CONCELLOS SEN ALCALDE

PUBLICADO17/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Sen ter realizado un estudo de contraste sobre os desamaños   do municipalismo, afastados do mínimo  rigor,  algúns políticos temerarios cun atrevemento delirante, suplen seu evidente  descoñecemento en materia   con ridículas formulacións  que tentan transformar en alternativas , para remediar, o que se resolve  doadamente  cun mínimo de sentido común.

Tras a euforia  anexionista  que nos últimos días  tomou protagonismo  a través da cómica  representación  dun simulacro de fusión  entre dous concellos  da provincia coruñesa, polo insólito das  formas e a inconveniencia do procedemento, os promotores  de semellante  parodia,   nunha algarabía  inaudita,  superaron o colmo do  disparate e no canto de esixir o que en dereito lles corresponde aos  municipios, renuncian a iso, e nun papel de comparsas  préstanse a seguir  camuflando a marxinación financeira dos entes locais, tras a falacia redentora dunha  agrupación   intermunicipal, paradigma,  que como solución interesada, prodigan os responsables políticos das institucións da xerarquía  administrativa superior.

Sen dúbida que unha das  cousas mais caras do país é a política, pero   en contraste,   a seriedade  é gratuíta, por tanto sexamos serios  e deixémonos de ficcións  políticas, e en correspondencia  á exactitude, por composición de lugar, refiramos ,  que co 13,1%,  os concellos  son as administracións que menos gastan  fronte ao 36% das autonomías e o 50,9% da Administración central.

 Con todo, o escandalosamente curioso, é, que en atribución ás competencias que lles son propias, o gasto obrigado das entidades locais, tería establecido o seu efectivo real ao redor dunha    contía  do 9,1% de pertenza, posto que o  diferencial excedido, é atribuíble  a "gastos impropios",  xerados pola prestación de servizos alleos ao marco da competencia municipal, sendo estes, en virtude do artigo 148 da Constitución, obrigación  atribuíble ás autonomías, ou na súa falta, facultade imputable ao Estado central.

É dicir, as institucións locais, por ese carácter de administración máis  próxima ao cidadán, contra a súa propia obrigación, pola  demanda  dunha  realidade social emerxente, ten consolidada como propia   a arbitraria prestación duns servizos,  cuxa execución non dispón     de financiamento  de acompañamento, extremo, que xera nos  concellos  unha diminución dos seus fondos propios en vantaxe das administracións superiores, provocando un desfasamento,   que alcanza un importe de 9000  millóns de euros ano, e que por prórroga  de continuidade no tempo, paulatinamente,  foi acumulando  un desequilibrio  que  provocou  tensións orzamentarias,  abocando a estas institucións, a unha situación límite que derivou nunha   insuficiencia  financeira de cuño exóxeno, pois en contraste de mesura ,   cabe referir  que a moderación  da  participación dos entes locais no Gasto Público é manifesto, e proba diso, represéntao  a súa porcentaxe de concorrencia  que  escasamente pasou dun 11% do  1979, ao 13,1% da actualidade.

Para acentuar a complexidade do exposto,   cabe sinalar,   que coa entrada en escena da crise, o impacto da súa prexudicial influencia, agravou aínda máis os complicados problemas  estruturais das Corporacións Locais, especialmente, os relativos  á  súa vía financeira,  influídos por, a  brusca redución dos seus ingresos, a limitación  do nivel de endebedamento, a restrición pola  aplicación de criterios de estabilidade orzamentaria e por último, a contención forzada  por  ter que  cinguirse  ao obxectivo máximo do déficit público, é dicir, un cúmulo de barreiras que despois de 30 anos de marchas forzadas, acendeu a alarma  para indicar que o mecanismo local pasouse de voltas. 

A situación é insustentable e o tempo de prorroga está esgotado. O contexto demanda sen máis dilación abordar con carácter urxente unha reforma en profundidade  das  administracións locais, fixando dous  obxectivos  concretos; a xurisdición do seu marco competencial e o  patrón financeiro de aplicación  en atención a premisas de suficiencia e equidade distributiva, caso contrario,  de proseguir  na actual dinámica, destinando  a cuarta parte dos fondos propios  á xestión e financiamento  de competencias alleas,  a insuficiencia económica  acabará asfixiando  a debilitada operativa funcional duns concellos    que para maior sarcasmo  atópanse á cola  de Europa en materia de financiamento e competencias.

Esta é a única realidade  que hai que asumir  e a dirección política que se debe tomar.  Non resultando de recibo que se tente remediar o conflito,  utilizando como escapatoria, a rocambolesca   alternativa   da fusión municipal, por canto, ademais de ser unha  formulación ineficaz e absurda,   delata a existencia   de intereses espurios , ao coincidir  os seus promotores ,   con quen,  desde a xefatura  de administracións superiores eluden  cumprir as súas obrigacións   cos municipios,  contando coa subordinación de apoio  duns concellos, que polo visto, parecen non ter alcalde.