DON QUIXOTE ROMPE O TANGO

PUBLICADO 28/04/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A méxicana Pemex,  preséntase como a salvación do sector naval  galego, iso polo menos, é a conclusión que se desprende  da valoración oficial da viaxe  cursada recentemente polo Presidente Rajoy e o seu homónimo galego, Feijoo.

En vida, o dramaturgo arxentino Discépolo, definiu ao tango como un pensamento triste que se baila, o que nunca se imaxinou o acreditado  poeta bonaerense, era que a súa composición antolóxica, que baixo o título de  Cambalache,   puña en  solfa á sociedade  dos seus tempos, tomaría actualidade en pleno século  XXI, cando desde a vella España, Don Quixote,  cruzando o charco, sen muíños nin escudeiro, plantouse no escenario  riopratense sorprendendo a propios e estraños ao interpretar  unha coreografía á seu antollo,  unha versión  sui géneris,  onde a carencia de harmonía marcaba o ritmo   do impropio, proxectando  a  estampa   dun  completo cambalache, un só, de quen non soubo entender   que facían falta dous para bailar o tango.

 Pero o  enxeñoso cabaleiro  da escena , Antoni Bufrau, presidente de Repsol -YPF, revestido dun publicitado prestixio e  éxito,  paradoxalmente, este fracaso  arxentino, non deixa  ser  un novo   pau que lle asestaban, unha contrariedade  máis  dentro do expediente   deste alto executivo das finanzas.

Como referente de contraste, lémbrese  aquela odisea  na que houbo  de transixir a insubmisión da empresa pública alxerina Sonatrach, a subministradora de gas natural ao noso país vía conduto  do  Magreb.  Outro expoñente máis   dos desatinados resultados da  súa política  mercantil, que posibilitou que os norteafricanos, variasen  unilateralmente   os contratos take or pay,  sendo emitidos   á vez, polo  país de veos  e hiyaps, un laudo. cuxos  efectos altamente prexudiciais, recaeron directamente nas  arcas públicas,  por canto,  ao estar a actividade incluída dentro dos  denominados negocios de Estado,  a Administración española que actuaba como tutelante de garantías  debeu afrontar con diñeiro público  a repercusión  multimillonaria  dunha ineficaz xestión comercial.

Don Quixote non escarmenta  coas súas embestidas muiñeiras,  e como ao parecer a factura das  súas  arremetidas    non vai á  conta de resultados, senón a cargo do Estado, ante semellante vantaxe, non repara en tomar  riscos , e aquí téñenlle de novo, esta vez  despois de pasar  por arcas caudinas de Sacyr por axuste accionarial,  aquí vémolo á montura  de Repsol,  anunciando  unha alianza  coa mexicana Pemex,  para buscar conxuntamente oportunidades de negocio por terras aztecas,en particular, o   acceso aos recursos petroleiros deste país, cando é farto sabido  que a lexislación mexicana veta a intervención de firmas estranxeiras na explotación deste tipo de actividades.

Curiosa alianza nun contexto  de total  inseguridade xurídica, e nun marco de estrañas coincidencias  de temporalidade simultánea, resultando cando menos  sorprendente e un síntoma  de desconfianza,  que os herdeiros da revolución zapatista,   eríxense  en adaíles americanos dos intereses españois, sen dubidar  enfrontarse  a súa continental Arxentina, situándose contra o acto confiscatorio promovido polos cachorros xusticialistas que exercen de gardiáns da histriónica  presidenta Cristina Fernández de Kirchner

Canta bondade por nada...!  Estraño non? . Canta dose  de amor  renaceu  pola   nai patria!

 Resulta que  ademais de ofrecer a súa  mediación  no conflito, onde  o Quixote  Brufau  esixe 8.000 millóns de euros polo accionarial apropiado. E para maior sorpresa, tanta vontade  compleméntase  con outra decisión insólita  cuxa credibilidade toma corpo de dogma  de fe,  pois agora Pemex,  preséntase como a salvación do sector naval  galego, iso polo menos, é a conclusión que se desprende  da valoración oficial da viaxe  cursada recentemente polo Presidente Rajoy e o seu homónimo galego Feijoo.

É  obvio que se está xestando unha nova  expoliación, e por mais que os nosos mandatarios incorrectamente  perciban ver xigantes , o certo é que son méxicanos,   pero realmente trátase de muíños. Queda claro que aquel que  fose brillante  executivo de Arthur Andersen, hoxe metido en anos e  finanzas, debese  pensar en clave de substitución,    pois coas súas accións está a indicar que a súa equívoca estratexia,  é o factor desencadeante dos conflitos.

A expropiación Arxentina  doe......,  claro que doe!.

Pero esa dor abúrase para converterse  en quebradizo de cabeza permanente,   cando se percibe  con toda nitidez a errónea política exterior do Estado español, que ten por prato forte, a improvisación,  o disparate e o desnorte,  e excesivamente a  notoria  incapacidade dos executivos  da gran maioría das multinacionais do  noso  país, inutilidade despistada,  tras  afamados  curriculums  prefabricados  na  falsidade  que dispensa,  non considerar unha realidade  presidida pola súa continua colleita de fracasos   , é dicir, por non variar seguimos tendo o futuro  da nosa economía en mans   duns  insuficientes  metidos a políticos ou executivos.