PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 5 de marzo del 2011
Galicia precisa pór en valor súas capacidades intrínsecas e para iso é necesario o ordenamento das súas potencialidades, pois a crise, ademais de sumirnos na complexidade, puxo de manifesto a caducidade do sistema operativo existente e a entrada en escena dun novo ciclo. O establecemento dun formato socio - económico heteroxéneo é a única fórmula capaz de achegar activos eficaces para paliar a actual depresión.
Tentar emerxer da crise utilizando en exclusiva aspectos monetaristas de contención do gasto e degolo á política social, é gastar a polvora en salvas, se parellamente as alternativas non se acomodan a un reaxuste divesificador dos sectores produtivos.
Galicia precisa pór en valor súas capacidades intrínsecas e para iso é necesario o ordenamento das súas potencialidades, pois a crise, ademais de sumirnos na complexidade, puxo de manifesto a caducidade do sistema operativo existente e a entrada en escena dun novo ciclo. O establecemento dun formato socio - económico heteroxéneo é a única fórmula capaz de achegar activos eficaces para paliar a actual depresión.
Tentar emerxer da crise utilizando en exclusiva aspectos monetaristas de contención do gasto e degolo á política social, é gastar a polvora en salvas, se parellamente as alternativas non se acomodan a un reaxuste divesificador dos sectores produtivos.
A redefinición dun Plan Director Territorial Galego, a modificación da Lei do Solo de Galicia e o posterior reaxuste dos Plans de Ordenación Municipal, ten de ser o primeiro paso para pór en marcha a locomotora do cambio de ciclo, e a única dirección posible para saír da vía morta na que nos atopamos estacionados.
....................................................................................................................O cambio de ciclo económico no que nos atopamos sumidos, non só alterou aspectos básicos da nosa habitual forma de vida, senón que modificou substancialmente o canon que presidía até a data a planificación do modelo territorial e o formato de radicación do noso desenvolvemento, podendo dicirse, que a concepción funcional dos parámetros que sustentaban seu plantexamento urbanístico teñen entrado en prescrición, e por conseguinte, é preciso o establecemento dun modelo alternativo.
Os plans xerais de ordenación municipal que establecían a ordenación dentro dun ámbito espacial nunha temporalidade determinada, viñan acompañados dos correspondentes estudos económicos financeiros que achegaban e xustificaban a viabilidade da planificación proposta, pero casualmente, os factores inductores da desestabilización económica puxeron en cuestión a validez e solvencia da súa vixencia.
Lamentablemente podemos afirmar sen risco a equívocos, que actualmente, os concellos máis que dispor de documentos de planeamento, teñen pintado liñas na cartografía, e por tanto a xestión urbanística é inexistente e innecesaria, e é aquí onde radica o problema, por canto o paradoxal da situación, é que estamos sumidos nunha parálise onde as prácticas técnico- xurídica de execución dos plans son ociosas.
Por derivación, á marxe de signo político, ás corporacións municipais veñen de situarse na incongruencia compracente de manter vixente un plan urbanístico sen xestión de desenvolvemento, que ademais dunha extravagancia, resulta ser a antítese conceptual do propio urbanismo, é dicir, os municipios manteñen nos andeis dos seus departamentos técnicos, uns mamotretos obsoletos que conteñen declaracións de intencións exenta de toda eficacia.
Se o referido anteriormente debese ser factor suficiente para establecer reflexión sobre materia, e determinar a necesaria reorientación do marco regulador dun novo modelo territorial en axuste debido á nova conxuntura socio económica, resulta cando menos atroz, que desde o parlamento de Galicia, pérdase o tempo en vaguedades e ningún grupo parlamentario da cámara teña promovido via urxencia, algo tan esencial, como a necesaria modificación da Lei do Solo de Galicia, e con total naturalidade e institucional pasotismo, sígase admitindo a aplicación dun marco xurídico inaceptable polo seu desencaixe coa realidade dos tempos.
O acabouse da situación, represéntao o feito certo de que a institución autonómica aposte polo malgaste e siga financiando con fondos públicos a revisión e redacción dos plans xenuínos, cuxa eficacia por desescuadre do referente regulador co actual contexto circunstancial, resultará ser nulo para os municipios promotores.
Iso é así en razón ao momento de receso, que orixina contención do gasto e conxelación dos investimentos públicos, e tal circunstancia limita o cálculo portante do alicerce fundamental da viabilidade económica da planificación e programación urbanística, como resulta ser o Estudo Económico Financeiro.
Devandito documento, establece na temporalidade o desenvolvemento do Plan de Etapas das actuacións programadas en razón á capacidade financeira da propia institución municipal, como asemade a intervención comprometida dos organismos supra municipais e dos propios axentes externos participantes , e tal previsión na actualidade resulta ser un inverosímil, o que vén delatar que estase a planificar o absurdo.
Obviamente unha PXOM non ten por finalidade preponderante o proceso edificatorio, pero incuestionablemente, por mal que se bautice despectivamente como especulación, resulta ser un dos resortes motrices do seu desenvolvemento, por tal motivo as actuais circunstancias de paralización do sector, inducen un estancamento e por tanto un incumprimento da periodificación establecida para a xestión do plan como base sustentatoria.
O novo panorama delata a existencia irrefutable dun sobredimensionamento nas previsións de crecemento, que por por se mesmo, transfire escala excedida á asignación de solos de aproveitamento lucrativo cuxa adecuación procede reaxustar por racionalidade.
Agora ben, iso leva implícito a correspondente revisión da ponencia de valores catastrais, pois cando as tasaciones inmobiliarias por imperativo das políticas gobernamentais e das determinacións do Banco de España teñen de axeitarse á actual realidade dos mercados, non é de recibo que os titulares patrimoniais soporten impositivamente unha base impoñible sobre valores catastrais do IBI alleos á esas condicionantes imperativas.
Para rematar, deixar sentado que unha conciliación desta envergadura minguará a capacidade recadatoria das intituciones, aperturando o debate sobre un novo modelo de financiamento das facendas locais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario