ESPÍRITO DE CAMPANARIO

PUBLICADO 07/04/2012 EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

 

Alí, onde os suburbios da  periferia  toman contacto co Atlántico, onde os estaleiros salpican desemprego e as súas bancadas cheiran a veto naval, nese escenario  inactivo, é onde a clase política departe coa súa incapacidade.

Pódese afirmar sen risco a equívocos  que tras  o  auxe  ou a decadencia   de calquera hábitat ou  asentamento  socio económico, non son as  dinámicas territoriais  nin  os ritmos naturais da economía, quen impoñen os   factores  de tendencia, senón, exclusivamente a intervención política, que dependendo do grao de liderado do intérprete,  do  seu peso executivo  e nivel de destreza, terá  garantido o éxito ou estará condenado ao fracaso. Isto último,  toma corpo de frecuencia  cando o adaíl político resulta ser un  minguado, que  en vantaxe  dos seus intereses decide  darlle cancha ás súas ambicións,   aínda que con iso,  produza  un detrimento dos dereitos  colectivos  de quen  lle outorgaron a súa confianza.

E alí, onde os suburbios da  periferia  toman contacto co Atlántico, onde os estaleiros salpican desemprego e as súas bancadas cheiran a veto naval, nese escenario  inactivo, é onde a clase política incapaz  articular solucións aos problemas esenciais,  decide  acollerse á mística tomando devoción polo  espírito de campanario.  Doutrina encamiñada  á defensa do  absurdo, cando este, prodígase  na reafirmación do localismo mais porfiado,  aínda cando as súas consecuencias  deriven  en prexuízo da  sensatez. Este  complexo dogmatismo foi  a clave de inspiración para tomar decisión  polo desafortunado emprazamento da  sempre   inacabada infraestrutura portuaria  da Ría de Ferrol.

As  excentricidades  dogmáticas, reportan  consecuencias   incoherentes e isto motiva  que a mente dos nosos mandatarios axústese mais ao  diminuto estilo  de Liliput,   que ao xigantismo de Rótterdam, e así, cando o desenvolvemento do intermodalismo e a revolución tecnolóxica dos contenedores xa marcaba as tendencias  do transporte marítimo  futuro;  orientando a tipoloxía  e  escala dos novos  enclaves portuarios, por estas latitudes do noroeste, por non perder o fío coa    lixeireza  e seguir mantendo  a  hexemonía do disparate, os cativos da  inutilidade,  deciden   consumar outra insensatez máis , a través dunha construción portuaria de escaso porte,  que ademais de alterar as correntes  naturais da Ría, non dispuña de vocación  territorial de respaldo, soportando unha  orografía infame, ademais de ser notorias as  limitacións  técnicas e financeiras para   a  implantación das imprescindibles infraestruturas  de comunicación.  Obviamente outra vez mais perderamos a ruta do futuro pois o espírito de campanario impuxera a súa teoría.

Os escasos 300000€ habilitados nos actuais Orzamentos Xerais do Estado, para avanzar na  redacción do proxecto construtivo do ferrocarril até o emprazamento  de Caneliñas, non deixa de ser  unha evasión do executivo estatal para  demorar no tempo a construción desta infraestrutura forzada.  Tras esta decisión,  percíbese unha reconsideración sobre a conveniencia  da súa execución efectiva,  por canto  o  custoso investimento do convoi  non restará limitacións á operativa portuaria, xa que  tan só os grandes portos de funcionalidade manifesta, con especialización de alto rendemento  e instalacións apropiadas para os movementos masivos de carga,  formarán parte da  rede global do   transporte marítimo e multimodal, e no caso de referencia, ademais das limitacións citadas, o factor escala  como a súa restrición expansiva apuntan a deducir  que o porto exterior  de Ferrol está chamado a unha  especialización de segundo nivel, suxeita  ao  tráfico cativo local.

Resulta aventurado  estimar  cal será a dimensión máxima que alcanzará a os buques de nova  xeración,  o que  está  lonxe de toda dúbida é que a tendencia ao xigantismo dos Post-Panamax,  non se  paralizará  a curto prazo,  e esta tendencia da nova configuración de frota,  propicia,  unha reorganización do sector marítimo  como base  referente para establecer unha  rede xerárquica de portos para as liñas de servizos regulares, e folga dicir,  que no novo escenario, Caneliñas en Ferrol  e Langosteira na Coruña, quedarán  excluídos da prestación de servizos directo neste esquema de vangarda.

De todos os xeitos, Galicia ten unha  situación estratéxica para desempeñar unha función   relevante  no  futuro do transporte marítimo, Artabros, aquel porto que non se quixo facer,  segue sendo a alternativa, pois ademais da favorable vocación marítimo - territorial do seu emprazamento, ten  como aliado, a suavidade da  súa orografía,  a proximidade das infraestruturas de comunicación terrestre , viaria - ferroviaria,  e as condicións  apropiadas  para garantirse de partida  a súa función  como  "hubs globais", é dicir,  como un dos  grandes portos mundiais.

O primitivismo do espírito de campanario,  debe dar paso á sensatez, temos  de aprender dos erros e  aínda con anos de atraso estamos a tempo de tomar partida polo futuro,  envorcándonos,  decididamente  na culminación desta   iniciativa incuestionable, que  pola súa característica funcional, a súa condición  de espazo integrado, ten garantido o seu éxito no  contexto  do   ordenamento marítimo mundial.
 http://www.artabros.es/espanol/1_artabros/resumen_ejecutivo.pdf