QUEN VOTA É A CARTEIRA

PUBLICADO 01/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio  que agrupa   o descrédito político coa restrición  económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente  na decisión do  elector impóñase  a carteira á ideoloxía. 

Cando o Presidente Feijoo decide extinguir a lexislatura decretando anticipadamente a convocatoria de comicios, ao cidadán do montón non debe pasarlle desapercibido que si esta medida tómase ostentando a xefatura  dun executivo con respaldo parlamentario en maioría, tal determinación  resulta ser  cando menos  un  completo contrasenso. Por tanto este paradoxo  orienta que todo exame sobre este adianto   electoral será equívoco  senón prescíndese da coherencia, substituíndoa polo "postulado de Rajoy" como  clave  analítica.  Práctica xa ensaiada nas eleccións xerais, un calculado sistema sen código de conduta,  utilizado  por quen sen reparo,  apostan pola   deslealdade e o engano como sistema de escalada ao poder.

Por iso tras a declarada  prontitude do plebiscito,  tras ese sinal  de levar aos electores ás urnas a toda celeridade, mais que entreverse  un exercicio  de grandeza  democrática limpo e transparente, tras esa aparente   normalidade,  ocúltase un acto de perversión cuxa  finalidade  non é outra que  adiantarse aos acontecementos, e evitar con iso o desgaste electoral que  ocasionaría a prevista onda de recortes e axustes. 

Medidas que agora  atrasan estratexicamente en evitación  de repercusións negativas  ata que  despois do escrutinio, superado o engano, apremarán tras a súa posta en práctica.

Resulta unha falacia  que Feijoo tente agora  xustificar a súa decisión  de anticipar os comicios baseándose en aspectos    de madurez política,  aducindo   a súa intención  de non crear mais inestabilidade, ou insinuando sinerxías de aforro por coincidencia coas eleccións vascas. Tales coartadas evidencian que o actual inquilino de Monte Pío, por prorrogar a súa estancia no poder, vén disposto  a incrementar o desprestixio da clase política  ao tentar coarlle un  envurullo á masa electoral  a través dunha     estrataxema que por incrible delata a súa  total desconsideración e falta de respeto  para cos  destinatarios.

As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio  que agrupa   o descrédito político coa restrición  económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente  na decisión do  elector impóñase  a carteira á ideoloxía. A desmotivación  ideolóxica se fixo patente nas  últimas eleccións xerais, e así,  cando as medidas económicas do goberno socialista achicaron o poder adquisitivo do segmento electoral  teoricamente de esquerdas,  estes, en maior contía  cambiaron  o seu voto  cara ao bando conservador, sen que tal determinación,  supuxese mutación de ideario algún  por inexistente.

O que resulta incuestionable, é deducir  que aquel traslado de conveniencia que fose  determinante para garantir a maioría absoluta do PP, a tempo presente  polo  frustrante do resultado,  converteuse  nun bumerang de alto risco cuxa ruta de retorno ameaza con pasar factura.

Pero os conservadores non só incumpriron as expectativas de recuperación que prometeran,  senón que co seu exercicio de goberno, evidenciaron  a súa posición contraria ás políticas económicas de crecemento, e o seu aliñamento  incondicional  ás receitas neoliberais de austeridade que preconizan os  culpables da crise sistémica. 

Tal circunstancia converte aos membros do Executivo popular  en axentes  dos especuladores financeiros  e recadadores dunha débeda delituosa e ilexítima, sendo a estratexia de periodificación do seu cobro o factor determinante do adianto electoral, no sentido de evitar  os desgastes que ocasionaría esgotar a lexislatura   en razón  á coincidente identidade entre contribuínte e elector.

Por iso para entender a táctica  de Feijoo, o votante debe saber   que o desmesurado esforzo fiscal que vén soportando actualmente; a curto prazo, verase agravado aínda máis  como consecuencia da aplicación  de novos recortes e a alteración á alza dos valores impositivos vixentes. E que esas medidas tan só apárcanse  na temporalidade electoral,  para evitar que a carteira do votante se resinta,  e así, tras unha aparente estabilidade, camuflar  os prexuízos  dunha realidade oposta,  para con iso,  non prexudicar os seus resultados nas urnas.

Con todo, nesta acelerada decisión,  hai  un anuncio en cuberto que non se pode despistar, tal é o feito que tras os comicios, por axuste ás esixencias asumidas no contexto do  rescate, verán  rebaixadas  as percepcións os 700000 pensionistas da comunidade, como tamén  será un feito a redución do actual cadro de persoal dos 200000 funcionarios que conforman a administración autonómica.  Esas  son as dúas principais  ameazas  que tenta  ocultar o  candidato Feijoo, pois sabe de antemán  que a súa repercusión  faría que as carteiras apostasen polo envorco electoral, circunstancia que daría ao traste coa súa continuidade ao fronte do goberno galego.