EFECTOS COLATERAIS

PUBLICADO 03/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Por máis alarde que se prodigue sobre a corrección das formas, resulta evidente que a historia da contratación pública séguese escribindo con liñas torcidas.

Quen por razóns  vinculantes   son asiduos da contratación pública, saben por liña directa  que a Lei 30/2007, de Contratos do Sector Público,  como soporte xurídico que regula os procedementos de licitación, contrariamente ao que se esperaba á  súa entrada  en vigor, tras  un quinquenio en curso operativo, é contrastable,  que   lonxe de vir cubrir  os baleiros e imperfeccións  do anterior marco lexislativo, veu referendar  que seguimos sen ter unha contorna adecuada no que a contratación pública refírese, por canto, a  práctica da súa aplicación, máis que  proxectar a axilidade e o dinamismo que se esperaba,  creou un ambiente   difuso,  un marco de opacidade    que prodigou un vórtice  burocrático desproporcionado.

A efectos de xestión, ás empresas concorrentes  a licitacións, mais que facilitárselles os trámites a través de métodos de uniformidade que  acheguen  prontitude e dinamismo aos expedientes, os problemas acentúanse, e ao parecer, as administracións nunha confusión  de labores, no canto de remitir a súa función  a unificar   a aplicación da norma, pola propia práctica todo apunta a pensar, que o que tentan, é reformar o espírito da lei en versión acomodada ao antollo do interprete de quenda. Polo menos, por desproporcionado que pareza,  é a conclusión que se desprende ao comprobar  que cada órgano administrativo ten criterios diverxentes   á hora de establecer especificacións e requisitos no que ao cumprimento do marco normativo refírese.

Por esta disfuncionalidade existente, é evidente que as administracións nun exercicio de reconducción están obrigadas a establecer a coordinación oportuna, ao fin  de asimilar directrices que permitan mellorar a actividade contractual no sector, e iso debe ser realizado co convencemento de que todas as medidas e criterios de homoxeneidade, ademais dun encontro coa eficacia e unha  emenda á disparidade,  son o instrumento imprescindible para lograr un mellor desenvolvemento das políticas públicas e salvagardar a  seguridade xurídica tan cuestionada nos tempos que corren.

Agora ben, para poder falar dunha xestión pública eficiente, é condición sine qua non, pór coto á  arbitrariedade que representa  o abusivo nomeamento  de persoal de libre designación ou de confianza política  para  cubrir postos como  cargos directivos, mesmo como responsables directos de baremación das ofertas de licitación  nos negociados  de contratación, é dicir,  hai que erradicar a  mala  práctica  do intrusismo existente, e devolver  aos habilitados profesionais os labores que lles son propios, deixando que as tendencias e arbitrariedades dean paso á  imparcialidade e obxectividade necesaria,  debendo empezar por prohibir  a utilización  do  sistema de libre designación para prover posto de natureza técnica,  máximo naqueles puntos críticos que levan implícito a toma de decisións  de carácter  económico, en razón aos  prexudiciais resultados que acompañan a tal  práctica.

A deterioración institucional ten excedido o límite do  levadío, e os únicos responsables  son, quen tendo competencias conferidas  en materia de goberno,  por acción ou omisión,  posibilitaron o apoxeo do decadente. É dicir, os políticos en exercicio, que co seu silencio e complicidade admitiron a posta en corentena das    regras legais, desgorecendo  a actividade de goberno máis vulnerable á corrupción, como resulta ser a contratación, ou no seu caso, tomando participación  directa na mesma  como o demostra a súa cada vez mais rutineira implicación.

As arriscadas  decisións en materia de contratación, en ocasións xeran outros danos colaterais  que ten como principais e directos  prexudicados aos residentes da contorna de actuación do contrato, sendo múltiples os  referentes de contraste na extensión da nosa xeografía, e como mostra aleatoria  tomemos no Concello de Ferrol, as obras incluídas no Plan Urban, desafortunada adxudicación, cuxos traballos  foron  interrompidos ao pouco tempo do seu inicio  por manifesta  incapacidade do contratista, dándose o paradoxo  que esta resultase adxudicataria,  despois de que a Mesa de Contratación nun inadmisible contrasenso,  rexeitase as xustificacións achegadas por unha  empresa local en defensa da súa oferta, na que constataba de forma irrefutable contar cos dispoñibles materiais e medios humanos suficientes para levar a termo  o conxunto das obras.

Cando isto ocorre, a  técnico redactora dos informes e os membros da Mesa de Contratación, deben asumir directamente as súas responsabilidades,  evitando camuflar as mesmas  tras o soporte  abstracto da administración, pois actualmente  a  evasión cotiza á baixa.