GRÂNDOLA, VILA MORENA

PUBLICADO 21/04/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O povo é quem mais ordena

Terra da fraternidade 

A esperada estabilidade e progreso que  debese acompañar o cambio de réxime,  co paso do tempo, derivou cara á deterioración política, económica e social.

O próximo 25 de Abril, hai 38 anos que nosa veciña Portugal espertaba  ao son de Grándola, Vila Morena,  unha canción  revolucionaria  de Zeca Afonso que emitida por Radio Renascenza  chegaba ás ondas como transmisión inequívoca, contrasinal esperada,  para que se iniciase o levantamento militar  por parte do Movemento dás Forzas Armadas - MFA, cuxa significación foi coñecida pola revolución dos caraveis, acción,  que poría fin á ditadura salazarista que se mantiña no poder lusitano desde 1926.

Resulta significativo resaltar, que tras aquela xornada da toma do poder para  promover a transición democrática, os membros do alzamento, ademais de intervir e ocupar todos  os puntos estratéxicos do país,  tras o triunfo, como vencedores daquela contenda de caravel no fusil, unha das primeiras medidas tomadas   nas súas funcións de goberno, foi, erradicar o risco involucionista, e en previsión cautelar a tal  perigo, promoveron a urxente  nacionalización  da banca  dada a significada posición do sector financeiro en sutís   asonadas contrarrevolucionarias  ou a  obstaculización na  apertura democrática.

Agora, ás portas  do 38.º aniversario do triunfo daquela emblemática revolución, o balance do período democrático non ten segundas interpretacións, e por tanto, non deixa lugar a equívocos. A esperada estabilidade e progreso que  en boa lóxica debese acompañar o cambio de réxime, contra tal tendencia,  co paso do tempo, derivou cara á deterioración política, económica e social, creando unhas  condicións de quebranto que facilitaron a entrada en escena dunha  crise irreversible, cuxo  descontrol, foi  caldo de cultivo apropiado para que os mercados financeiros mantivesen un acoso sen tregua, que planificadamente conduciría  ao aínda recente   plan de rescate, cuxas consecuencias, mais que  frear o retroceso económico,  somen o futuro do país veciño na noite dos tempos.

A banca portuguesa tiña tomado o desquite pola confiscación  sufrida durante  o período posrevolucionario,  e coa  colaboración necesaria do   armazón financeiro  mundial, os socios  preferentes do club da UE e o achegue loxístico  do Fondo Monetario Internacional, aproveitando a debilidade  dunha revolución fracasada e o desgaste dunha clase política, ineficaz e aburguesada.   converteron o   referente daquel cambio positivo,  nunha indecente oportunidade para satisfacer  os seus instintos máis perversos.

Así foi como, disfrazando  de auxilio a súa intervención en rescate, incentivaron o seu  verdadeiro obxectivo, que non era outro distinto  a crear as condicións apropiadas, para converter aquela crise que conxuntamente provocaran  no maior  negocio especulativo imaxinable a prol  dos seus propios intereses.

Pero se desde a formalidade dos feitos é concluínte o fracaso  da  revolución daquel     abril do 74 , os triunfadores da súa derrota, mais que celebrar  a vitoria,  debesen calibrar  a gravidade do seu éxito, por canto, esa inxusta  tendencia  en reproducir    o formato da sociedade dos dous terzos, onde tan só un terzo  enriquécese en desvantaxe  do resto,  onde se prodigan os desequilibrios  e o avance das inxustizas sociais  transfórmase nunha constante , esas circunstancias adoitan traer  o acompañamento  de efectos inversos ao fin que se persegue.

Non debesen  esquecer que a caída dun sistema malogrado, non representa o resultado de ningunha conquista,  tan só a capitulación duns dirixentes inadecuados . Iso é razón suficiente, para afirmar sen risco ao equívoco, que o espírito   daquel    abril de 38 anos atrás, mantense perdurable no  tempo, e canto maior sexa a presión dos mercados, e mais acentúense as desigualdades , maior será tamén a  probabilidade   de que outro Zeca Afonso,  de súpeto poña en movemento as conciencias estremecidas , difundindo polas ondas, de novo,  os sonoros acordes  de Grándola Vila  Morena, para indicar  unha vez mais a través da súa mensaxe,  que o pobo é quen mais ordena.