ARRANXO OU TRAXEDIA

PUBLICADO 11/08/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Coas súas reincidentes astucias, o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais  que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos  que  a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes.

Contrariamente ao criterio que  algúns poidan manter,  a maior desgraza dun país non é sufrir unha crise,  iso é unha eventualidade pasaxeira, facilmente remediable se contamos  coa participación cualificada  das  persoas apropiadas,  é dicir, coa intervención   dun equipo político renovado; executivos de novo cuño  adscritos á decencia,  e dispostos a impor  o mandato  das urnas  sobre calquera outra  estratexia  de dominio que tenten facer valer  os grupos de presión.

Agora ben, aquí  o problema é outro, a traxedia que padecemos  toma tinguiduras dramáticas, cando, quen  ostentando o mandato popular  esquivan o principio de soberanía que teñen outorgado, para despois de satisfacer  as súas indecentes  ambicións, a través dunha  vendetta inaceptable,  entregar  o poder executivo aos mercados, para que sexan estes en última instancia quen impoñan ao seu antollo  o devir político do país e o futuro dos seus cidadáns.

Para quen defende que en tempos de crises, rescatar ás persoas ten de ser a prioridade absoluta. Por mais que se esforce, non é capaz de entender a estes  descerebrados e a súa estúpida lema, cando afirman, que as dolorosas medidas do presente  son sacrificios  necesarios  para asegurarnos o futuro.

Polo visto,  os membros do PP non queren decatarse que o  26,7% dos cidadáns deste país viven no limiar da pobreza, e que durante o último ano as diferenzas de renda  incrementáronse nun  10%. Todo un referente  da  perigosa deriva que a súa política está a ocasionar,  cuxa única finalidade non é outra  que favorecer  as vantaxes dunha minoría dominante  á conta de impor    a  deterioración colectiva  aos dereitos da   maioría social.

Coas súas absurdas xustificacións,  o actual  Executivo evidencia unha total desconsideración  cara ao  groso da masa  electoral, a quen despois de enganar  nas urnas, agora infravaloran pondo en tea de xuízo  a súa capacidade analítica,  ao tentar  endosarlle un  "tocomocho político" onde  adxudicado o papel de vítimas, tentan  consumar a estafa  confundindo aos afectados   con mentiras en cuberto disfrazadas de verdades. 

Coas súas reincidentes astucias o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais  que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos  que  a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes. A verdade, é que resulta inexplicable que a par de incrementar    o  IVE, apróbese unha amnistía fiscal a medida dos fraudulentos. Como tamén o é, que mentres  ás Pemes, autónomos e particulares  se lles restrinxe  o acceso ao crédito, ás entidades bancarias responsables  do impedimento,  conténtaselles, obsequiándolles con decenas de miles de millóns de euros de diñeiro público. É tamén  evidente, a incongruencia de repercutir  os 23.465 millóns de euros do rescate de Bankia, a colectivos non culpables da crise a través da restrición de prestacións sociais e  a supresión ás empregadas e empregados públicos da paga extra de nadal,  etc., etc. 

           

A pesar do  castigo inmisericorde ao que  teñen  sometido  á  sociedade civil  a través da diminución dos seus dereitos,  e do  esforzo fiscal excedido  do límite  da  súa capacidade contributiva. Contrariamente  aos preconizados efectos  de repercusión positiva que supostamente produciría  a inxección de diñeiro publico  nos circuítos financeiros, o certo é, que despois de acatar súas ordes, de asumir disciplina, de marcar  o paso  na instrución imposta polos mercados, paradoxalmente,  son  estes mesmos,  quen inscriben ao Executivo dentro do pelotón dos torpes,  quen prodigan o pánico,  delatando a incapacidade  do goberno conservador para sacar adiante o país polos seus propios medios. Así resulta como os  axentes externos  que estipularan as directrices da política económica do país, agora deciden  abandonalo á súa sorte.

Ao parecer, actualmente tirios e troianos conflúen ao  asumir  que a doutrina económica aplicada desde Moncloa  a través do seu Plan de Austeridade, por si soa  non representa  solución algunha ao problema, por canto, a repercusión derivada, non fará senón un efecto contrario, asfixiando todo síntoma de recuperación.

De xeito evidente,  é necesario  un cambio de rumbo na política económica que agregue ao fomento da contención do gasto, elementos de estímulo ao crecemento, pois é de todo punto evidente,  que un país como o noso,  onde a caída de emprego  e a destrución empresarial son constantes de receso permanente, a exclusividade das políticas de recortes, dificultará que a economía free o seu esborralle, impedindo con iso, que o Estado poida facer fronte aos actuais contraídos.

O desafío non é doado, e para maior complexidade, como queda visto, non están á fronte as persoas indicadas.