O TALANTE DECADENTE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 07  de mayo   2011




Calar o que penso non adoita ser  miña norma , esa é a razón de ter gañado a pulso as antipatías xeneralizadas de quen habitúan rodearse dunha envoltura de deseño con obxecto de camuflar seu fondo de aspereza tras unha aparencia de altruísmo e filantropía, pero como o tempo, a subversión e a experiencia adestráronme en distinguir a primeira vista os defectos e a calidade humana, se a iso sumo miña aversión pola vaidade, resulta que non me doe en absoluto ferir a sensibilidade dos farsantes.

Teño a singular idea en considerar, que a liberdade de expresión é dicir o que a xente non quere ouvir, por tanto, quen senta molesto polas verdades, quen reaccione con ameazas veladas ante a transparencia dunha censura fundada, debese pensarllo dúas veces antes de tomar camiño pola actividade de representante público, e limitar súa función de vida a aspectos persoais que protexen e garanten a privacidade e a inviolabilidade individual.

Se a inxerencia na vida particular resulta un exceso intolerable á marxe de calquera código de conduta, tan intolerable resulta, exercer a actividade política burlando os dereitos dos cidadáns a través de prácticas de silencio administrativo, pois esta argucia non deixa ser un método pouco ortodoxo de vulnerar unha atribución fundamental, que aparte, pola súa condición de censura representa ser un expoñente da baixa raizame democrática de quen utilizan tal subterfuxio

Estes preliminares veñen a conto, por que entramos en tempo de inventario de testemuños electorais, estamos en campaña, e por tanto, podemos ver aos executivos da cousa pública quitando a funda do fulgor da indiferenza cotiá , para baixar á area e converterse en sensibles cidadáns do montón durante a cruzada da caza do voto.

O camiño é fácil, isto non é unha empresa privada, aquí a valía é o de menos, ninguén rende resultados, é indiferente o déficit que o superávit, a resposta que o silencio, a opacidade que a transparencia . O que resulta ser condición “sine qua non” é garantirse o que non deciden o electores, é dicir, o soldazo do copón, por iso non é de estrañar esa abnegación, ese empeño voluntario e até ás veces combativo dentro das mesmas siglas, por facerse un sitio nas listas ou prorrogar outro sacrificado cuadrienio de entrega desinteresada á nobre causa da xestión e administración do interese xeral.

O actual modelo electoral está excedido pola realidade do acontecemento, como consecuencia desta deterioración que foi formateándose paulatinamente desde as orixes das corporacións democráticas até os tempos presentes, consecuencia da prevalencia dun mercantilismo exaxerado que transformou a nobre actividade da función política doutras épocas, nun exclusivo referente de conquista de diñeiro fácil, extremo, que veu de promover a deterioración do exercicio político e por extensión, o das institucións públicas de representación.

Os protagonistas afectos e acólitos agregados, non debesen concluír que o contido desta persoal opinión é unha saída de ton fóra de contesto, pois o criterio deste vocacional demócrata, é diferir razoablemente dos actuais métodos e sistemas políticos; diverxencia, coa que paradoxalmente resultan coincidir o 21,5 por cento dos cidadáns deste país que segundo o CIS manifestan un importante desapego e desconfianza pola clase política e a corrupción.

Mal imos cando o sentir popular, ten situado ininterrompidamente desde hai 14 meses á clase política como terceiro problema do estado, mesmo por riba do terrorismo. Ao fío dos datos, os representantes das institucións públicas e os dirixentes e militantes das formacións políticas ,debesen tomar cumprida conta e establecer unha seria reflexión do seu facer institucional.

Pero quen afai manterse nun estado de introversión permanente, ten a vantaxe de sustentarse en situación de arraigada vangarda, e tal actitude fai que aínda coincidindo coa maioría silenciosa, senta procedencia de actuar como minoría expresiva e esixir por activa e por pasiva, que a actividade política, garde a corrección debida a parámetros de decencia e incuestionable axuste ás determinacións legais.

Pero cando estes límites excédense , e as urnas, por inducidos variables non cumpren función correctora, entón, a vontade popular debe ter un valor relativo tendo de ser a xudicatura quen realice o verdadeiro escrutinio vía sentencia.

Tan só cando á comisión política de infraccións e excesos, impóñanse un escarmento exemplarizante e contundente, os portadores do talante, deixarán ser decadentes