Cando os países do sur do continente americano UNASUR, despois de sufrir unha permanente etapa de ditaduras militares,, parece alcanzasen xeneralizar a implantación uniforme do réxime democrático na totalidade das nacións da súa órbita, outra vez, os iluminados de sempre os liberadores dos seus propios intereses, pisando a vontade popular deciden, esta vez en Ecuador, recuperar o súa singular taifa de privilexios a través dun intento golpe estado aínda que para iso houberan de correr ríos de sangue.
Pero o kafkiano desta odisea golpista, é o feito que a efectos informativos os implicados directos na maraña , ante o fallo da súa colleita e a efectos de tapar complicidade, agora, proxecten ao exterior do país a noticia de que os únicos promotores eran uns desventurados policías que tomaron unilateralmente tal decisión en réplica a unha redución dos seus beneficios salariais
Pois ben, agora resulta que nesta rebelión involucionista, parece que os titiriteros que movían os fíos entre bastidores, ante o fracaso da súa algarada tentan inculpan ás marionetas,,,, isto xa é colmo!
Pero o acabouse,tivo un protagonista desde España que non foi outro que o portavoz de exteriores do PP no Congreso, Gustavo de Arístegui, cando coñecedor da derrota dos golpistas, nunha interferencia desafortunada, demanda do presidente constitucional Rafael Correa, respecto cara ao ex presidente conservador Lucio Gutiérrez, do que o máximo mandatario asegura que foi o instigador dos sublevados. A xulgar pola intervención do deputado español parece demostrar que ou sabe máis da conta ou é que non se decata, pero todo apunta ao primeiro.
É inaudito que o deputado español poida asegurar a non participación na trama do ex - mandatario ecuatoriano Gutiérrez, cando xa no 2007 todas as pescudas apuntábanlle como parte implicada en complot contra o actual Goberno, no que se barallaba a toma do poder co asasinato do presidente incluída. E no caso presente, é notorio o achegamento ao clan dos Gutiérrez dos sublevados que no xoves negro de Ecuador, participaron no asalto da TV pública co obxectivo de interromper as emisións, pois nese cortexo de insurrectos, o seu propio avogado resultou ser un dos activistas.
Sen que tales pistas sexan factor concluínte da súa participación nos feitos, se evidencia que a persoa en cuestión profesa escaso culto ás formas democráticas, por tanto, o Sr. Arístegui, debese afastarse de malas compañías e antes de pronunciarse de forma prematura sobro os acontecementos, habería de agardar a coñecer a versión oficial sobre quen foron os autores intelectuais da insubordinación, e non exercer o papel de valedor dun personaxe de dubidosa reputación e escasa confianza.
O deputado español do grupo popular pode dedicarse a outros mesteres menos complexos, pero o non xustificable é a súa permanencia en responsabilidades desa envergadura política, pois a súa actividade interventora é totalmente desafortunada e o que é mais grave coa súa carencia diplomática e predisposición tendenciosa, xera un continuo encontrón nos foros internacional que en nada axuda a capitalizar a imaxe no exterior do grupo conservador español.
O Partido Popular, ha ter presente que na actualidade o conxunto de estados suramericanos conquistaron un fito histórico, tal é o feito, de ter logrado a instauración xeneralizada de sistemas democráticos cuxos gobernos á marxe do seu signo político son vivo reflexo da vontade popular, e por iso, a súa lexitimación é incuestionable.
Por tanto, cando a involución faga acto de presenza nese marco xeográfico, á marxe da tendencia política dos artífices implicados, só cabe unha resposta, e non ha ser outra que o rexeitamento contundente sen mais paliativos e a esixencia de expurgar responsabilidades até as últimas consecuencias, pois non se pode entrar no contrasenso e mostrar condescendencia con quen tentan alterar a orde constitucional e someter a vontade popular ás súas pretensións.
Iso polo menos, é unha obrigación de quen nun país como o noso contraeu o compromiso de defender os valores democráticos, pois suposto contrario por contradición de correspondencia, a dúbida estaría servida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario