BIPARTITO OU ESTRAPERLO

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 28 de maio 2011

PUBLICADO La Región; sábado, 28 de maio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado,28 de maio 2011

 04 de xunio 2011
A carencia  de cimentación democrática,  fai que numerosos  operarios da  política, comunmente coñecidos por candidatos,   confundan a lectura dos  resultados   do  procedemento electoral, e así, unha vez celebrado o escrutinio  atribúanse para si, a titularidade patrimonial dos votos  outorgados á súa candidatura, pensando, que tal circunstancia lles confire  libre dispoñibilidade de administración e uso.

Absurda concepción señores, por canto tan  só o  elector é titular único do seu voto, e tal condición, outórgalle  a soberanía de utilizar variablemente a   concesión temporal do  mesmo á formación política concorrente ao proceso electoral, cando ao seu entender,  esta, oferta uns  compromisos  que atende satisfacer súas expectativas.

É obvio, que a renuncia aos compromisos electorais, deixan liberado ao elector de calquera atadura, e por tanto, a validez e lexitimación do receptor  é nula cando medie   a rescisión  unilateral programática, é dicir, o consignatario do voto mantén viva a confianza  depositada polo elector, en tanto e canto, conserve  inmutables os principios que xustificaron seu outorgamento.

Este mal entendido  de relación entre elector  e elixido é unha constante, un método pouco ortodoxo que as formacións políticas, salvo excepcións, utilizan  a seu antollo con interpretación nesgada, para consumar  con total naturalidade   unha fraude electoral, consistente en lograr  un acumulado de minorías que  conxuntamente achegue contía dabondo para    acceder ao poder,  aínda que para iso,  haxa que facer cachizas o contido das premisas concertadas cos  seus votantes.

Por estas latitudes, “breogantinas” a   clase política, non se caracteriza  por unha integridade  conceptual  e moito menos pola súa lealdade ou correspondencia ideolóxica.

Aquí con total naturalidade, saltando  códigos de conduta, e facendo boa a  diverxencia,  fanse irmáns   Tirios con Troianos  co obxectivo uniforme  de satisfacer ambicións, disfrázanse os incumprimentos  electorais baixo a máscara dun  léxico saturado de contradicións,  onde os  vocábulos dunha  elocuencia  progresista, mestúranse  coa ambigüidade dun esquerdismo redentor, no que non falta  como coartada, alertar dos males  que ocasionaría o desembarco  da dereita  nas institucións municipais .

A común apetencia do poder, prodiga afinidade de alianza  á vez que  lima asperezas e pon  romas as mordentes   arestas ideolóxicas,  posibilitando a creación dun corpo de axuste sorprendente, e neste quebracabezas de antagonismo, encaixa á perfección un combinado entre o nacionalismo galego dos uns e o españolismo patrio dos  outros, axustando tamén sen reparo,   a dicotomía liberadora do veto do naval coa súa prórroga no tempo, e axustan sen rexeitamento  as reivindicacións de creación  de emprego coa   paternidade de cinco millóns de parados, etc. etc.

Por tanto, non é de recibo  que esa convivencia contra natura sexa bautizada polos seus proxenitores  coa cínica  denominación  de progresismo, pero máis indigno se cadra,  é o intento en cuberto,  de desvalorizar  a capacidade intelectual dos electores,  coa utilización de versións expositivas dunha realidade camuflada.

Resulta intolerable que a formulación utilizada durante a campaña electoral para atraer a vontade dos electores, trastórnese ao día seguinte dos  comicios,  refundindo seus contidos  nun texto de astuta uniformidade e interesada avinza,  cuxo contido  difire na súa totalidade  das mensaxes que rendibilizaron os resultados electorais. 

Ese método e sistema, de orixe é un hábito pouco recomendable,  unha  fórmula descarada de non acatar  a vontade popular, máximo, cando se utiliza como tapadeira para tentar  xustificar  o inxustificable, pois os votos  cultivados fórono en razón a uns compromisos programáticos que teñen  de manterse invariables ante os electores, e por mais apetencias de poder  que os candidatos  cobicen, en lóxica consecuente, é obrigado insistir, para lembrar que  seus contidos terían de manterse inalterables e non ser suxeito de rebaixas ou tráficos,  nos que se agochan  alianzas de interese cuxo fin non é outro que uniformar os hábitos dunha confraría cuxa procesión remata no asalto aos Concellos.

De todos xeitos, o que resulta verdadeiramente tráxico, é que o nacionalismo galego nun exercicio de desesperación e despropósito, siga apostando por trebellar, mentres nega a reflexión  necesaria sobre  unha   lectura consciente e analítica dos custos e mingua política que lle supuxo  a permanente participación en coalicións   cos socialista.

Nos últimos tempos o nacionalismo demostra seu desnorte a través de constantes tumbos de feira, e tal circunstancia proxecta ante a sociedade unha  perda de lucidez  política  e un exceso  de imperfección  ideolóxica, aspectos,   que fan inexplicable entender súa actual traxectoria, caracterizada, pola desvantaxosa  permuta que supón cambiar o miserento paraíso dunhas concellarías pola absurda contrapartida en defender o enxoval socialista en tempos de Zapatero.

Isto é inaudito, pero polo visto neste acontecer a miopía non ten anteollos, e por iso non ven con nitidez  o pórtico  de Astano, pois se ao revés fóra, caerían na conta  que nosos males son obra dos  seus aliados  nos  bipartitos, xa que logo, sentidiño, e deixen de lear  súas andrómenas  tras os demos da dereita, pois a verdade, xa se ten ido o tempo do estraperlo.