ESPAÑA, CAPITAL BERLÍN

PUBLICADO 19/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

  Non   sairemos do conflito  mantendo  a   inadmisible  decisión   de  tomar  como  propias as políticas impostas por quen goza dunha   realidade  socio económica, que  por positiva, difire no substancial  da limitación da nosa posición específica.

Cando nun estado,  o  poder executivo é desempeñado por un equipo de goberno   cuxas  decisións por desacertadas  e incoherentes, son indicativas da súa incapacidade para o desenvolvemento das funcións atribuíbles ao cargo, entón  nese  país, ademais de estar en situación de alto risco dirixente,  é evidente que os electores,  ou ben foron suxeitos dunha fraude electoral, ou equivocaron a orientación política do voto. En calquera caso, a realidade dos feitos, viría demostrar  que  até a grandeza  democrática  ten o seu lado   imperfecto.

O  resultado desa imperfección,   chega  ao rodo español  cada venres despois do consello de ministros, cando a portavoz Sáenz de Santamaría, ponnos ao corrente das últimas medidas acordadas polo  executivo como solución  á crise económica que nos  comprime, e cuxos contidos, demostran ser a solución de nada. 

Iso é así, por canto, tras uns meses de goberno e unha desenfreada e obsesiva onda de recortes para cumprir os obxectivos do déficit, os efectos paliativos  de tan arriscada política arroxan un balance  negativo, peor se cadra, que o dos seus predecesores no cargo.

A xulgar polos feitos, agora a crise parece tomar unha prórroga de temporalidade ilimitada,  ante o agravante  da  contracción do mercado interno e a diminución  das  exportacións; factores que sumados á consumación dos  peores presaxios que puidesen aventurarse sobre a presión especulativa dos mercados e á caída do 0,4% do PIB, supuxeron que España tecnicamente entrase en recesión.

Pero a pesar de todo, os asiduos  da Moncloa parecen non querer asumir  que non  sairemos do conflito mantendo  a  inadmisible decisión  de tomar como propias as políticas impostas por quen goza dunha   realidade  socio económica, que  por positiva, difire no substancial  da limitación da nosa posición específica.

Pensar que á emperatriz Merkel preocúpalle o máis mínimo a saúde  económica de España, é igual que pensar que a prima  de risco  non é un sobreprezo da  compra de débeda,  senón unha  parenta que temos en Alemaña.. 

Moi ao contrario, as nosas políticas de reactivación teñen de orientarse por flexibilizar na temporalidade a amortización da débeda  a fin de dispor dos medios e prazos necesarios  para afrontar o obxectivo preferente,  que necesariamente, pasa  pola potenciación e fortalecemento do tecido  produtivo, a través da creación  e    recuperación de actividades  empresariais e o ascenso da  taxa   de emprego.  Aspectos motores para   pór en marcha a dinamización da actividade económica coa alza inducida do   Produto Interior Bruto do país.

Cabe referir ás portas dun  semestre  de goberno conservador, que á marxe da adversa reforma laboral, o  executivo do PP,  non tomou unha soa medida, centrada en reequilibrar  os sectores produtivos para recuperar  e dinamizar a actividade empresarial, como tampouco, estableceu  alternativa algunha  para activar o  emprego, e todo iso,  a pesar que a última enquisa de poboación activa, sitúa ao paro en 5.639.500 afectados, é dicir , a taxa máis alta de Europa co 24,44%, do mesmo xeito que o é  o paro xuvenil, que alcanza o 51%.  Tendo de engadirse a iso, o peche  de 178500 empresas e comercios,  como igualmente  o incremento dos ERE nun 54,8%. Este é o outro hándicap, caracterizado por unha constante de quebras empresariais e máis desemprego, que veñen contraer aínda mais a decaída estrutura produtiva.

Pensar  que o dilema entre crecemento e déficit non ten sentido,  é decidir liquidar a crise esperando que obre o milagre e fornezan efecto  as políticas impostas pola chanceler alemá, e referendadas incomprensiblemente  polo presidente Rajoy.

Maiormente cando tal criterio é rexeitado  pola propia oposición do país saxón, que razoablemente,  condiciona o seu apoio ao pacto fiscal, á inclusión complementaria dun  imposto ás transaccións financeiras e un programa de crecemento e emprego.

Tan só a un presidente de goberno curto de luces, ocórreselle, axustarse a realidades alleas e comportarse  como o   subordinado  cónsul  dun protectorado xermánico, despistando o  feito,  que foi a  intransixencia da metrópole quen  impuxo a súa arrogante xerarquía, evitando  que o Banco Central Europeo,  puidese financiar  directamente aos estados, práctica  que amparou os excesos dos mercados especulativos, que en sínteses, foi o verdadeiro factor desencadeante da actual crise do euro.

Mentres se manteña  a servidume  foránea con renuncia ao propio foro; mentres non sexa o cárcere a única disuasión aos delitos financeiros,  o  goberno do  PP logrará sen dúbida  arruinar o país,   pero o que non conseguirá,  será   resolver a crise económica,  por máis que  a nova capital de España sexa Berlín.