inclemencia borrascosa.
Estes
meteorólogos da dirección
"popular" á hora de realizar as súas
previsións debesen desprenderse do
seu entusiasmo crónico, saber, que a presión social é unha mostra de descontento imparable
que non se mide en milibares. Debesen asumir tamén que cunha diminución de
102.000 votos, teñen obtido o peor resultado do PP en Galicia desde hai 23
anos. Expoñente crítico de cuxo análise neutral se desprende a existencia de
razóns sobradas, para aceptar,
que os votantes, si pasaron unha
severa factura ás inasumibles políticas de recortes.
Por
tanto equivócase de plano quen traduce o
triunfo de Feijóo como un impulso á
política neoliberal do PP a nivel de
estado. Negación reforzada asemade por factores
de incorrección, pois por mais
malgaste de suficiencia que se transmita, os protagonistas teñen de asumir sen
mais paliativos a súa pertenza ao
protectorado alemán, e aceptar
que o goberno monicreque do noso país por renuncia
expresa á autenticidade de soberanía, non ten outras políticas distintas ás
ditadas desde a metrópole de Berlín.
En
razón a iso, por mais xerarquía que
Rajoy queira atribuírse nas nefastas políticas de Estado, o seu descrédito nacional e
internacional é tal, que lle subtrae
toda facultade e autoridade para exercer
eficazmente o goberno
do país. Sendo as
oligarquías xermánicas a través das súas
prácticas de absolutismo no seo da UE, e da
intransixente imposición do papel a cumprir polo Banco Central Europeo, quen si impoñen con
plena potestade a folla de ruta do
noso futuro incógnito, decisións que
como queda dito, cernan toda
atribución ao gobernanza autóctona que
actualmente ostenta o partido conservador español.
Xa
que logo, o tan traído e levado respaldo electoral nos comicios galegos a prol das políticas neoliberais do PP, é unha
apreciación onírica, unha fantasía militante á marxe da realidade, que en
calquera caso, postos a desvariar, toda adxudicación dun suposto recoñecemento non tería de
recaer en Rajoy pola súa
condición de cónsul colonial, senón
na chanceler Merkel, como referente
intelectual e artífice das políticas neoliberais que sacoden a nosa
estabilidade socio económica, e que a prole dos "populares" a pesar
dos graves prexuízos derivados non reparan
en asumir de bo grado.
Neste
contexto, hase referir que a crise que
nos invade creou unha confusión na receptiva
dos electores. As mensaxes claras de épocas pretéritas, aquelas que
marcaban precisa diferenza de contraste
e distinción entre a diversidade de ofertas políticas, agora, foron suplidas pola dinámica da falacia, por
unha maxia terminolóxica escudada nunha algarabía macroeconómica, que fai que na súa mingua o
elector déixese influír nas súas decisións transcendentais por aspectos tan
anacrónicos como as oscilacións da prima de risco ou a evolución da débeda soberana.
É
evidente que esa clase política franquiciada polos mercados financeiros non cella no seu empeño
de favorecer os intereses dos seus protexidos, quen de seu son os auténticos axitadores da economía especulativa. E nesa
traxectoria caracterizada por unha unidade
de acción sen fisuras, é desde onde afianzan a súa estratexia de conquista á conta de utilizar a
ignorancia como ferramenta de ampliación
da súa masa activa, onde tamén, por fuga
contra natura recalan inclusive os
propios prexudicados dos seus efectos, como consecuencia, do deixamento
de quen politicamente perderon papel
opositor.
Con
todo as eleccións galegas son o
referente indicativo de que camiñamos
cara a un cambio radical de época, que
entramos nun ciclo convulso provocado
por esas políticas de recorte que prodiga a forza política triunfadora e
cuxo resultado, máis que achegar solucións acentuará a intensidade da crise, ao
disparar no
É
momento de atoparse coa realidade, de
que as forzas de esquerdas tomen acción
de unidade, rescatando espazo social e
recuperando o tempo perdido, para frear o servilismo político e deter a ostentosa ofensiva do poder económico transnacional, aínda que
previamente, teñen de chover dimisións a eito que dean paso
á apertura de claros e
deixen albiscar o sol
da renovación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario