HEREXÍA DIVERXENTE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado,26 de febrero  del 2011

Os  datos demoscópicos relativos á intención de voto, poñen ao descuberto que  unha boa parte do electorado, frustrado e farto do desgoberno e o despropósito socialista,   decidiu   pasar factura ao actual  executivo por entender a existencia  dun acto de estraperlo electoral nas  vésperas    dos últimos comicios.

Por canto a tempo presente,  é unha realidade  probada,  que por ambición desmedida en manter    estadía na  Moncloa, o actual executivo, promoveu a ocultación de datos relevantes sobre a delicada situación económica que atravesaba  o país, cuxa transparencia e anticipada posta en coñecemento,  á parte de variar  os resultados  electorais, tería sido a clave  para atallar coa anticipación debida  o que por clandestina inadvertencia xerou un gravísimo cambio de ciclo da nosa estructura económica, que hoxendía   ameaza con encorarse   na permanencia.

Tal circunstancia sumada ao factor tempo, veu demostrar  que a unha organización que ten por norma,  lucir  rótulo  de talante  publicitario, lle patina  a  observancia aos códigos de conducta a mais non poder.

Tal condición faia capaz de que usualmente tente sacudir responsabilidades, aínda que para iso teña de imputar aos seus opositores a paternidade dun conflicto, concibido por obra e graza das súas lixeirezas políticas.

Agora acontece  que a  desvergoña  ten superado o colmo, e coa adhesión sindical, chegouse ao extremo de disfrazar  de pacto  social, as drásticas  medidas que por mandato exóxeno houberon de imporse como solución forzada, para frear a intervención financeira provocada polo oficialismo das súas  mentiras, e o irreflexivo dos seus excesos.

Pero a pesar de semellante historial, e de que  a factura do  balance de goberno é altamente  negativa,  (un  estado do benestar baixo mimos, un índice de paro  superando o vinte por cento, as pensións en franco retroceso, a débeda externa estancada en 1,8  billóns de euros, é dicir, no 170% do produto interior bruto (PIB),etc.,etc.), os membros do actual executivo veñen dispostos a dar a batalla e defender até as últimas consecuencias súa permanencia á fronte do goberno, e por tanto, sabedores que as eleccións do próximo 22 de maio, pola tensionada situación política do país  e a delicada conxuntura económica, modificará a  tendencia proclive  do  voto á persoa   para inclinar  disposición polo sufraxio político, é por iso que á marxe  dos indicadores  negativos, no PSOE, son chegados,  a xogar  súas bazas  até as últimas consecuencias, para salvar o seu futuro político, por canto os resultados acadados  serán determinantes para inclinar  balanza de xenerais  do 2012.

Pois ben, a xulgar polas conclusións emanadas de senllas convencións (autonómicas e municipais), sen esmerarse en conclusións analíticas,  pódese afirmar sen risco ao equívoco,  que a estratexia dos socialista en aras a subtraer contía á notoria diferenza  demoscópica, á parte de proxectar á sociedade unha imaxe de estabilidade e harmonía como grupo, consiste, en pasar folla  ás nefastas políticas anteriores, borrando da mente do  electorado o lastre da súa existencia, para alternativamente  vender  o propagado  “pacto social” como  un acto de responsabilidade e táboa  salvación de todos os males;   utilizando complementariamente  a mensaxe de creación de postos de traballo como referente  estrela da súa campaña  de axitación; sendo casualmente esta última circunstancia, o expoñente manifesto de que  os socialistas veñen dispostos a repetir a súa fazaña de enganos.

Por mais que se tente proxectar como un éxito e resultado bo facer e madurez do executivo do estado, o tan levado “pacto social” para nada nace como  unha fórmula reactivadora da economía e o emprego,  pois en realidade son  medidas de reaxuste e contención  impostas desde o exterior polo mercados financeiros e bolsistas con arbitraxe  disciplinar aos ditados de Alemaña como economía líder da zona euro, e todo iso, en evitación  de ser suxeitos de intervención en rescate  como consecuencia de ter gastado sen control e superar en demasía o déficit orzamentario que contraven   os acordos económicos europeos.

Por tanto,  ás situacións por complexas que aparenten  hai que adxudicarlles  a denominación adecuada e perder a manía de utilizar as malas mañas  para confundir  a realidade.

Aquí non hai mais leña que a que arde, e o  político aspirante que teña  por historial a incapacidade limitativa de pór solución  aos grandes retos do país, vén obrigado  a proceder en consecuencia e abandonar súa  labor parasitaria, por canto o interese xeral ha primar   sobre mediocridades particularistas de quen fai da política a súa solución de vida.

O PSOE en só tres anos, transformou unha crise conxuntural nun cambio de ciclo, que en se mesmo non é outra cousa que unha crise exponencial de dimensión ilimitada e   temporalidade incerta, sendo súa maior complexidade a destrución  do soporte produtivo que mantivera as constantes   de emprego  até datas recentes.

Por tanto a recuperación  do mercado laboral e a  creación de emprego han ser algo máis serio que un testemuño no  programa electoral de quen ten  no seu haber  o record cuantitativo de cinco millóns de parados. As políticas de dinamización e estabilización   ocupacional, precisan dunha revisión xeral  do caduco modelo produtivo existente, e o deseño, desenvolvemento  e posta operativa dun novo patrón do mercado laboral, organizado   por sectores  produtivos diversificados e axustado á realidade do noso presente e á planificación do noso futuro.

Este obxectivo  debe vir precedido dunha  condición apremiante  e dun  consenso político comprometido e responsable, debendo contar de xeito imprescindible, coa reciprocidade do mundo empresarial como motor dinamizador. Pois o emprego á parte dun  dereito individual,  é  o resorte máis efectivo  da estabilidade e do  equilibrio social e a chave do rexurdimento da nosa economía.

Xa que logo, a situación demanda máis tenacidade resolutiva e menos  tendencia   á pecaminosa herexía diverxente, que resulta ser norma usual de comportamento que os políticos socialista  converten en hábito  en  vésperas electorais, como cebo para inxenuos e despistados.