3 mar 2011

POLÍTICA, URBANISMO E FISCALIDADE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 5  de marzo  del 2011






Galicia precisa   pór en valor súas capacidades intrínsecas  e para iso é necesario o ordenamento das súas potencialidades, pois a crise,  ademais  de sumirnos na complexidade,  puxo de manifesto a caducidade do sistema operativo existente   e a entrada en escena dun novo ciclo. O establecemento  dun formato socio - económico heteroxéneo é a única fórmula  capaz  de achegar activos eficaces  para paliar  a actual depresión.


Tentar  emerxer da crise utilizando en exclusiva aspectos monetaristas   de contención do gasto  e degolo á política social, é gastar a polvora en salvas,   se parellamente as alternativas non se acomodan a un reaxuste divesificador   dos sectores produtivos.  

A redefinición dun Plan Director Territorial Galego, a modificación da Lei do Solo de Galicia e o posterior reaxuste dos Plans de Ordenación  Municipal, ten de ser  o primeiro paso para pór en marcha a locomotora  do cambio de ciclo, e a única  dirección posible  para saír da vía morta  na que nos atopamos estacionados.
....................................................................................................................
O cambio de ciclo  económico no que nos atopamos sumidos, non só alterou aspectos básicos da nosa habitual forma de vida, senón que modificou substancialmente o  canon que presidía  até a data  a planificación  do modelo territorial e o formato de radicación do noso desenvolvemento, podendo dicirse,  que a concepción  funcional dos parámetros que sustentaban seu  plantexamento  urbanístico teñen entrado en prescrición, e por conseguinte, é preciso  o establecemento dun  modelo alternativo.


Os plans xerais de ordenación municipal que   establecían  a ordenación dentro dun  ámbito espacial nunha temporalidade determinada, viñan acompañados  dos correspondentes estudos económicos financeiros  que achegaban e xustificaban  a viabilidade da planificación  proposta, pero casualmente, os factores inductores  da  desestabilización económica  puxeron  en cuestión  a validez e solvencia da  súa vixencia.

Lamentablemente podemos afirmar  sen  risco a equívocos, que  actualmente, os concellos máis que dispor de documentos de planeamento, teñen pintado liñas na cartografía, e por tanto  a xestión urbanística é inexistente e innecesaria, e  é aquí onde radica o problema, por canto  o paradoxal da situación, é  que estamos sumidos nunha parálise onde as  prácticas técnico- xurídica de execución dos  plans son  ociosas.

 Por derivación, á marxe de signo político,  ás corporacións municipais veñen de   situarse  na incongruencia  compracente de manter  vixente un  plan urbanístico sen xestión de desenvolvemento,  que ademais  dunha extravagancia,  resulta ser a antítese conceptual do propio  urbanismo, é dicir,  os municipios manteñen  nos andeis dos seus departamentos técnicos, uns mamotretos obsoletos que conteñen  declaracións  de intencións  exenta de toda eficacia.

Se o referido anteriormente  debese ser  factor suficiente  para establecer reflexión  sobre  materia,  e  determinar a  necesaria reorientación do marco regulador  dun novo modelo territorial en axuste debido  á nova conxuntura socio económica, resulta  cando menos atroz,  que desde o parlamento de Galicia, pérdase o tempo en vaguedades e ningún grupo parlamentario da cámara  teña promovido   via urxencia, algo tan esencial,  como a necesaria  modificación da  Lei do Solo de Galicia,  e con total naturalidade e institucional pasotismo, sígase admitindo  a aplicación  dun marco xurídico inaceptable polo  seu desencaixe coa  realidade dos tempos.



O acabouse da situación, represéntao o feito certo de que a institución autonómica aposte polo malgaste  e siga financiando con fondos públicos  a   revisión e redacción dos  plans xenuínos, cuxa eficacia por desescuadre  do referente regulador  co actual contexto circunstancial, resultará ser nulo para os municipios promotores.

Iso é así en razón ao  momento de receso, que orixina contención do gasto e conxelación dos investimentos públicos, e tal circunstancia limita o cálculo portante do alicerce  fundamental   da viabilidade económica   da planificación e programación  urbanística,  como resulta ser o Estudo Económico Financeiro.

Devandito   documento, establece na temporalidade  o desenvolvemento do Plan de Etapas das actuacións programadas   en razón á capacidade financeira da propia institución municipal, como asemade   a intervención comprometida dos organismos supra municipais e dos propios axentes externos participantes ,  e tal previsión  na actualidade resulta ser un inverosímil, o que vén delatar que estase a  planificar o absurdo.

Obviamente  unha PXOM non ten por finalidade preponderante o proceso edificatorio, pero incuestionablemente, por mal que se bautice despectivamente como especulación, resulta ser  un dos  resortes motrices do seu desenvolvemento, por tal motivo as actuais circunstancias  de paralización do sector,  inducen un estancamento e por tanto un incumprimento da periodificación establecida para a xestión do plan como base sustentatoria.

O novo panorama delata  a existencia irrefutable dun sobredimensionamento  nas previsións de crecemento, que por por se mesmo, transfire  escala excedida  á asignación  de solos de aproveitamento lucrativo cuxa  adecuación procede reaxustar por  racionalidade.

Agora ben, iso  leva implícito a correspondente revisión da ponencia  de valores catastrais, pois cando as tasaciones inmobiliarias por imperativo das políticas gobernamentais e das determinacións do Banco de España  teñen de axeitarse á actual  realidade dos mercados, non é de recibo  que os titulares patrimoniais  soporten impositivamente unha base impoñible sobre valores catastrais do IBI alleos á esas  condicionantes imperativas.  

Para rematar, deixar sentado que unha conciliación desta envergadura minguará a capacidade recadatoria das intituciones, aperturando o debate sobre un novo modelo  de financiamento das facendas  locais.

No hay comentarios:

Publicar un comentario