O SOCIALISMO E A ENCRUCILLADA ECONÓMICA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 12   de marzo  del 2011

O paro,  é a vida sen oxíxeno...afoga!

Despois de  practicada a eutanasia  activa  que deu ao traste coa pervivencia  do noso sistema económico,   os artífices que propiciaron seu  óbito forzado, reaparecen agora inactivos pero electoralmente crédulos, agardando que a través dun milagre de resurrección, volva tomar vida  a  recentemente incinerada  sociedade de mercado. Á vista desta emulsión de fantasía e pasividade, todo apunta que os cirurxiáns  responsables da  circuncisión económica do país,   quedóuselles o futuro na mesa de operacións  sen que se agarde parto  ou procreo  que achegue   solución alternativa.

Neste vodevil economicista as aparencias enganan, pois de orixe despois dos seus anunciados brotes verdes, a impresión inicial era que a xefa de planta do policlínico económico da  Moncloa,  sabía  o que se traía entre mans á hora de establecer diagnose para a reactivación da delicada situación que sufría a economía do país, pero a xulgar pola nula evolución do paciente, é evidente que a ministra Salgado non satisfai as expectativas de cualificación e eficacia que  demanda  tan  complexa  situación.

Haberá de engadirse  á ineficacia da responsable económica,  o empeño colectivo do executivo socialista, tentando  evadir responsabilidade e  exculparse da deterioración da  situación, aducindo, como absurda xustificación a  manida cantilena  de imputar á globalización e demais andrómenas  como argumento   causante dos acontecementos.

Pero o verdadeiro guión do discurso é outro, e inicia,  descubrindo que a    función política mal administrada ou  exercida  por indocumentados  carentes  de clasificación,  adoita derivar por camiños impropios e arroxar resultados  acordes á insuficiencia precursora, e así, como xa ocorrese  na anterior etapa de goberno socialista, a carencia do concepto de Estado e a inxerencia indebida, provoca que por inmadurez asociada  e  ánimo fiscalizador, propáguese a posta en práctica de decisións  inoportunas, como foi, o despropósito de substituír  o funcionamento da  economía de libre mercado por políticas  económicas mixtas de marcado tinguidura  intervencionistas.

E como era lóxico,  con semellante desacerto o desastre non se fixo esperar  e ao terceiro ano de mandato, cando botada a casa pola xanela os nefastos  resultados do método  económico implantado xa eran coñecidos, no canto de modificar o rumbo e evitar o desastre, ocultouse a realidade enganando ao electorado a fin de lograr o seu apoio e  revalidarse  no poder.

Aquel acto de frivolidade falsificatoria, aquela intromisión excedida  do executivo estatal na economía do país tivo o efecto dunha sentenza condenatoria, cuxas  desagradables consecuencias  estamos  a pagar  na actualidade con alto custo e rigor disciplinario, agravada, coa  incerteza que outorga  unha temporalidade reactivadora  indeterminada polo “sine die”.

Con tan absurdas manobras de control  e ornamentais maquillaxes, lograron engatar  aos  cidadáns e conquistar o seu voto a base de astucias, pero a sorte estaba botada e os socialistas na súa orbita de prepotencia e endeusamento, esqueceron  o esencial, tal é, que a efectos económicos, o mercado funciona ben, cando se lle deixa funcionar só, e iso sábeno  á perfección os expertos partidarios do “laissez faire”, que aínda recoñecendo como inevitable a intervención do sector público na economía, manteñen  o criterio  que súa inxerencia directa no mercado debe  remitirse a mínima imprescindible.

O executivo estatal non debese  extralimitarse en labores,  circunscribindo a súa participación en materia económica á optimización das condicións de estabilidade apropiada e favorable para o funcionamento sector privado, que debe ser, o referente por antonomasia de xeración de emprego   e sostén  incuestionable  do noso modelo económico.

Non caben mais ensaios,  pois o calibre do exceso cometido, trastornou o plano das solucións,  e o que podería resolverse  con medidas consonantes  a circunstancias conxunturais, excedeu a súa escala para transformarse nun problema estrutural  de complexa solución, sendo tamaña a desfeita,  que as medidas aplicadas para a reactivación non deixan ser panxoliñas de eficacia limitada, pois ademais das medida monetarias, fiscais e de redución do gasto público, a situación esixe reaxustes e diversificación  dos sectores productivos e sobre maneira, de medidas perentorias  paliativas da degradante  situación de desemprego.

A herdanza  do nefasto intervencionismo  do Executivo do PSOE na  economía, indícanos, que para participar nos mercados  hai que saber fixar o método apropiado para  conseguir o obxectivo previsto, e que tal cualidade non a outorgan as urnas,  por algo os empresarios  non se forxan nun plebiscito contrariamente aos socialistas, quen chegados ao poder e  metidos a economistas, demostran ser capaces de derrochar  a riqueza, pero incapaces de creala.