A CAÍDA DOS FURTIVOS

PUBLICADO 13/10/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Non é de estrañar, que a  fidelidade nos  grandes partidos esborrállese en plena campaña electoral, que os electores frustrados abandonen a habitual tendencia polo bipartidismo, apostando alternativamente  por outras formacións políticas mais combativas e preocupadas  polo cotián.

A crise e a influencia  das súas medidas  de reaxuste  son  o principal problema que nos golpea,  o  factor de impulso  do desmantelamento da nosa  estrutura  produtiva, e asemade, o testemuño do descomunal desemprego  que padece a nosa comunidade, cuxa  esperanza de recuperación,  canto menos, antóllase  incerta.

A pesar de tan difícil expectativa, o que programaticamente debese ser obxectivo destacado na oferta electoral das  forzas  concorrentes aos comicios do 21-O, o certo é, que aínda sendo o paro o asunto de maior  preocupación dos electores, e por tanto, cando  a loita contra o desemprego tería de  configurarse como un obxectivo primordial,  as  dúas forzas políticas responsables  da situación  (PSOE e PP), lonxe de aceptar esta clamorosa demanda social  asumindo a premisa de achegar  solucións de urxencia, nunha inaudita afinidade estratéxica  coinciden en empantanar  a cuestión,  evitando así o desafío de afrontar remedios  a tan  grave conflito. 

En razón a estas pautas de comportamento, non é de estrañar, que a  fidelidade nos  grandes partidos esborrállese en plena campaña electoral, que os electores frustrados abandonen a habitual tendencia polo bipartidismo, apostando alternativamente  por outras formacións políticas mais combativas e preocupadas  polo cotián; por  organizacións   de maior solvencia democrática dirixidas por representantes  mais sensibles, por candidatos decididos  a pór   remedio  aos  inconvenientes que neste delicado momento histórico padece a gran maioría da sociedade  civil.

Esa que non outra vai  ser  a translación electoral dominante, a circulación oposta á tendenciosidad  demoscópica, a esas enquisas que agraciados sectores da mass media prodigan  coa única intención de influír electoralmente, a prol de quen,  politicamente desde o poder público,  favoreceulles outorgando un trato vantaxoso de preferencia   aos seus intereses comerciais.

Ao parecer as formacións políticas maioritarias negan recoñecer o seu desfasamento coa realidade, e na súa conquista de réditos electorais seguen utilizando  a fascinación para influír tendencia nas masas crédulas,  sen asumir que co  absurdo  das súas prácticas  aplicadas nos  gobernos de alternancia, foron dilapidando  todo dominio de influencia.

Agora é a crúa realidade  quen  impón o  voto de conciencia,  relegando a mercadotecnia a un plano  accesorio.  As técnicas utilizadas psicoloxicamente  para a venda do substancial político como  produto de consumo masivo, estreláronse contra o anacronismo  da  simulación  democrática para dar regreso ao  espírito crítico. Novo escenario, onde por engano electoral continuado,  os factores de persuasión, xa non se logran co exercicio da palabra, si esta, non vén apoiada da fiabilidade dos feitos, é dicir, desatouse un   ultimato contra  as prácticas de engano que até a temporalidade do inmediato sustentaron a fraude electoral. 

O desencadenamento  desta reacción critica, desemboca na desconfianza que a maioría social mantén  cara ás grandes forzas políticas estatais como consecuencia  da súa perda de lexitimidade democrática.  Cuxa repercusión palpable deixa ao descuberto  o  dominio dos  privilexios  propios sobre o  interese xeral,   a negación  dos   dereitos fundamentais  dos cidadáns, do mesmo xeito que  o respaldo  ás   políticas regresivas causantes da  destrución de empresas e o desbordamento do paro,  e por extensión, a defensa da economía  especulativa en detrimento da economía real, e  como broche,  a escandalosa implicación como parte activa  nos  continuos casos de corrupción  política.

É evidente pois,  que o sector maioritario  da clase política está en decadencia,  e que  o seu rescate, irremediablemente precisa dun revulsivo de rexeneración  de confianza.

No entanto, como electores temos de estar alerta e non  sucumbir á tentación involucionista  que rodea a frustración de todo  momento crítico. O antídoto á  indignación  pasa por osixenar o  estado de dereito    botando  man da excepción que confirma a regra, para así, operar en consecuencia. Decantando o  apoio por aquelas  organizacións políticas, por aqueles dirixentes que no marco  de este contaxio de deslealdade colectiva,  foron quen de manter a súa integridade, demostrando  con iso que a pesar  do descrédito social da clase política, existe unha minoría honesta na que confiar.

Por tanto temos de refugar a abstención como remedio. O 21-O, somos obrigados  a participar nos comicios promovendo unha renovación representativa, a través dunha aposta  colectiva en defensa  da  transformación do actual modelo político e a súa suplencia por unha proposta alternativa que priorice o social ante o financeiro. Sendo conscientes que  a  elección  dos artífices do novo ciclo ten de ser oposta  á que deu  orixe aos  autores do desastre. O cambio é irremediable, pois non debemos ignorar que en gran medida,   a crise reside  na  imaxe e actitude que proxecta a clase política.