REDENCIÓN FINXIDA

PUBLICADO 24/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

As accións reivindicativas deben vir precedidas de actitudes consecuentes por parte dos seus promotores, pois a súa forza argumental quedaría deslexitimada, se os actores implicados, incorresen en contradicións que desvirtuasen  os fundamentos  que teoricamente sustentan  o amparo dos seus obxectivos.

 Maiormente as  actitudes  exemplarizantes  non adoitan prodigarse por exceso,  e cando xorden,  a súa excepcionalidade, habitúa  recaer en referentes  de carácter  individual,   en seres peculiares,  que a través da relevancia das súas  accións, crean o  distingo   que confirma  a  excepción da regra,  elevando  o virtuosismo    ao  podium distintivo de quen, pola grandeza dos seus actos ou  a relevancia dos seus feitos,  alcanzan sen perseguilo, o recoñecemento da sociedade  e o acceso directo  a esa dimensión sen límites  que outorga un espazo  á posteridade.  

Pero ao parecer esta crise de vertixe que nos embarga, ese fenómeno de deseño que prodiga o modelo capitalista,  ademais de trastornar o equilibrio da nosa  estrutura  social,   propinou un puntapé á sensatez,   suprimindo  a calidade  do eminente para dar paso   á mediocridade ilustrada.  Agora  a  valía  non está de moda, a  intelectualidade  selectiva foi deposta,  para outorgar papel protagonista á  vulgaridade executiva, e así  pasmosamente    vemos o protagonismo do país,  en mans de quen, non reúnen os requisitos mínimos para dirixir a súa propia vida e nese contrasenso  móvense os fíos do futuro entre  uns lideres inapropiados  e uns seguidores cativos exclusivamente dos  seus propios  privilexios.

Agora contra todo  prognóstico, pola sempre insólita  influencia das siglas sindicais   impondo  o afianzamento de       o seu protagonismo,  desvanécese o esencial, deixando paso a unha   nova estratexia   que nos mostra a cara oculta  da  crise de soberbia, unha lección para imbéciles, aspecto moito máis enigmático que a propia crise económica, e que  á súa vez, representa ser a trincheira  adecuada para prodigar a  axitación  a través da mobilización,  que en se mesma,  non virá liquidar nada positivo,  senón,  ademais de prexudicar a realidade económica do país,  achegará  unha boa dose de desestabilización    e un significativo índice  de fractura social.

No entanto,  toda incongruencia trae implícito o seu equivalente en desvergoña,    e neste caso, o contrapunto  achégao,  aquela actitude  colaboracionista  que estas mesmas organizacións mantiveron   mentres as nefastas políticas do anterior goberno  puñan fóra do mercado laboral a máis de cinco millóns de traballadores. Obviamente con semellante historial, por  consecuencia,  a tempo presente,   non debese ser admisible que sexan eles agora, quen,  téntenlle  marcar  o paso á  sociedade, e moito menos, quen, se usurpan autoridade  para medir con distinta vara   ao novo executivo.

Non se pode tolerar o victimismo  a quen establecen  unha estratexia de defensa denunciando  unha suposta campaña de demonización dos  sindicatos, pois isto  non coa;  tendo en conta que  a gran maioría  saben que a realidade  é outra,  xa que tras ese aparato    de convulsión escudada  na  reforma laboral, existe unha presión en cuberto das centrais sindicais, cuxo obxectivo non é outro,  que facer unha demostración de forza  para  frear calquera intención  modificatoria,  dirixida  a rebaixar ou suprimir o financiamento multimillonario  que  estas entidades perciben  das arcas públicas.

Cando nos relacionamos  co caos social, e o eufemísticamente chamado estado do benestar  está sumido nunha deterioración irreversible, por máis que se tente argumentar,  non existen fundamento  de defensa,  para proseguir  mantendo  un trato excepcional e por conseguinte a supresión do financiamento estatal a partidos, sindicatos, patronais e calquera outra organización social,  ha de ser  unha determinación   contundente  que  non debe demorarse por mais tempo, e  cuxa decisión non ten de facer tremer  a man ao executivo do estado.

Sendo inadmisible nos tempos que corren,  que estes estamentos  manteñan a súa dependencia crecente do financiamento público, é  necesario reordenar a  situación ao resultar evidente que ademais da dubidosa lexitimidade moral,  tal privilexio é cuestionado masivamente creando unha situación de alarma en amplos  sectores da sociedade.

Por estas  complexas circunstancias,  quizá sexa tamén recomendable  exporse a revisión da Lei Orgánica de Liberdade Sindical, pois todo apunta á necesidade  dun   cambio no  movemento sindical, de tal modo que se modifique o anquilosamento  do actual rol,  para  poder comportarse  como  unha parte da   solución da crise, no canto de seguir sendo unha  parte do  problema.