PUBLICADO 05/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia
Os feitos
falan por si sós , por tanto non hai mais que engadir, tan só concluír
afirmando, que este país ten de someterse a un proceso de mutación inversa, pois é evidente que sobran políticos e faltan empresarios
Unha clase
política que despois de apropiarse do
mandato electoral, rompe unilateralmente
os seus compromisos coas urnas tomando dirección contraria ao contido da
súa oferta, tan só pódese definir como
un congregado de impostores.
A
clase política, ese colectivo de transformistas expertos en pintar cadros fóra
de lenzo, como resultado dese habitual
desvarío, terminan embadurnando o
panel da realidade coa brocha gorda da
súa ineptitude, para logo, tras pór pano á chapuza, ter o
atrevemento de chamarse a autoría
creativa dunha obra de arte.
É
indiferente o estilo pictórico , a estética, a técnica ou a idea adquirida; pois neste gremio artístico de saltimbanquis políticos,
tan escaso valor ten a plástica de
quen contornea un puño
cunha rosa ou quen esboza un ceo con gaivota, tendo en conta que a súa carencia, non só prodígase nos seus fondos senón que igualmente
deslízase polo perfil das súas formas.
 |
| Ministro, ex axente dos mercados |
Pero
a versatilidade destes eruditos de quincalla, non se para en pinceladas, chegando
coa súa extravagancia enfermiza a
converter o país no escenario apropiado
para dar
renda solta á representación dunha bufonada
descarnada, unha sesión continua, onde estes "bien pagaos", tentan camuflar
a súa excedida insuficiencia,
repercutindo a grosa factura do seu mal oficio, sobre uns atónitos espectadores que non logran entender a súa condición de
suxeito pasivo.
Quen,
non reaccionaron ante os primeiros brotes da crise admitindo que a súa orixe derivase en metástasis extensiva, quen tras catro anos
de diagnostico conclúen que o mellor
antídoto é matar ao enfermo, é evidente
que poden manter unha alianza de intereses e camaradería cos mercados
especulativos, pero non resulta ser o
cadro de persoal indicado, para afrontar de modo efectivo a reactivación da economía produtiva, que é
o único revulsivo aos males que padece o país.
Unha
clase política que despois de apropiarse
do mandato electoral, rompe unilateralmente
os seus compromisos coas urnas tomando dirección contraria ao contido da
súa oferta, tan só pódese definir como
un congregado de impostores, uns linguateiros
de feira pouco fiables, para quen a
democracia, é simplemente o marco apropiado para garantirse a indecente
exclusividade dos seus privilexios, mentres bailan a danza macabra que
interpretan os mercados.
Esta
clase política por máis mensaxes subliminares
que emitan para satisfacer o seu egocentrismo, poderán enredarnos con parafernalias bolsistas e rescates
bancarios; lograrán desbaratar o
país incrementando o esforzo fiscal mais
alá da capacidade contributiva dos cidadáns; alcanzarán o cinismo cernando as
políticas sociais que prometían manter;
saberán arruinar a estrutura produtiva do país facendo o contrario do debido ou manterán en activo un veto que
defendían levantar.
O
que non saberán resolver estes inútiles,
será, como saír da crise, como facer crecer a economía, como crear emprego,
pois devanditos obxectivos tan só lógranse
coa intervención decidida do universo
empresarial que maioritariamente conforman as PEMES.
Empresas, que urxentemente deben saír en autodefensa a través dos seus órganos de
representación, con iniciativas de
acción directa e medidas de
choque, dirixidas, a pór freo ao
negativo balance que como consecuencia das
inconcibibles medidas políticas,
ocasionou peches encadeados desde
o inicio da crise no 2008, cuxa cifra absoluta se eleva a 178 500 empresas o que levou implícito a
destrución de 2.985.000 postos de traballo,
cuxo rescate haberá de tomar preferencia
sobre calquera consideración obxectiva, do mesmo xeito que
a reactivación do investimento público.
 |
| A unidade empresarial como obxetivo |
É
innegable presumir, que quen foron
capaces de levar a este país ás cotas
mais elevadas do seu desenvolvemento, teñen demostrada capacidade para sacala
unha vez máis da lameira no que outros a sumiron.
É
obrigado pois, pór fin á economía imperfecta, non resulta tolerable
por máis tempo, manter activas as políticas sustentadas no monopolio dos mercados especulativos. A clase empresarial como único expoñente da
economía produtiva, ten o dereito de intervir e o deber de facerse ouvir alto e claro, e desde un papel protagonista, participar activamente na
recondución do país , facendo valer a súa
vocación inequívoca, que non é
outra, que contribuír, á creación dunha
sociedade cada vez máis próspera, tomando por singradura a
potenciación da empresa privada como o elemento mais importante da
xeración de emprego e riqueza
No hay comentarios:
Publicar un comentario